Πως θα χαρακτηρίζατε έναν αδερφό που συμπεριφέρεται με απίστευτη σκληρότητα στον αδερφό του; Έναν αδερφό που τον διασύρει σε όλο τον κόσμο, που τον δανείζει με τόκο και στο τέλος είναι έτοιμος να του πάρει και το σπίτι μόνο και μόνο για να πάρει πίσω τα δανεικά; Πως θα χαρακτηρίζατε έναν τέτοιο αδερφό;
Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Διότι στην Ελλάδα του φιλότιμου και της ψυχικής γενναιοδωρίας ένας τέτοιος αδερφός θα ήταν καταδικαστέος. Σφυρηλατημένη από τη σκέψη του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, του χριστιανικού ευαγγελίου και των Πατέρων της Εκκλησίας, η ελληνική αντίληψη για τον κόσμο εμπεριέχει την αρχή της επιείκειας, της συγχώρεσης και της βοήθειας.
Αντίθετα ο γερμανικός προτεσταντισμός δεν επιφυλάσσει έλεος για κανέναν. Τίποτα και κανένας δεν συγχωρείται μέσα σε ένα πλαίσιο νοσηρού ευσεβισμού καθώς τα μικρά ή μεγάλα αμαρτήματα των άλλων γίνονται ευκαιρία πλουτισμού. Και μάλιστα χωρίς τύψεις.
Έτσι λοιπόν, χωρίς τύψεις, πήγε η Ε.Ε στο Όσλο να παραλάβει χθες το Νόμπελ Ειρήνης που της απονεμήθηκε. Και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Φαν Ρομπάι μίλησε για την αδελφοσύνη των ευρωπαϊκών εθνών. Αν αδελφοσύνη είναι να πηδάνε οι Έλληνες από τα παράθυρα, τότε μάλλον θα πρέπει να ξανασυμφωνήσουμε το νόημα των λέξεων.
Η Ελλάδα, τα έφερε έτσι πάλι η ιστορία, να είναι πλοηγός των εξελίξεων. Το χρέος είναι για όλες τις χώρες του πλανήτη, από τις μικρότερες ως τις μεγαλύτερες, το υπ’αριθμόν ένα πρόβλημα. Στην ουσία μιλάμε για ένα παγκόσμιο πρόβλημα που δεν επιδέχεται αναβολή επίλυσης. Διότι θα καταρρεύσουν τα πάντα και ο κόσμος θα βυθιστεί στο χάος. Οι χρονικές παρατάσεις όχι μόνο δεν επιλύουν αλλά επιδεινώνουν το πρόβλημα κι αυτό δεν πρόκειται να το παραδεχτούν ποτέ αυτοί που έχτισαν καριέρες πάνω σε οικονομικά μοντέλα τα οποία απλά δεν δουλεύουν στην πραγματική ζωή.
Ευτυχώς η οικονομία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μείνει στα χέρια των οικονομολόγων κι έτσι οι πάντες αντιλαμβάνονται πλέον πως ένα χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί, σε τελική ανάλυση δεν είναι asset για κανέναν. Ας ρωτήσουν και τις ελληνικές τράπεζες γι’αυτό.
Συνεπώς μόνο μια επιλογή αδερφικής συγχώρεσης, αυτό που παγκοσμίως πλέον αποκαλείται debt forgiveness, μπορεί να ξαναβάλει σε τροχιά βιωσιμότητας τον πλανήτη και να οδηγήσει σε αυτό που υπήρξε όνειρο όλων των μεγάλων πνευμάτων της ιστορίας, στην παγκόσμια αδελφοσύνη.
Γιατί η Ελλάδα δεν βάζει υποψηφιότητα για ένα τέτοιο Νόμπελ; Γιατί είναι τόσο βουβή και άβουλη αυτή η χώρα που είναι ταγμένη στην υπεράσπιση της ελευθερίας; Γιατί δεν βγαίνει στο παγκόσμιο προσκήνιο ως εκφραστής του αιτήματος μιας οικουμενικής διαρρύθμισης που θα επιλύει και δεν θα μετακυλύει το παγκόσμιο χρέος; Αν η Ελλάδα πιστέψει στον εαυτό της μπορεί να το κάνει. Και δεν θα είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Αντίθετα, θα εκπλαγεί από το πόσες πολλές θα είναι οι συνήγορες φωνές.
