Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
«Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και να δείξουμε αλληλεγγύη. Το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι τείχη και ξενοφοβία. Και η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι κανόνες για μερικούς και α λα καρτ για άλλους». Δήλωσε ο Πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες στηλιτεύοντας τη στάση πολλών ευρωπαίων ηγετών απέναντι στην υποδοχή των προσφύγων με φόντο το κίνδυνο κλεισίματος των ελληνικών συνόρων. Και έχει δίκιο αν και δεν πείθει το ακροατήριο στου οποίου τη μνήμη είναι ορατά τα έργα και οι ημέρες του. Πόσο πιο αποτελεσματικός και πειστικός θα ήταν αν δεν έβλεπε την Ευρώπη ως ετοιμοθάνατο πλούσιο θείο που αξίζει μόνο για να του τρώει κανείς λεφτά;
Η κυβέρνηση, έστω καθυστερημένα, υλοποιεί τις δεσμεύσεις για το προσφυγικό και εφαρμόζει με βήμα νωχελικό και αργό το μνημόνιο. Η εικόνα όμως που προβάλλεται προς τα έξω είναι αυτή της αλά καρτ συνέπειας, ήτι «ανταποκρινόμαστε στις δεσμεύσεις μας γιατί μας έχουν με το πιστόλι στο κρόταφο οι Ευρωπαίοι». Δεν πρόκειται επ’ουδενί για μεταστροφή πολιτικής ή επιστράτευση σοβαρότητας. Αν ήταν ελεύθεροι θα ασχολούνταν αποκλειστικά και μόνο με το πώς θα προστατευθούν από τους μασόνους της google που θέλουν να ρίξουν τον ηγέτη της ψωροκώσταινας μας. Άλλωστε, τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός επιθυμεί διακαώς να ξεμπερδέψει με την ψήφιση των μέτρων και να μετριάσει τους κυβερνητικούς πονοκεφάλους του, στελέχη όπως ο Σπιρτζής και ο Δρίτσας υπονομεύουν τις αποκρατικοποιήσεις ενώ το διορίζειν ημέτερους αναδεικνύεται στην επικρατέστερη τακτική στελέχωσης του δημοσίου τομέα.
Ίσως όμως να κατάλαβε πια ο κ. Τσίπρας ότι η στρατηγική σεβασμού των ευρωπαϊκών κανόνων και συμφωνιών είναι τελικά η μόνη στρατηγική προαγωγής των εθνικών συμφερόντων αφήνοντας πλέον στο περιθώριο τους εφηβικούς αλαλαγμούς αλά Podemos. Η αμήχανη στιγμή που χρειάζεσαι τη Μέρκελ διότι είναι ο βασικότερος υποστηρικτής της Σένγκεν και του διαμοιρασμού των βαρών (burden-sharing). Η αμήχανη στιγμή που αντί για go back Merkel, της φωνάζεις sos! Αμφίβολο αν γνωρίζει άλλωστε ότι στο τρίτο μνημόνιο η Μέρκελ αψήφησε μια γερμανική κοινή γνώμη που, οργισμένη με τα παιχνίδια και την ανειλικρίνεια των Ελλήνων διαπραγματευτών και του ανεπίδεκτου μαθήσεως λαού, ζητούσε την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ.
Όσο για το αν είναι αργά για δάκρυα και για συγνώμες αυτό θα το δείξει ο χρόνος και οι εξελίξεις που τρέχουν. Το σίγουρο είναι ότι τα μανίκια πρέπει να σηκωθούν κι άλλο ή δυνατόν να γίνει η νύχτα μέρα ώστε η κυβέρνηση να περατώσει γρήγορα την αξιολόγηση και κατόπιν να αντιμετωπίσει τη προσφυγική κρίση. Η αλλαγή τακτικής και η πρόθεση συνεργασίας με την Ευρώπη εκ μέρους του Πρωθυπουργού είναι μια καλή αρχή εξόδου από το τούνελ…
