Γράφει ο Κων/νος Μανίκας,
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Τα χρονικά περιθώρια όλο και στενεύουν. Οι μέρες που απομένουν για προκύψει συμφωνία στο μεταρρυθμιστικό πακέτο και τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας διαγράφονται η μια μετά την άλλη από τον τοίχο του χρηματοδοτικού «κελιού». Αντί όμως να εντείνονται οι προσπάθειες ώστε οι κυβερνητικές προτάσεις να διαθέτουν τον μέγιστο δυνατό ρεαλισμό και την οικονομική αποτελεσματικότητα που θα πείσουν τους εταίρους να αποδεσμεύσουν τα απολύτως απαραίτητα για την εγχώρια ρευστότητα κεφάλαια, επιδίδεται σε έναν αγώνα αποπροσανατολιστικών και άκαιρων κινήσεων που ενώ χαίρουν την εκτίμησης ή της ανοχής μεγάλου μέρους της κοινωνίας επί της ουσίας την μεταρρυθμιστική μας χρεοκοπία..
Πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός ότι ενώ τα περισσότερα από τα μέτρα που προτάθηκαν είναι μονοδιάστατης επίδρασης και αφήνουν δυσαναπλήρωτο κενό για την επόμενη χρονιά ή στηρίζονται σε ασαφείς γενικεύσεις για την επιτυχία πρωτοβουλιών που θα αποκαλύψουν περίπου 12-15 δις «μαύρου» χρήματος μέσα στο επόμενο οκτάμηνο, επελέγη αυτό το κρίσιμο διάστημα για να αρχίσουν τις λειτουργίες δυο κοινοβουλευτικές επιτροπές και με τη δομή και τη στόχευση τους κυρίως εξυπηρετούν τους εσωτερικούς και εσωκομματικούς σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ;
Η εξεταστική για το μνημόνιο ξεκίνησε με την επίγνωση ότι δεν πρόκειται να αποδώσει παραγεγραμμένες ποινικές ευθύνες που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να εξευρεθούν σε καθαρά πολιτικές αποφάσεις για τις οποίες οι υπεύθυνοι κρίνονται από το εκλογικό σώμα. Άλλωστε μια πλήρης και με ψυχραιμία καταγραφή των εξελίξεων που διαχρονικά οδήγησαν τη χώρα σε δημοσιονομικά, διαρθρωτικά και ανταγωνιστικά ατοπήματα αλλά και του εξαρχής, έγκαιρου ή μη, τρόπου αντιμετώπισης της κρίσης που μας έφερε επαίτη στα σκαλοπάτια του ΔΝΤ μπορεί να γίνει μόνο με μια σχετική απόσταση από τα γεγονότα.
Προσωπικά θα την ανέμενα μετά την ολοκλήρωση του υπάρχοντος προγράμματος, το πέρασμα στην πιστοληπτική γραμμή και την οριστική επάνοδο στις αγορές. Αυτός όμως ο σχεδιασμός έχει πλέον ανατραπεί, οπότε η συζήτηση για το όλο θέμα μετατρέπεται σε εργαλείο ανούσιων κομματικών διαξιφισμών που δίνει και διεθνώς της εικόνα μιας βαθιά διχασμένης χώρας. Με ένα σμπάρο δυο νεκρά «τρυγόνια». Εσωτερικός αποπροσανατολισμός και διεθνής εξευτελισμός.
Αντίστοιχης ή και ακόμα πιο αφαιρετικής αντίληψης είναι η πρωτοβουλία για την σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους που κανείς δεν μας έχει εξηγήσει τι ακριβώς θα προσφέρει στην βελτίωση της διάρθρωσης του. Μια επιτροπή με αμφιβόλου κύρους άτομα από κάθε γωνία του πλανήτη που δεν διαθέτει καμιά διεθνή νομιμοποίηση διαγραφής του χρέους πέρα από μια απομονωτική μονομερή κίνηση στην οποία έτσι κι αλλιώς θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε χωρίς την ανάγκη πομπωδών συνεδριάσεων.
Η πολιτική διαχείριση του δημοσίου χρήματος δεν ποινικοποιείται από ανούσιες επιτροπές που το μόνο που θα μπορούσαν να επιδιώξουν, αν δεν διαπνέονταν από μικροκομματικό αέρα, θα ήταν μια ειλικρινής καταγραφή των πιθανότατα εσφαλμένων πολιτικών επιλογών χωρίς όμως να μπορεί να τους αποδώσει χαρακτηριστικά αθέμιτης, νομικά επιλήψιμης διάστασης. Γνωρίζουν καλά οι κυβερνητικοί παράγοντες ότι διεθνώς οι όποιες περιορισμένες διαγραφές χρέους προέκυψαν μόνο για τη δράση απολυταρχικών καθεστώτων χωρίς αυτό να σημαίνει, για να μην πω με αυτό ως προϋπόθεση, την προσφυγή στο ΔΝΤ. Άλλωστε το παραδέχτηκε ο ίδιος ο Γ. Βαρουφάκης.
Το ρολόι για την επιβίωση της χώρας χτυπά αντίστροφα με επίμονο και όλο και πιο έντονο τρόπο. Εύχομαι η επιλογή ορισμένων να συνδυάσουν την μεταρρυθμιστική χρεοκοπία της δημιουργικής ασάφειας με κοινοβουλευτικές φιέστες επικοινωνιακής παραπλάνησης να μην σηματοδοτούν και την ολοκληρωτική εθνική χρεοκοπία.
