Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οι ηγεσίες προκύπτουν από τις κοινωνικές ανάγκες ή οι ισχυρές προσωπικότητες έρχονται με το όραμα τους να κατευθύνουν την κοινωνία σε ένα ολοκαίνουργιο μονοπάτι; Οι μεγάλες αλλαγές έρχονται από τις διαθέσεις της βάσης που σπρώχνουν τις εξελίξεις προς συγκεκριμένη φορά ή οι επικεφαλής που γράφουν ιστορία θέτουν τις δικές τους προτεραιότητες και χρησιμοποιούν την πολύπλευρη δύναμη τους για να κερδίσουν την λαϊκή αποδοχή, συνεγείροντας τον λαό με προσεκτικά επιλεγμένες κινήσεις προώθησης των σχεδίων του;
Η αλήθεια όπως συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση. Τα κοινωνικά ζητούμενα είναι δεδομένα και δεν μπορούν να αλλοιωθούν πλήρως με απλές πολιτικές αποφάσεις. Ο οξυδερκής και κυρίως διορατικός ηγέτης καταγράφει με ακρίβεια τα γεγονότα, αξιολογεί αιτίες και συνέπειες όχι για να υπηρετήσει τον λαϊκισμό που θα τον παρασύρει στην εξιδανίκευση κάθε αιτήματος αλλά για να διαθέτει μια πλήρη εικόνα των αναγκών και των κινήτρων. Ο πραγματικός όμως ηγέτης ξεχωρίζει γιατί κατορθώνει να αρθρώσει ένα όραμα που καταφέρνει να συγκεράσει και να αναδείξει τα υπαρκτά προβλήματα κάτω από την ομπρέλα μιας ευρύτερης αντίληψης.
Σήμερα η ΝΔ καλείται να ολοκληρώσει αυτό που διατύπωσε από το 2009. Το κλείσιμο του μεταπολιτευτικού κύκλου και την σκιαγράφηση μιας νέας εποχής. Να αντιληφθεί με πιστότητα όλες τις κοινωνιολογικές μεταβλητές και να αποφασίσει πως θα εμπνεύσει ξανά τους πολίτες. Η κυριαρχία του Τσίπρα (γιατί για τέτοια πρόκειται όταν επιτυγχάνει δεύτερη ευρεία νίκη μέσα σε περιβάλλον κεφαλαιακών ελέγχων, νέας μείωσης των εισοδημάτων, όταν η ΝΔ κατέρρευσε εκλογικά και μόνο με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου που δεν πήρε κανένα μέτρο!) δεν είναι ένα φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί με την ρητορική της “παρένθεσης”. Αποδείχτηκε ότι αντανακλά την αριστερόστροφη ιδεολογική κυριαρχία, του κρατισμού, της ψευδεπίγραφης κοινωνικής ευαισθησίας και της συγκρουσιακής αυτοϊκανοποίησης.
Αν η ΝΔ θέλει να διατηρήσει ελπίδες για όσο το δυνατόν πιο γρήγορη επανάκαμψη δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε μια ανακυκλούμενη θεώρηση άμεσης πτώσης του Τσίπρα. Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να αποτυγχάνει στους διαρκώς προσαρμοζόμενους στόχους του, είναι προφανές ότι η κοινωνία έχει αποφασίσει να δείξει ανοχή και υπομονή γιατί θεωρεί αρκετή δικαιολογία την επιτηδευμένη συναισθηματική συνταύτιση με τους αδύναμους και τις κραυγές εναντίον του διεφθαρμένου κατεστημένου.
Μια σύγχρονη, Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά χρειάζεται κάτι παραπάνω από την απαραίτητη ιστορική δικαίωση των πεπραγμένων της. Οφείλει να ανοίξει την πόρτα στην επόμενη μέρα για την χώρα. Να σαρώσει ξεπερασμένες κομματικές δομές που δεν ανταποκρίνονται στο πνεύμα ψηφιακής αυτοοργάνωσης, ούτε διαθέτουν επίπεδα λειτουργίας που εξασφαλίζουν την λειτουργική διασύνδεση των αυτόφωτων κοινωνικών φωνών με την κεντρική παραγωγή πολιτικών θέσεων.
Να πείσει ότι η συμμετοχή στα κοινά δεν εξαντλείται σε αποφάσεις κλειστών γραφείων και μικρών ηγετικών ομάδων αλλά προτάσσει την αξιοποίηση των ικανοτήτων κάθε μέλους με αξιοκρατικά και διευρυμένα κριτήρια (γνωστικά, επικοινωνιακά, πολιτικά) που μόνο μια επιτροπή αξιολόγησης (όπως την πρότεινα από τις αρχές του 2010) με συμμετοχή και ειδικών επιστημόνων μπορεί να εξασφαλίσει. Να συνειδητοποιήσει ότι ο κεντρικός άξονας στο κεντροδεξιό προφίλ της είναι μια σειρά αξιών (ελεύθερη αγορά, ασφάλεια, σεβασμός στην παράδοση κ.α.) που ενώνουν την πλειοψηφία των Ελλήνων και να αφήσει τις, κενές περιεχομένου, χωροταξικές τοποθετήσεις, αναπτύσσοντας και επικοινωνώντας με σθένος συγκεκριμένες προτάσεις.
Αλλιώς το πιθανότερο είναι σε αυτή την μεταβατική περίοδο για τη χώρα, που οικοδομούνται οι βάσεις για τις επόμενες δεκαετίες, η Κεντροδεξιά να βρεθεί άθελα της με διαρκείς και αναλώσιμους μεταβατικούς Προέδρους που θα απορροφώνται από την κοντόφθαλμη αντιμετώπιση του μέλλοντος λόγω της εσφαλμένης ανάγνωσης του παρόντος.
