Γράφει ο Γιώργος Μαρίνος Παπανικολάου
Καθημερινά οι οθόνες μας γεμίζουν με τις εικόνες χιλιάδων ανθρώπων, που άφησαν τα σπίτια τους σε Ασία και Αφρική για ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη. Άλλοι λόγω πολέμου και άλλοι λόγω φτώχειας ονειρεύονται την Ευρώπη ως το επόμενο σπίτι τους, ένα σπίτι καλύτερο από το προηγούμενο από κάθε άποψη. Το ταξίδι από τις πατρίδες τους μέχρι τις χώρες προορισμού ήταν και είναι πολύ ακριβό και πολύ επικίνδυνο, χωρίς να υπόσχεται μια άνετη ή πλούσια ζωή στο τέλος, αλλά μια εξασφάλιση για τις βασικές τους ανάγκες, δηλαδή ασφάλεια, τροφή και στέγη.
Κάθε μέρα οι ροές των ανθρώπων, που κατευθύνονται προς την Ευρώπη, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, έχοντας φέρει σήμερα την Ευρώπη στα όρια της. Είναι αλήθεια, ότι η Ευρώπη υπήρξε πάντα φιλόξενη και με το παραπάνω σε κάθε λογής πρόσφυγα, μετανάστη ή λαθρομετανάστη. Αυτό γινόταν κυρίως για δυο λόγους, πρώτον γιατί η Ευρώπη είχε ανάγκη από φτηνά εργατικά χέρια και δεύτερον γιατί είχε πολλά λεφτά για ξόδεμα! Σήμερα όμως με έναν ήδη τεράστιο πληθυσμό ξένων στην Ευρώπη και με λιγότερους πόρους από αυτούς, που υπήρχαν στο παρελθόν, η Ευρώπη αρχίζει να αναθεωρεί άρδην την αντιμετώπιση της απέναντι στο φαινόμενο αυτό. Πλέον μιλάμε για μεταναστευτικό πρόβλημα, ενώ τα κράτη, που είτε αποτελούν χώρες διέλευσης είτε χώρες προορισμούς, αρχίζουν να λαμβάνουν σοβαρά μέτρα αντιμετώπισης του. Σε αυτά τα κράτη φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεται η Ελλάδα για τους γνωστούς λόγους.
Είναι όμως αρκετό να χτίσουμε φράχτες για να εμποδίσουμε αυτούς, που είναι αποφασισμένοι να αποφύγουν το πόλεμο και την απόλυτη φτώχεια με κάθε κόστος; Και αν στην στεριά οι ψηλοί φράχτες είναι αποτελεσματικοί, τότε τι μπορούμε να κάνουμε με την Μεσόγειο; Να βάλουμε νάρκες ή να βουλιάζουμε τα πλοία τους; Μπορεί να ακούγεται αποτελεσματικό αλλά δεν γίνεται και το είδαμε στη πράξη στα ελληνοσκοπιανά σύνορα. Σκεφτείτε τον σκοπιανό αστυνομικό και πόσες φορές σήκωσε το γκλοπ του για να χτυπήσει τους λαθρομετανάστες, ώστε να τους αποτρέψει να περάσουν το συρματόπλεγμα. Στο τέλος όσους και να χτύπησε, σταμάτησε και έμεινε αποσβολωμένος να κοιτάζει μητέρες με μικρά παιδιά να περνούν τα σύρματα χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι, γιατί δεν μπορούσε να κάνει κάτι, κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι.
Η λύση στο πρόβλημα δεν μπορεί να είναι ούτε να βουλιάζουμε τους λαθρομετανάστες ούτε να δηλώσουμε «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Πρέπει επιτέλους να δούμε ρεαλιστικά το πρόβλημα μακριά από ιδεοληψίες. Σαφώς και πρέπει να συνεχίσουμε να βλέπουμε με ανθρωπιστική ματιά το δράμα αυτών των ανθρώπων, γιατί ο ανθρωπισμός είναι το σύνολο των αξιών πάνω στο οποίο χτίστηκε ο κοινός ευρωπαϊκός πολιτισμός. Για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα πρέπει για αρχή να δεχτούμε, ότι πλέον δεν μιλάμε για μετανάστευση αλλά για μετακίνηση πληθυσμών. Τα μεγέθη έχουν αλλάξει δραματικά.
Η λύση απαιτεί αποφασιστικούς ηγέτες, που θα λάβουν δύσκολες αποφάσεις. Απαιτεί επίσης θυσίες και από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Θα πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αυτοί οι άνθρωποι να μείνουν στις χώρες τους. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Σίγουρα δεν γίνεται να δημιουργήσουμε δουλειές για όλους στο Πακιστάν, μπορούμε όμως να δώσουμε τέλος στο πόλεμο στη Συρία και τη Λιβύη. Τέλος στο πόλεμο σημαίνει συμμετοχή στο πόλεμο με όλα τα μέσα με αντικειμενικό σκοπό την εξόντωση των τρομοκρατών. Απέναντι σε μια απειλή, που βρίσκεται προ των πυλών μας δεν γίνεται να σφυρίζουμε αδιάφορα, έχουμε υποχρέωση πρώτα από όλα στους εαυτούς μας και τις αξίες μας.
