Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
Αν κάποιος επιχειρήσει να ψάξει σε κάποιο λεξικό το λήμμα “μεταρρύθμιση”, τότε θα καταλάβει ότι δεν πρόκειται απλά για μία αλλαγή, αλλά για μια αλλαγή που αποσκοπεί στη λύση των προβλημάτων και την εύρυθμη λειτουργία ενός τομέα. Τώρα αν αυτός ο κάποιος διαβιεί ατυχώς στην Ελλάδα, σίγουρα θα νιώσει μία μικρή σύγχυση που ίσως και να οδηγήσει και σε μία μεγάλη απογοήτευση.
Η έννοια μεταρρύθμιση τα τελευταία χρόνια, από το 2008 ειδικά και μετά έχει γίνει μπαλάκι στα χέρια πολιτικών για να ασκήσουν αντιπολίτευση ή για να καθαγιάσουν κυβερνητικό έργο, έχει γίνει αναγκαιότητα στο μυαλό των ευρωπαίων εταίρων μας για να θεραπευτούν τα κακώς κείμενα του ελληνικού κράτους και ένας μόνιμος πιεστικός βραχνάς στους πολίτες που την αντιλαμβάνονται ως περικοπή μισθών, συντάξεων , επιδομάτων κλπ..
Είναι όμως οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζονται στην Ελλάδα πραγματικές μεταρρυθμίσεις ή αντί να βοηθήσουν το ελληνικό κράτος, δηλαδή εμάς, έχουν μόνο σκοπό να το απορρυθμίσουν στο βωμό της αποπληρωμής του δυσθεώρητου ελληνικού εξωτερικού χρέους; Παραγωγικές ομάδες εξεγείρονται και η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες κοινωνικές αντιδράσεις στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Η κυβέρνηση Σύριζα της οποίας ο αρχηγός, διατυμπάνιζε ότι η κατάσταση των ελλήνων απαιτεί κοινωνική πολιτική και η διαπλοκή πρέπει να καταπολεμηθεί, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στις πιέσεις των δανειστών και αναιρεί μία προς μία τις υποσχέσεις των υπουργών της, αγκαλιά με τη διαπλοκή, ή μάλλον τη δική του διαπλοκή, αυτή που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να δημιουργήσει με τους φίλα προσκείμενους σε αυτόν επιχειρηματίες, καναλάρχες, δημοσιογράφους κλπ.. Ένα δικό του σύστημα που θα του επιτρέψει να εγκαθιδρύσει τη δική του κυριαρχία στην πολιτική σκηνή του τόπου αλά πασόκ, χωρίς όμως τα δεδομένα να είναι πια τα ίδια.
Από την άλλη, ο νεοεκλεγείς και ελπιδοφόρος κατά πολλούς Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος παρ’όλη τη μεγάλη προυπηρεσία στην πολιτική καθιερώνεται ως ένα φρέσκο πρόσωπο, δείχνει έτοιμος να αναλάβει την εξουσία και να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις που άλλοι δεν θα τολμούσαν. Το θέμα είναι αν θα τα καταφέρει με τα ακροδέξια βαρίδια που έχει μέσα στην ίδια του την παράταξη καθώς επίσης και το φάντασμα του καραμανλισμού που ναι μεν ηττήθηκε στις εσωκομματικές εκλογές αλλά παραμένει εκεί για να δυσκολεύει τα πράγματα. Μεταρρύθμιση ή απορρύθμιση λοιπόν μας επιφυλλάσει το μέλλον;
Οψόμεθα…
