Γράφει η Μαρία-Αρετή Ευαγ. Ζιαζιά
Καθημερινώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη δυσμενή κατάσταση που επικρατεί σε διάφορους τομείς της χώρα μας, κατάσταση που μόνο θλίψη και απογοήτευση μας προκαλεί. Ας επιχειρήσουμε να καταγράψουμε, λοιπόν, την εν λόγω κατάσταση εκκινώντας με τα ελληνικά νοσοκομεία και κατά πόσο μπορούν τα τελευταία να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες του ελληνικού λαού.
Πολλαπλά προβλήματα, συσσωρευμένες ελλείψεις τόσο προσωπικού όσο και υποδομών στοιχειοθετούν το κλίμα που επικρατεί σε αυτά. Ειδικότερα, εφημερεύοντα νοσοκομεία αδυνατούν να αντιμετωπίσουν έκτακτες περιπτώσεις λόγω ελλείψεων προσωπικού και υλικού. Εν αντιθέσει, η φορολογία συνεχώς αυξάνεται με τους Έλληνες πολίτες να καταβάλλουν ολοένα και περισσότερα χρήματα δίχως αυτά να διοχετεύονται ορθά και εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη. Και έτσι που καταλήγουμε; Ο Έλληνας φορολογούμενος να αδυνατεί να νοσηλευτεί και να μένει απροστάτευτος στην ίδια του τη χώρα!! Ιατρικά μηχανήματα δε λειτουργούν –ορισμένες φορές δεν υπάρχουν καν- ενώ δεν καλύπτονται οι θέσεις για όλες τις ειδικότητες ιατρών. Η κατάσταση στο ΕΣΥ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί δραματική, με την οικονομική ασφυξία να δεσπόζει στα δημόσια νοσοκομεία.
Παράλληλα, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην υποχρηματοδότηση και υπολειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος τη στιγμή που μαθήματα (όπως τα αρχαία ελληνικά) διδάσκονται διεθνώς. Το πρόβλημα μάλιστα εντοπίζεται κυρίως στην προσχολική εκπαίδευση, καθώς οι υπάρχουσες υποδομές δεν καλύπτουν το σύνολο των αναγκών των μαθητών. Η παρούσα πολιτική κατάσταση διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην κατάρρευση του συστήματος και επιδεινώνει την ήδη «κακή» εικόνα των σχολείων. Δε διοχετεύονται χρήματα δε στις εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις, ενισχύοντας τις ελλείψεις σε εργαστηριακό υλικό, εξοπλισμό, χώρους εστίασης και δραστηριοτήτων. Η έλλειψη οργάνωσης αποτελεί τροχοπέδη στη σωστή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο αποκτά υποδεέστερο ρόλο στην καθημερινή πρακτική.
Οι κοινωνικοί «κλυδωνισμοί» δυστυχώς δε σταματούν, αλλά αντιθέτως τα προβλήματα διογκώνονται συνεχώς δίχως να επιλύονται, δίχως μάλιστα να καταβάλλεται και ιδιαίτερη προσπάθεια να βρεθεί λύση και κανείς πλέον δε γνωρίζει μέχρι που μπορούν να φθάσουν.
