Οι απεργοί του Μετρό μπορεί να έχουν τα χίλια δίκια. Ναι, αν φτάνει ο μισθός σου στα 700 ευρώ κι αυτά τα χρωστάς σε δάνειο γιατί είπες να’χουν τα παιδιά σου ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, τότε δεν μπορείς να ζήσεις. Χάνουν όμως το δίκιο τους όταν η απεργιακή κινητοποίησή τους το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δημιουργεί προβλήματα σε όλους τους υπόλοιπους.
Κάθε μέρα χωρίς μετρό, είναι μια μέρα κόλαση στους δρόμους. Και οι μόνοι που δηλώνουν ικανοποιημένοι από την κατάσταση είναι οι ταξιτζήδες που είδαν μετά από πολύ καιρό χέρια σηκωμένα και τα ταξίμετρά τους να γράφουν αξιοπρεπή μεροκάματα. Όμως το κόστος για τον απλό εργαζόμενο που θέλει να πάει στη δουλειά του είναι πολύ μεγάλο. Θα το πληρώσει είτε χρησιμοποιώντας το ΙΧ που το κινούσε μόνο τα Σαββατοκύριακα, είτε πηγαίνοντας στη δουλειά με ταξί. Αλλά πόσες μέρες θα το…πληρώσει; Μία, δύο, τρεις;
Θα πει κάποιος «μα η απεργία είναι το μόνο όπλο του εργαζόμενου»; Η κοινωνία έχει σχηματίσει την άποψη πως η απεργία είναι ένα εξαιρετικά αναποτελεσματικό όπλο. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει τόσο τους συνδικαλιστές του Μετρό όσο και ευρύτερα το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα. Ενδεχομένως με λίγη δημιουργική σκέψη να βρίσκονταν εναλλακτικές μέθοδοι με τις οποίες θα γνωστοποιούσαν το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν με τους μισθούς τους και θα κέρδιζαν τη συμπαράσταση της κοινωνίας. Δεν εννοώ να βάλουν μια μαύρη κορδέλα στο μπράτσο, όπως κάνουν οι Ιάπωνες απεργοί. Σαφώς και μπορεί ο τρόπος διαμαρτυρίας τους να είναι πολύ πιο ενεργητικός, χωρίς όμως να σταματάει για συνεχόμενα 24ωρα η λειτουργία του Μετρό και να παραλύει η πόλη.
Είμαι βέβαιος πως θα έβρισκαν πολλούς καλλιτέχνες πρόθυμους να στήσουν χάπενινγκ στις αποβάθρες του μετρό και να συμπαρασταθούν στους εργαζόμενους. Είμαι επίσης βέβαιος πως θα μαζευόταν πολύς κόσμος στην πλατεία Συντάγματος ένα απόγευμα για να διαμαρτυρηθεί για λογαριασμούς τους καθώς αυτοί θα συνέχιζαν να εργάζονται. Θα μπορούσε να ακολουθήσει και μια μεγάλη συναυλία. Θα μπορούσαν να φτιάξουν κι ένα σποτάκι απαιτώντας από τα τηλεοπτικά κανάλια να το προβάλλουν δωρεάν. Μάλλον, δεν θα το αρνιόνταν. Ακόμη θεωρώ πως κανένας επιβάτης του μετρό δεν θα αρνιόταν την ώρα της διαδρομής που κάνει για να πάει στον προορισμό του να υπογράψει ένα κείμενο διαμαρτυρίας που θα του δώσει κάποιος εκπρόσωπος των εργαζομένων που θα βρίσκεται για το λόγο αυτό μέσα σε κάθε συρμό. Οι δεκάδες χιλιάδες υπογραφές που θα μαζεύονταν θα μπορούσαν να κατατεθούν στη βουλή. Όπως επίσης θα μπορούσαν να ζητήσουν να κατακλυστούν τα e mails του αρμόδιου υπουργείου με το ίδιο κείμενο διαμαρτυρίας σε ηλεκτρονική μορφή.
Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Ας δοκιμάσουν και διαφορετικά. Διότι έτσι όπως το πάνε χάνουν σίγουρα. Όχι μόνο από το μισθό τους, αλλά πρώτα και κύρια από την αναγνώριση της κοινωνικής προσφοράς τους.
