Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow@Nakos_Ioannis
Η χθεσινή ημέρα ήταν αφιερωμένη στα παιδιά των Παννεληνίων και όχι άδικα. Ήταν η στιγμή τους, και οι κόποι αυτών και των οικογενειών τους που μετά από έναν γολγοθά χρόνο αντίκρυσαν την πραγματικότητα του σήμερα, είτε υπό την ‘’θετική’’ της όψη, είτε από εκείνη της ‘’προσωρινής αποτυχίας’’.
Από την άλλη πλευρά όμως, σήμερα νομίζω πως πρέπει αλλά και οφείλουμε να μιλήσουμε για το αύριο. Και για το αύριο όχι γενικά σαν βαθυστόχαστη τελεολογική ερμηνεία της εποχής μας, αλλά για εκείνο το αύριο των ανθρώπων της γενιάς μου που σήμερα 5 χρόνια μετά την ονειρική τους είσοδο στο Πανεπιστήμιο αντικρύζουν και συμπεριφέρονται στην επιτυχία δυστυχώς με λιγότερη αισιοδοξία και συνάμα περισσότερο παράπονο.
Εδώ και μέρες δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου φράσεις, εικόνες αλλά και συζητήσεις με άτομα της ίδιας ηλικίας με εμένα που ενώ φαινομενικά ακολούθησαν το πλάνο και την πεπατημένη εντούτοις ο δρόμος τελικά δεν ήταν αυτός που περιμέναν να αντικρύσουν. Αναφέρομαι σε εκείνες τις συζητήσεις που ξεκινάνε με το ‘’ήμουν τόσο χαρούμενος που όλα αυτά τα χρόνια κατάφερα να τελειώσω στην ώρα μου και χωρίς να επιβαρύνω την οικογένεια μου’’, και κλείνουν με φράσεις τύπου ‘’ ναι αλλά μπορεί να γελούσαμε τότε με την όρμη της νεανικής αφέλειας, αλλά και σήμερα που μεγαλώσαμε η αφέλεια παραμένει, γιατί και πάλι είμαστε ‘’γελασμένοι’’.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για συναισθήματα αντίθετα μεταξύ τους που όμως τέμνονται σε ένα μοναδικό σημείο. Την απογοήτευση αλλά και την διάχυτη αίσθηση στην νεολαία του σήμερα πως η Ελλάδα και το γενικότερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα φαίνεται να της γυρνούν καθημερινά την πλάτη. Φαινομενικά θα μπορούσε να πει κάποιος πως πρόκειται για ακόμη μια μοιρολατρική πεποίθηση απόρροια των διαχρονικών πεσιμιστικών τάσεων και αποτελεσμάτων που δημιούργησαν τα μνημόνια, όμως κάτι τέτοιο αφενός θα αποτελούνταν από θεωρητικά σωστές βάσεις, αφετέρου όμως θα ήταν υπεραπλουστευμένη εξήγηση και σε μεγάλο βαθμό τετριμμένη.
Η πραγματική εξήγηση θα πρέπει να απαντά με σοβαρό αλλά και θεμελιωμένο τρόπο στα πραγματικά αίτια και τις εκάστοτε αφορμές που δόθηκαν, ή μάλλον καλύτερα επέτρεψαν να λάβει χώρα ένα τέτοιο νοσηρό φαινόμενο στον σημαντικότερο αποδέκτη των αξιών μιας κοινωνίας την νεολαία.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι διότι μέσα στην λαίλαπα της μνημονιακής κρίσης, αλλά και τα φαινόμενα της μεταμνημονιακής συμπεριφόρας των Ελλήνων, κυριάρχησε η αίσθηση αλλά και το συναίσθημα της επονομαζόμενης φράσης ‘’ Ο σώζον εαυτόν σωθήτω’’. Εάν το καλοσκεφθεί κάποιος από την αντικειμενική πλευρά, αναλόγως και την κοινονικοοικονομική θεώρηση που τον διακατέχει για τον κόσμο, θα μπορέσει να διαπιστώσει πως διαχρονικά τέτοια φαινόμενα έχουν ξανασυναντηθεί και στο παρελθόν, και πως η πραγματική αιτία εμφάνισης αλλά και διαχρονικής εφαρμογής τους στο εσωτερικό των κοινωνιών είναι κάτι πολύ αναμενόμενο αλλά κατακριτεό δε.
Αναφέρομαι στην προκύπτουσα ανάγκη κάθε κοινωνίας να προστατεύσει το κατά την άποψη της status quo της εποχής, θυσιάζοντας στον βωμό της επιβίωσης ακόμη και τις πιο παραγωγικές της μονάδες. Διότι η επιβίωση έρχεται όταν ο προστατευτισμός, η κλειστοφοβία και ο φόβος γίνονται συνώνυμα μιας κοινωνίας, αυτό το οποίο δεν έρχεται ούτε θα έρθει χωρίς τόλμη, θέληση, εμπιστοσύνη και ρίσκο είναι η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Δείξτε εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά, βοηθήστε τους να ανταπεξέλθουν και να συμβιώσουν μαζί με το δικό σας status quo και σας υπόσχομαι πως η νεά εποχή που θα ανατείλει θα είναι πιο φωτεινή από το σκοτάδι του σήμερα.
