Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Ακόμη δεν έχει κοπάσει ο απόηχος από την επιλογή του πρωθυπουργού να ορίσει “αντ’ αυτού” εισηγητή στη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή τον Μάκη Βορίδη.
Ήθελε να δείξει ποιος έχει τον έλεγχο στο κόμμα και ότι η ΝΔ είναι πλέον κόμμα λαϊκό, με ακροδεξιά… αξάν. Έριξε το “γάντι” στους εσωκομματικούς αντιπάλους, προκαλώντας τους εκ του ασφαλούς, αφού σε προεκλογική περίοδο είναι πολύ δύσκολο να αντιδράσουν σηκώνοντας το “γάντι” χωρίς να χαρακτηριστούν “υπονομευτές της παράταξης”. Φοβήθηκε την αντιπαράθεση με τον κ. Τσίπρα, ύστερα μάλιστα και από την κατάθεση του Προσχεδίου προϋπολογισμού του 2015 που διαψεύδει τους πανηγυρικούς περί “χαλάρωσης”. Αυτές ήταν οι κυρίαρχες ερμηνείες της επιλογής του Αντώνη Σαμαρά, και έχουν όλες βάση.
Όμως, η κίνηση αυτή του πρωθυπουργού δεν έχει απλώς τις ερμηνείες της, αλλά και τις προεκτάσεις της. Είναι μήνυμα με πολλούς αποδέκτες. Αποκαλύπτει ότι ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του έχουν επιλέξει πολιτικό σχέδιο: μια “ηρωική” μάχη στην οποία θα έχουν οι ίδιοι διαμορφώσει το πλαίσιο της αντιπαράθεσης. Και συγκεκριμένα, όπως ήδη έχουμε γράψει, εκλογές με κυρίαρχο δίλημμα το “Αριστερά ή Δεξιά”. Η αφήγηση θα λέει περίπου τα εξής: Χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού αλλά και την εθνικά υπεύθυνη στάση της ΝΔ και του κ. Σαμαρά ως ηγέτη της, ο κύκλος “των δακρύων και του αίματος” ολοκληρώθηκε με… επιτυχία. Δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις ώστε η Ελλάδα να βγει από τα μνημόνια και την κρίση. Η στιγμή που θα ολοκληρωθεί η τρέχουσα αξιολόγηση από την τρόικα, θα είναι ταυτόχρονα και η στιγμή του “κύκνειου άσματός” της. Από τα τέλη του 2014 βγαίνουμε και από την ύφεση. Δεν χρειαζόμαστε νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα: τα πρωτογενή πλεονάσματα και η δυνατότητά μας να ξαναβγούμε στις αγορές, αρκούν. Η περίοδος προετοιμασίας έχει ολοκληρωθεί και το ενεργειακό “χαρτί” (υδρογονάνθρακες) μπορεί τώρα να αξιοποιηθεί, αναβαθμίζοντας οικονομικά και γεωπολιτικά τη χώρα.
Στη βάση αυτής της αφήγησης, το δίλημμα προς τον ελληνικό λαό θα τεθεί ως εξής: Έχεις δύο επιλογές. Η μία, να επιλέξεις εμάς, την παράταξη της εθνικής ευθύνης και έτσι να κάνουμε μαζί το επόμενο, προετοιμασμένο και ώριμο, χωρίς ρίσκα και τραυματισμούς, βήμα εξόδου από τα μνημόνια, την τροϊκανή επιτήρηση και την κρίση. Η άλλη, να επιλέξεις την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, την παράταξη της εθνικής ανευθυνότητας, που θα ρίξει για άλλη μια φορά τη χώρα σε μια μεγάλη εθνική περιπέτεια με άγνωστη κατάληξη.
Το δίλημμα, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ “μνημόνιο – αντιμνημόνιο” είναι φευδεπίγραφο, αφού εμείς θα βγάλουμε (βγάζουμε ήδη) τη χώρα από το μνημόνιο ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας ξαναρίξει πίσω στα “μολυβένια χρόνια”. Το πραγματικό δίλημμα είναι “Αριστερά – Δεξιά”. Παράταξη της εθνικής ευθύνης ή παράταξη της εθνικής περιπέτειας. Όπως το είχε πει και ο Πρετεντέρης όταν σχηματίστηκε η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, όπως και στον προηγούμενο ιστορικό γύρο αναμέτρησης, στον Εμφύλιο, ήταν η κυβέρνηση Τσαλδάρη – Σοφούλη που κέρδισε τον εμφύλιο και κράτησε τη χώρα στη χορεία των δυτικών δημοκρατιών, έτσι και τώρα, ξανά η μεγάλη εθνική παράταξη θα σώσει τη χώρα από την Αριστερά, που για μία ακόμη φορά απειλεί να την καταστήσει απόβλητη της μεγάλης δυτικής συμμαχίας και συγκεκριμένα της Ευρωζώνης.
Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ένα τέτοιο σενάριο θέλει τον… Βορίδη του. Και μάλιστα όχι μόνο έναν, αλλά πολλούς Βορίδηδες – σαν τους πρωθυπουργικούς συμβούλους καλή ώρα… Θέλει δηλαδή πολιτικούς λειτουργούς που θα ξεδιπλώσουν σε όλο το επίκαιρο αλλά και το ιστορικό της βάθος την αντιπαράθεση Αριστερά – Δεξιά με όρους εμφυλιοπολεμικούς.
Όντας στις μυλόπετρες μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής και με το ΠΑΣΟΚ να έχει αρχίσει να επαμφοτερίζει, χάνοντας με ραγδαίους ρυθμούς στηρίγματα στο εγχώριο και διεθνές κατεστημένο, με ψυχολογία ανθρώπου που βρίσκεται σε “περικυκλωμένο έδαφος” και με περιβάλλον συμβούλων με ακροδεξιό οίστρο, ο Αντώνης Σαμαράς διαμηνύει προς όλους τους πιθανούς αποδέκτες: Δεν θα φύγω ήσυχα, αμαχητί, με τιμητική αποστρατεία. Η διαφαινόμενη πολιτική αλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ στο κυβερνητικό τιμόνι, δεν θα είναι “ομαλή”…
Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτό το σχέδιο εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους πολιτικής αποσταθεροποίησης. Θα επιτρέψουν κάτι τέτοιο τα κυρίαρχα κέντρα και τμήματα του εγχώριου και διεθνούς κατεστημένου;
Σε συνθήκες μεγάλης συμπύκνωσης του πολιτικού χρόνου, όλα τα ερωτήματα θα απαντηθούν πολύ σύντομα…
