Όσοι ασχολούνται με τη πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Twitter, θα έχουν σίγουρα «ακουστά» τον όρο «βαθύ Twitter»! Με τον όρο αυτό, χαρακτηρίζονται όλοι εκείνοι των οποίων οι ακόλουθοι είναι συντριπτικά περισσότεροι από εκείνους που οι ίδιοι ακολουθούν! Οι συγκεκριμένοι λοιπόν, μπορεί να ακολουθούν 1-2 άτομα και να τους ακολουθούν χιλιάδες ακόλουθοι προσμένοντας μια δήλωση τους!
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού του τύπου «τουιτεράδων» είναι ο Ποντίφικας, ο οποίος ακολουθεί μόλις 8 και τον ακολουθούν 2,7 εκατομμύρια ακόλουθοι, ο παγκοσμίου φήμης τραγουδιστής Stan όπου δεν ακολουθεί κανέναν και τον ακολουθούν περίπου 15 εκατομμύρια ακόλουθοι και άλλες τέτοιες προσωπικότητες!
Στην Ελλάδα, χαρακτηριστικό φαινόμενο βαθύ Twitter είναι η βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με τη Νέα Δημοκρατία Έλενα Ράπτη! Η συγκεκριμένη βουλευτής, ενώ την ακολουθούν περίπου 5.000 ακόλουθοι, χρησιμοποιεί το twitter μόνο ως μέσο διανομής ανακοινώσεων και δελτίων τύπου. Δεν συζητά με κανέναν και δεν ακολουθεί κανέναν. Είναι ένα twitter κλεισμένο στον εαυτό του, ακολουθώντας το παράδειγμα του Stan.
Η κ. Ράπτη υπέκυψε στον πειρασμό να διαχειριστεί το twitter με έναν «αυτοκρατορικό» τρόπο, ο οποίος δεν είναι καθόλου …social. Πάει ενάντια στην “κουλτούρα των social media” που έχουν στο επίκεντρο τις έννοιες της συμμετοχής, της προσωπικής εμπλοκής και του μοιράσματος. Σε άλλες εποχές, όταν η πολιτική μπορούσε να έχει κάτι από τη λάμψη του lifestyle, αυτό θα μπορούσε να είναι και επικοινωνιακά ανώδυνο για την εικόνα της συγκεκριμένης πολιτικού. Ωστόσο, σε ένα περιβάλλον απαξίωσης της πολιτικής και των εκπροσώπων της, κάθε πολιτικός είναι υποχρεωμένος να αποδεικνύει την αξία του, με το σύνολο της παρουσίας του και σε όλες τις εκδηλώσεις του.
Η κ. Ράπτη στη διαδρομή της δεν στηρίχτηκε σε συγκριτικά πλεονεκτήματα πολιτικών ικανοτήτων αλλά έχτισε την εικόνα της βουλευτίνας – φιλανθρώπου. Αυτή η εικόνα όμως θρυμματίζεται απερίσκεπτα, από τον λογαριασμό που διατηρεί στο twitter. Είτε τον διαχειρίζεται η ίδια, είτε συνεργάτες της, το ολοστρόγγυλο «μηδέν» εκπέμπει μήνυμα ναρκισσισμού και αλαζονείας που δεν δικαιολογείται ακόμη και με όρους lifestyle. Κάνει να φαίνεται υποκριτικό το όποιο ενδιαφέρον της για τους άλλους και οδηγεί στη σκέψη πως εξαργυρώνει την «αγάπη» της σε ψήφους.
Το να κάνει ένα επικοινωνιακό λάθος ένας πολιτικός δεν είναι και προς θάνατον. Μπορεί πάντα να το διορθώσει. Η εμμονή στο λάθος όμως εμπίπτει στα θανάσιμα αμαρτήματα. Ειδικά, μέσα στον καινούργιο κόσμο των social media.
