Γράφει ο Ηλίας Ζαχαριουδάκης
Πέμπτη 4/2/2016. Η ιστορία θα γράψει για μία ακόμα μεγάλη, με μαζική ανταπόκριση απεργιακή κινητοποίηση. Ωστόσο πέρα από το αδιαμφισβήτητο της κινητοποίησης, δημιουργείται ένα ερώτημα. Ίσως το πιο κομβικό: Μετά τι;
Πριν από αυτό το ερώτημα υπάρχουν και άλλα:
Αιτία;
Το σχέδιο για το ασφαλιστικό σύστημα που κατέθεσε η Κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΝΕΛ, το οποίο φέρει τον ουσιαστικό μνημονιακό χαρακτήρα και στη κυριολεξία συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε ήδη από το 2010 η μνημονιακή εποχή και γραμμή, αποτελεί την αφορμή για να την απεργία. Η αιτία; Η φτώχια, οι αυτοκτονίες, η απουσία προοπτικής..
Άλλη επιλογή;
Σαφής και αξιόπιστη απάντηση να δοθεί άμεσα δεν δύναται. Ωστόσο για να καταστεί δυνατό είναι ανάγκη να εξεταστούν οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτή του τη μνημονιακή μορφή. Πρώτος και βασικότερος παράγων: το Τρίτο Μνημόνιο, το οποίο ψηφίζεται κυριολεκτικά κάθε μέρα από την επανεκλογή της σημερινής Κυβέρνησης, τον Σεπτέμβρη του 2015. Δεύτερος παράγοντας: η σκληρότητα της ευρωπαϊκής στάσης στις επιδιώξεις της ελληνικής πλευράς για ένα καλύτερο αύριο μέσω της προώθησης ενός προγράμματος που αποτυγχάνει αποδεδειγμένα, τόσο κοινωνικά, όσο και πολιτικά, από την πρώτη κιόλας ημέρα εφαρμογής του. Αυτή η στάση δεν σημειώνεται μόνο τον τελευταίο χρόνο. Σημειώνεται από την πρώτη ημέρα της κρίσης. Από την απουσία διάθεσης συζήτησης για το ελληνικό χρέος, από την προπαγάνδα κατά της ελληνικής κοινωνίας αναφορικά με την εργατικότητά της όπως και από την επιμονή της να εφαρμόζει μία πολιτική που στη κυριολεξία.. σκοτώνει. Τρίτος παράγοντας: το σκοτεινό και αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν μίας πολιτικής ηγεσίας που γιγαντώθηκε αναπτύσσοντας το παρακράτος, την αποπολιτικοποίηση και κάνοντας το ελληνικό κράτος ανίκανο να χειραφετηθεί.
Κάποιο μήνυμα;
Η αντίδραση και η διάθεση της διεκδίκησης ενός καλύτερου αύριο μακριά από τη λιτότητα και τα μνημόνια. Η ελληνική κοινωνία αναγκαστικά πρέπει να αφυπνιστεί. Το πολιτικό σύστημα καταρρέει (και αναδομείται). Εάν η κοινωνία δεν λειτουργήσει ως ρυθμιστής της ακόμα και τώρα την ύστατη στιγμή, θα παραμείνει για ακόμα περισσότερα χρόνια στο περιθώριο.
Οπότε;
Η κοινωνία είναι ανάγκη να εξετάσει τα πάντα ξανά: το παρελθόν και το παρόν. Μία μαζική απεργία πρέπει να είναι το εναρκτήριο λάκτισμα απέναντι στη βιαιότητα που έχει εισπραχθεί στα μνημονιακά χρόνια. Η αρχή για μία δράση καθολική και συνολική, διότι από μόνη της δεν αρκεί. Ίσως και πολλές μαζεμένες δεν αρκούν.
Ποιο ελληνικό κράτος και ποια Ευρώπη θέλουμε, και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να το διεκδικήσουμε; Ποιοι οι εχθροί και ποιοι οι σύμμαχοι σε αυτόν τον αγώνα;
Η νοοτροπία δεν πρέπει να παραμείνει η ίδια. Τα κακώς κείμενα πρέπει να γίνουν παρελθόν. Το κοινωνικά-πολιτικά κατασκευασμένο πελατειακό κράτος πρέπει να διαλυθεί, ο εργαζόμενος πρέπει να θέλει να εργαστεί και όχι να διοριστεί και ο πολίτης να γίνει.. πολίτης.
Οπότε μετά τι;
Το πολιτικό σύστημα που θα προκύψει θα λειτουργεί για τον πολίτη, μέσω του πολίτη, με τον πολίτη.
