Του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη
Follow @Hatziaggelides
Οι προγραμματικές δηλώσεις κατέδειξαν, με τον πλέον επίσημο τρόπο, αυτό που ξέραμε όλοι όσοι θεωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως το πλέον βαθύ -άρα το πλέον αντιδραστικό και οπισθοδρομικό- κομμάτι του φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος της μεταπολιτεύσεως: ΔΕΝ υπάρχει όχι μόνο πρόγραμμα, αλλά ούτε καν ο στοιχειώδης συνεκτικός σχεδιασμός των πρώτων 6 μηνών, ως αποτέλεσμα των βασικών στρατηγικών στόχων του κόμματος που αναλαμβάνει την κυβέρνηση. Η πώληση των κυβερνητικών αυτοκινήτων και η κατάργηση των δωρεάν αυτοκινήτων των βουλευτών είναι γνήσιος λαϊκισμός, καθρεπτάκια για να εντυπωσιάσουν τους ιθαγενείς, πυροτεχνήματα για να κρύψουν την αμηχανία της κυβερνήσεως και την πλήρη έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού.
Όμως, τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από ένα μέτωπο λαϊκιστών; Γιατί, μην γελιόμαστε, δεν κυβερνά μια αριστερή κυβέρνηση με τη συμμετοχή ενός ριζοσπαστικού δεξιού κόμματος, δεν πρόκειται για μια συμμαχία ανάγκης. Κυβερνά ένα μέτωπο αδίστακτων λαϊκιστών! ΣΥΡΙΖΑ & ΑΝΕΛ (κάτι σαν… ΣΑΝΕΛ!) έχουν πολλά περισσότερα που τους ενώνουν από όσα τους χωρίζουν. (Γι’ αυτό και δεν άνοιξε ρουθούνι με την εξαγγελία Τσίπρα περί αποδόσεώς ιθαγενείας στα παιδιά των μεταναστών, κάτι που μπορεί να είναι δίκαιο, αλλά συνιστά και μια βίαιη αλλαγή και αλλοίωση του εκλογικού σώματος εάν δεν γίνει με διακομματική συναίνεση, γιατί όχι και μετά από δημοψήφισμα!) ΣΥΡΙΖΑ & ΑΝΕΛ δεν κυβερνούν μαζί επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ήταν συνειδητή επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, την οποία ουδόλως δυσκολεύθηκε να αποδεχθεί ο ανερμάτιστος Πάνος Καμμένος. Μπροστά στην επιβολή ενός λαϊκιστικού καθεστώτος, οι διαφορές της ιδεολογικής τους προελεύσεως -αν έχουν τέτοια…- είναι σχεδόν αδιάφορες.
Οι προγραμματικές δηλώσεις μιας σοβαρής κυβερνήσεως δεν μπορεί παρά να περιέχουν όχι μόνο ένα κατάλογο επιθυμητών στόχων, αλλά και συγκεκριμένα, κοστολογημένα και χρονικώς ιεραρχημένα μέτρα πολιτικής. Τα ελάχιστα απαραίτητα για να επανεκκινήσει η οικονομία, δηλαδή η αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος και η αποκατάσταση της χρηματοδοτήσεως της παραγωγής καθώς και μια γενναία φορολογική & ασφαλιστική σεισάχθεια, θα έπρεπε να αποτελούν τα βασικά σημεία της πρωθυπουργικής ομιλίας. Δεν ακούσαμε τίποτα τέτοιο. Οι αστειότητες περί επαναφοράς του αφορολογήτου και η προοδευτική φορολογική κλίμακα, φετίχ κάθε αριστερού που μισεί τον πλούτο, δεν αποτελούν φορολογική πολιτική. (Ας παρακολουθήσει ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του τα επόμενα άρθρα, θα τον βγάλουμε από τον κόπο να σκεφθεί και να σχεδιάσει…)
Δεν ακούσαμε μια έστω πρόταση σημαντικής θεσμικής παρεμβάσεως. Οι αλλαγές που είναι αναγκαίες στο πολίτευμα για να καταστεί η χώρα κυβερνήσιμη (ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ σημαίνει Νέο Πολίτευμα!) δεν εμπίπτουν όχι στις προτεραιότητες, αλλά ούτε καν στα ενδιαφέροντα των λαϊκιστών. Ούτε η ελάχιστη αναφορά δεν έγινε στον εκλογικό νόμο και στην επιβολή συστήματος απλής αναλογικής… αυτά είναι μόνο για την αντιπολίτευση! Παρεμπιπτόντως, ας μην ξεχνάμε ότι εμπνευστές του εκλογικού νόμου που έφερε τον λαϊκισμό στην κυβέρνηση είναι οι ανεκδιήγητοι Σκανδαλίδης και Παυλόπουλος. Η χλεύη μας πρέπει να τους συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής τους…
Ακούσαμε όμως ότι η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να κάνει ούτε βήμα πίσω από τις αντιμνημονιακές της διακηρύξεις. Το μήνυμα του πρωθυπουργού ήταν ότι επιλέγει την ρήξη με την Ευρώπη και όχι τον αμοιβαίως επωφελή συμβιβασμό. Πραγματική αιτία είναι η πλήρης και καθολική άρνηση των λαϊκιστών που τον στηρίζουν να δεχθούν τις μεταρρυθμίσεις που συνοδεύουν την παράταση του προγράμματος χρηματοδοτικής στηρίξεως της Ελλάδος. Δηλαδή τις μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνει το μνημόνιο και που θα έπρεπε να είχαμε κάνει ήδη από την εποχή που ετοιμαζόμασταν για την εισαγωγή του ευρώ. Τις μεταρρυθμίσεις που το φαιοκόκκινο λαϊκιστικό μέτωπο απεύχεται όπως ο διάολος το λιβάνι!
Αν οι χθεσινές πληροφορίες για την επίτευξη ενδιάμεσης συμφωνίας επί τη βάση των προτάσεων του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, δεν αποδειχθούν αληθινές, η ρήξη θα είναι γεγονός και, όπως όλα δείχνουν, ο λαϊκισμός θα προσπαθήσει να μεταφέρει το βάρος της αποφάσεως στους πολίτες με την προκήρυξη δημοψηφίσματος. Και πάλι τα κομματικά παπαγαλάκια -πληρωμένα και μη- θα ουρλιάζουν στα social media για να μας πείσουν ότι νίκησε η δημοκρατία, αφού την απόφαση θα λάβει ο λαός! Ποικιλώνυμες εκκλησίες του δήμου και δημοβούλια ασυναρτησίας και ιστορικής άγνοιας, θα πανηγυρίζουν για την προώθηση της άμεσης δημοκρατίας…
Όμως, όσοι αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα των στιγμών και την σημασία του διακυβεύματος, ξέρουμε ότι στα δημοψηφίσματα ΔΕΝ πρέπει να τίθενται ερωτήματα που λειτουργούν ως αυτοεκπληρούμενη ή αυτοδιαψευδόμενη προφητεία. Καλώς ή κακώς, ερωτήματα οικονομικού περιεχομένου που σχετίζονται με την στάση μας έναντι τρίτων, οδηγούν σε άνευ νοήματος αποτέλεσμα αφού αυτό θα προεξοφληθεί από όλους, αγορές και κάθε άλλο -ευθέως ή εμμέσως- ενδιαφερόμενο.
-Αν, π.χ. το ερώτημα αφορούσε το είδος της φορολογίας, την φορολογία των ακινήτων και ότι ανάλογο, το είδος του ασφαλιστικού συστήματος ή ότι ανάλογο, ουδείς θα έσπευδε να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα, δεν επαρκεί ο πραγματικός χρόνος για κάτι τέτοιο.
-Αν, όμως, το ερώτημα αφορά τη συμμετοχή μας στην ευρωζώνη (έστω και υπό τη μορφή της αποδοχής ή μη των προτάσεων & απαιτήσεων των εταίρων), τότε τόσο αγορές όσο και οι εταίροι αλλά και οι ενδιαφερόμενοι να επενδύσουν στην Ελλάδα, οι Έλληνες καταθέτες και όποιος διαθέτει κινητές αξίες εντός Ελλάδος, θα σπεύσουν να προεξοφλήσουν το αρνητικό του αποτέλεσμα, οδηγώντας το τραπεζικό σύστημα σε ταχεία κατάρρευση. Το αποτέλεσμα θα είναι να αναγκασθούμε σε έκδοση νέου νομίσματος -μη ανταλλάξιμου- πριν καν γίνει το δημοψήφισμα! Πρακτικώς, θα έχουμε αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς καν να το έχουμε αποφασίσει…
Ελπίζω να πρυτανεύσει η λογική και οι προτάσεις Γιουνκέρ να γίνουν αποδεκτές, άλλως η χώρα θα βιώσει εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.
* Ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης είναι χρηματοπιστωτικός σύμβουλος επιχειρήσεων.
