Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Η αμετροέπεια δεν είναι απλά η έλλειψη μεσότητας με την Αριστοτελική προσέγγιση. Χαρακτηρίζει συμπεριφορές και δραστηριότητες με το στίγμα της άμεσης ή κεκαλυμμένης έπαρσης που πασχίζουν να αποδείξουν ότι δεν αποτελούν παρά μόνο την φυσιολογική έκφραση μιας, μη κατανοητής στους υπολοίπους, υπερβολής. Η πολιτική βρίθει από περιπτώσεις όπου εσκεμμένα τίθενται αμετροεπείς στόχοι γιατί η ψυχοδιεγερτική τους διάσταση διατηρεί ζωντανή την οραματική φλόγα στους πολίτες ακόμα κι όταν οι σπίθες έχουν χάσει οριστικά την ορμή τους.
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν κατά καιρούς και με διαφορετικούς τρόπους χρησιμοποιήσει αυτό το εργαλείο στηρίζοντας τις ελπίδες για κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας στην οριοθέτηση υψηλών προσδοκιών ώστε να παριστάνουν στην πορεία τους πληγωμένους μαχητές που λύγισαν από τις αντιξοότητες κατά τη διάρκεια της προσπάθειας. Το ίδιο έπραξε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που οι κορυφές που έθετε ως τρόπαιο δεν ήταν καν δικές του. Διακήρυττε την κατάκτηση ενός ύψους, τις διαδρομές προς το οποίο και τις τακτικές ανόδου δεν τις γνώριζε και εν πολλοίς προκαθορίζονταν από άλλους. Γι’ αυτό και κατέληξε χαμένος σε κακοτράχαλα μονοπάτια.
Σε αυτές τις εκλογές αποδεσμευμένοι από εμμονές πίσω από τις οποίες κρύφτηκε η αντίσταση σε κάθε αλλαγή, ελεύθεροι από μύθους που γίνονταν χαλάκι για να χωρέσουν κάθε ιδεοληψία, μας δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να δώσουμε μια τελειωτική απάντηση στο αν μπορούμε να πορευτούμε με μετριοπάθεια, αναγνωρίζοντας λάθη όλων των πλευρών, εγχώριων και εξωχώριων, χωρίς να παριστάνουμε ότι η αμφισβήτηση της πραγματικότητας είναι ικανή να φέρει από μόνη της αναγκαίες βελτιώσεις πόσο μάλλον ανατροπές.
Σε αυτή την επιλογή μας θα κριθεί και η συλλογική μας αμετροέπεια. Θα πορευτούμε και πάλι με την μετριότητα της πλαστής ελπίδας ή θα προτιμήσουμε την μετριοπάθεια των μακροπρόθεσμων αλλά μόνιμων αποτελεσμάτων; Θα διαλέξουμε την μεθοδικότητα των συγκροτημένων, κλιμακωτών δράσεων ή θα επιμείνουμε στον πρόσκαιρο καθησυχασμό της δημιουργικής ασάφειας; Θα δοκιμάσουμε μια σύγχρονη αντίληψη για το κράτος και την οικονομία ή θα αναμασήσουμε και πάλι ξεπερασμένες ιδεοληπτικές αναφορές μέσα σε μια, κενή περιεχομένου, νέα συσκευασία.
Η μεταπολίτευση δεν θα κλείσει ποτέ τον κύκλο της αν δεν εκπληρωθούν δυο απαραίτητες προϋποθέσεις. Ο θεσμικός ανασχεδιασμός από την κυβερνητική έως την κομματική λειτουργία και η υπέρβαση των ιδεολογικών τοτέμ με τα οποία πορευτήκαμε σφιχταγκαλιασμένοι επί δεκαετίες. Θα εκμεταλλευτούμε αυτό το παράθυρο προς το μέλλον ή θα μείνουμε αγκιστρωμένοι στο χθες που διαρκώς μεταμφιέζεται σε “νέο”. Απάντηση την Κυριακή στις κάλπες!
