Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Σήμερα βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε από στρατηγική ή αυτοσχεδιασμό; Από αμετακίνητη αποφασιστικότητα ή από αλαζονική υπερτίμηση δυνατοτήτων; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, οι οποίες θα κρίνουν την τύχη και της ελληνικής κυβέρνησης αλλά και της Ελλάδας, θα προκύψουν από το τελικό αποτέλεσμα.
Ακόμη κι αν η ελληνική κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει, ένα θετικό αποτέλεσμα θα πιστωθεί σε μια συγκροτημένη στρατηγική. Όπως και το αντίθετο. Ακόμη κι αν υποθέσουμε πως σε αυτό το 5μηνο η ελληνική κυβέρνηση κινήθηκε με στρατηγικό σχέδιο, αν τα πράγματα στραβώσουν και η χώρα πάει στα βράχια, τότε θα χρεωθούν στην επικίνδυνη επιπολαιότητά της.
Εκ του τελικού αποτελέσματος λοιπόν θα κριθούν όλα. Συνεπώς αυτό που έχει σημασία είναι να προσδιοριστεί το τι σημαίνει αυτή τη στιγμή θετικό αποτέλεσμα για την Ελλάδα. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, θετικό αποτέλεσμα είναι μόνο η επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους – δανειστές, στην οποία θα υπάρχει σαφής πρόβλεψη για τη σταθερή χρηματοδότηση της χώρας καθώς και για τη βιώσιμη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Και ασφαλώς κάτι τέτοιο θα περνάει μέσα από σκληρά δημοσιονομικά μέτρα.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, ο Τσίπρας έριξε στο τραπέζι το τελευταίο διαπραγματευτικό όπλο του, το δημοψήφισμα. Αλλά αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι να κερδίσει το «ΟΧΙ». Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες πίεσης προς την πλευρά των δανειστών που θα επιτρέψουν την υπογραφή μιας συμφωνίας με τους όρους που περιγράφηκαν παραπάνω.
Ο έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει δείξει μέχρι σήμερα πως είναι αφελής για να μην καταλαβαίνει πως ένα περήφανο «ΟΧΙ» δεν φτάνει για την επιβίωση της χώρας. Ουδείς μπορεί να περιγράψει σήμερα πως θα μοιάζει η κατάσταση σε μια χώρα που θα έχει κηρυχθεί επισήμως σε κατάσταση χρεωκοπίας (αφού δεν θα έχει πληρωθεί η δόση στο ΔΝΤ) και δεν θα βρίσκεται σε πρόγραμμα χρηματοδότησης. Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτό που χρησιμοποιεί ο Τσίπρας είναι η απειλή του «ΟΧΙ» ώστε να επιτύχει μια συμφωνία που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση και κατ’ επέκταση στους πολίτες να πουν «ΝΑΙ».
Υπάρχει χρόνος και ανάλογη βούληση από την πλευρά των δανειστών; Είναι σαφές πως η Γερμανία παίζει ένα σκληρό παιχνίδι γοήτρου και δεν θέλει να δεχθεί πλήγμα αμφισβήτησης της ηγεμονίας της στην Ευρώπη από την ταπεινή και καταφρονεμένη Ελλάδα. Όμως η Γερμανία δεν ζει μόνη της σε αυτόν τον κόσμο. Είναι κι αυτή ενταγμένη σε ένα παγκόσμιο σύστημα όπου υπάρχουν και «ανώτερες δυνάμεις», όπως διαφάνηκε από την τηλεφωνική επικοινωνία Ομπάμα – Μέρκελ.
Ως άνθρωπος – κλειδί λοιπόν εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται ο Γιούνκερ. Αν βγει και κάνει απλά μια ανασκόπηση του ιστορικού της διαπραγμάτευσης σημαίνει πως η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι κατώτερη των περιστάσεων και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να το που θα ρίξει τις ευθύνες, απολογούμενη για όσα ακολουθήσουν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και στην παγκόσμια οικονομία. Αν όμως ο Γιούνκερ βγει με μια συγκεκριμένου περιεχομένου πρόσκληση για επιστροφή στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, θα έχει σώσει την παρτίδα. Και θεωρώ αυτονόητο πως ο Τσίπρας θα πιαστεί από τη «σανίδα σωτηρίας».
Το πώς θα χειριστεί από κει και πέρα ο Τσίπρας τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος είναι ήσσονος σημασίας ζήτημα. Διότι από τη μια θα υπάρχει μια συμφωνία που παρά τα όποια σκληρά ή δυσάρεστα μέτρα θα εγγυάται τη σταθερότητα στην καθημερινότητα της χώρας και από την άλλη μια συναισθηματική αντίδραση που οδηγεί σε ένα άγνωστο τοπίο. Με δεδομένο πως οι άνθρωποι αυτό που φοβούνται περισσότερο απ’ όλα είναι το άγνωστο, φαντάζομαι πως δεν θα δυσκολευτεί να γίνει αυτός και όχι ο Σαμαράς κι ο Θεοδωράκης, ο επικεφαλής της πλατιάς εθνική ενότητας του «ΝΑΙ».
ΥΓ: Όσοι σπεύδουν να προεξοφλήσουν πως με την επικράτηση του «ΝΑΙ» δεν θα υπάρχει χώρος για τον Τσίπρα, μάλλον βιάζονται πολύ. Μέχρι την Κυριακή ο δρόμος είναι πολύ μακρύς…
Πηγή φωτογραφίας: telegraph.co.uk
