Ο Σίμος Κεδίκογλου δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε για δεκαετίες το πολιτικό σύστημα. Γέμιζαν τα υπουργικά γραφεία με συζύγους, γκόμενες, ξαδέρφες, κουνιάδες, μπατζανάκηδες, κοκ. Αλλά αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα. Πως παρά τους «πύρινους λόγους» περί αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, η νοοτροπία της πολιτικής τάξης παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Και η περίπτωση του Κεδίκογλου και της συντρόφου του το έδειξε καθαρά.
Ωστόσο, έχω την άποψη, πως παραιτήθηκε λάθος άνθρωπος. Διότι η αποκάλυψη της σχέσης του με την «όμορφη οικονομολόγο» (όπως αρέσει στους τηλεοπτικούς ρεπόρτερ να λένε…) στην πραγματικότητα δεν μας αφορά. Είναι δικαίωμά του να έχει όποια σχέση θέλει, ελεύθερος άνθρωπος είναι. Το ζήτημα είναι αν η πρόσληψή της ως μετακλητής υπαλλήλου στο γραφείο του έχει να κάνει με τα προσόντα και τις ικανότητές της ή με τη σχέση που διατηρούν.
Αν με συμβαίνει το πρώτο, τότε κακώς παραιτήθηκε. Αν όμως συμβαίνει το δεύτερο, αν δηλαδή βρέθηκε εκεί μόνο και μόνο εξαιτίας της σχέσης τους, τότε αυτός που θα έπρεπε να παραιτηθεί είναι ο ίδιος ο Κεδίκογλου, ο οποίος τους μετακλητούς υπαλλήλους του γραφείου του δεν τους πληρώνει από την τσέπη του αλλά από τον δημόσιο κορβανά όπου με βίαιο και άγριο τρόπο συνεισφέρουν όλοι οι Έλληνες. Αν έχει δίπλα του άχρηστους κι ανίκανους υπαλλήλους και τους έχει μαζέψει μόνο και μόνο γιατί είναι «δικοί του άνθρωποι», δεν φταίνε αυτοί που είναι εκεί, αλλά ο ίδιος που τους διάλεξε. Άρα ο ίδιος πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη.
Ακολουθήθηκε όμως για άλλη μια φορά ο δρόμος ο πεπατημένος και βολικός. Η σύντροφος του Υπουργού παραιτήθηκε από τη θέση της κι «ούτε γάτα, ούτε ζημιά». Άλλωστε η συνηθέστερη επικοινωνιακή συμβουλή στην ελληνική αγορά επικοινωνίας είναι «ας το μωρέ, θα ξεχαστεί…». Χρόνια τώρα, το πολιτικό σύστημα πορεύεται με αυτό το μότο ως βασικό οδηγό και μπούσουλα. Για αυτό άλλωστε και πήγαινε συνεχώς και αδιαλείπτως από το κακό στο χειρότερο.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο δραματική καμπή της σύγχρονης ιστορίας της και στον προθάλαμο καταλυτικών εξελίξεων για το μέλλον των πολιτών της και την ίδια ώρα η πολιτική ηγεσία της συνεχίζει να επαναλαμβάνει, σαν να μη τρέχει τίποτα, τον ίδιο κακό εαυτό της. Να είναι σίγουροι πως αυτοί θα μείνουν… αξέχαστοι! Στα βιβλία της Ιστορίας και όχι με κολακευτικό τρόπο.
ΥΓ1: Σίμο, κι εγώ κι εσύ θέλουμε δίαιτα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
ΥΓ2: Η συζήτηση για τις φωτογραφίες του Κεδίκογλου βοήθησε στο να περάσει όσο πιο απαρατήρητη γίνεται η εγκύκλιος του Στουρνάρα για το ΦΠΑ. Μιλάμε για κωμωδία «Δελφινάριου». Άλλη η τιμή της λεμονάδας αν την πιεις στην καφετέρια κι άλλη αν στη φέρει με παπάκι ο «ντιλιβεράς». Ήθελα να’ ξερα, ποιοι ικανοί συνεργάτες του οικονομικού επιτελείου τα σκέπτονται αυτά; Ή μήπως είναι κι αυτοί «σχέσεις»;
ΥΓ3: Να είναι σίγουροι επίσης, πως αυτό που δεν ξεχνάει με τίποτα ο Έλληνας είναι η γνωστή ατάκα του Γκουσγκούνη: «Βάστα τοίχο, γιατί θα σπρώξω γερά!». Να το κοιτάξουν από τώρα αυτό.
