Οι μέρες που θα ακολουθήσουν είναι εξαιρετικά κρίσιμες για την τύχη και το μέλλον της Ελλάδας. Οι πολίτες είδαν στη μέχρι σήμερα θητεία της τρικομματικής συγκυβέρνησης πολύ «διαβούλευση», αλλά κανένα φως και καμία ελπίδα. Η πίεση από την κοινωνία λοιπόν θα κλιμακώνεται χωρίς η κυβέρνηση να έχει τις απαντήσεις και χωρίς να υπάρχει η πολιτική δύναμη εκείνη που μπορεί να παρουσιάσει εναλλακτικό σχέδιο πορείας.
Τα όσα διαδραματίστηκαν χθες στη βουλή είναι ο πρόλογος της κατάρρευσης της κυβέρνησης που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Ο Σαμαράς έχει ήδη αρχίσει να σκέφτεται να ψηφίσει όπως- όπως τα μέτρα, να πάρει τη δόση και να πάει σε εκλογές διεκδικώντας να είναι η μοναδική συγκροτημένη αστική πολιτική δύναμη. Βενιζέλος και Κουβέλης σκέφτονται πως σε μια τέτοια εξέλιξη θα εξαφανιστούν εκλογικά. Ο Τσίπρας το μόνο που σκέφτεται είναι να παραμείνει αξιωματική αντιπολίτευση και για αυτό δεν κάνει απολύτως τίποτα.
Είναι σαφές πως τη χώρα δεν την σκέφτεται κανένας τους. Πάντα πίστευα ότι όσο αδέξιους κι αν χαρακτηρίζω και τους τρεις ότι στο βάθος του μυαλού τους και της καρδιάς τους είχαν το καλό της χώρας. Τώρα δεν είμαι πια σίγουρος. Το αν χάσανε την ευθεία στην πορεία δεν είναι στοιχείο λύπησης, ιδίως την ώρα της κρίσης, διότι στο κάτω κάτω της γραφής όταν αναλαμβάνεις αρχηγός πρέπει να θέλεις να ηγηθείς. Ακόμη κι αν δεν μπορείς, η φλόγα και το πάθος μπορούν να κάνουν πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν η γνώση και η ικανότητα. Από χθες μπήκαμε στη δίνη των μικροκομματικών σχεδιασμών. Αναπτύχθηκαν φυγόκεντρες δυνάμεις που απειλούν πλέον όχι τη λειτουργία της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη βουλή αλλά τη λειτουργία της ίδιας της χώρας. Η τακτική «πέτα το πρόβλημα πίσω και βλέπουμε» δεν οδηγεί πουθενά. Είναι η τακτική που ακολούθησε το πολιτικό σύστημα σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και έφερε τη χώρα στο σημερινό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.
Εδώ και μήνες επιμένω στην ανάγκη ενός “Plan B”. Δυστυχώς όμως η έννοια του «στρατηγικού προγραμματισμού» ήταν και παραμένει άγνωστη για την ελληνική πολιτική ηγεσία. Έμαθαν να χτίζουνε πολιτικές καριέρες με τη συνταγή του «ώριμου φρούτου» και για αυτό αποδεικνύονται εξαιρετικά κατώτεροι των σημερινών περιστάσεων.
Plan b, δεν υπάρχει. Επειδή όμως ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε το χιούμορ μας, θα έλεγα πως για τη σημερινή ηγεσία αν δεν αλλάξει ρότα, θα υπάρξει μόνο «αερο-plan b»! Τώρα, αν θα είναι νύχτα ή αν θα είναι μέρα δεν το ξέρω. Σίγουρα όμως θα φύγουν όλοι με την ίδια πτήση. O Σαμαράς μπορεί να πάει κι αυτός να διδάξει στο Χάρβαρντ και ενδεχομένως να συγκατοικήσει εκ νέου με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο Βενιζέλος με τα «αγγλικά Τσίπρα» δεν τον βλέπω να μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από το να βρει δουλειά σε κανένα ευρωπαϊκό “think tank” από αυτά που αντί για αναλύσεις κάνουν «εξυπηρετήσεις» και «γλειψίματα». Ο Φώτης μπορεί να κάνει παγκόσμια «τουρνέ» με θέμα το πώς μια «υπεύθυνη αριστερά» μπορεί να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο.
Αυτοί θα φύγουν, αλλά 10.000.000 Έλληνες θα μείνουν. Μαζί τους κι εγώ. Έχω λοιπόν κάθε λόγο να τους πω να κοιταχτούν στον καθρέπτη τους. Αν νιώθουν Έλληνες που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, να το αποδείξουν τώρα. Πρακτικά αυτό σημαίνει να αρχίσουν μια αληθινή διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους δανειστές μας. Το να περάσουν τα μέτρα με 152 ή 153 ψήφους θα είναι απλά το «κύκνειο άσμα» της κυβέρνησης Σαμαρά. Το να πάρουμε τη δόση δεν λέει απολύτως τίποτα. Σε τρεις μήνες θα ψάχνουμε την επόμενη και θα συνοδεύεται από νέα μέτρα, κοκ. Αληθινή διαπραγμάτευση λοιπόν και η πολιτική ηγεσία θα πρέπει να πάει να την κάνει χωρίς να θεωρείται τίποτα εκ των προτέρων ως θέσφατο και δεδομένο, ώστε να μπορεί να βάλει πάνω στο τραπέζι όλες τις εθνικές επιλογές. Ακόμη και τη δραχμή.
ΥΓ1: Στη διάρκεια της χούντας, όποιος Έλληνας ήθελε να μάθει τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα άκουγε BBC. Το γεγονός ότι σήμερα πρέπει να κάνει το ίδιο με το Reuters, τον Guardian ή την Washington Post, δεν λέει σε κανέναν τίποτε; Εμένα πάντως, μου λέει. Και δεν φταίει γι αυτό η απεργία των δημοσιογράφων.
ΥΓ2: Σήμερα ήθελα να αναφερθώ στη νέα επικοινωνιακή στρατηγική του ΕΟΤ αλλά με πρόλαβαν τα χθεσινά γεγονότα. Θα το κάνω αύριο. Περιορίζομαι να πω ότι για τον Νίκο Καραχάλιο που είναι επικεφαλής στον ΕΟΤ δεν έχω επαγγελματική άποψη γιατί δεν έτυχε ποτέ να συνεργαστούμε. Προσωπικά θεωρώ πως δεν του δόθηκε μέχρι σήμερα η ευκαιρία να δείξει τις δυνατότητές του καθώς όταν είσαι Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού κόμματος που είναι στην κυβέρνηση, δεν σε ακούει κανένας! Φαίνεται όμως πως έχει εκ νέου μια ευκαιρία, από τη θέση του Γραμματέα του ΕΟΤ, που δείχνει ότι δεν θέλει να την αφήσει να πάει χαμένη. Επικροτώ κατ’ αρχήν την λογική του «Welcome Home» πρωτίστως διότι κινείται μακριά από τις μίζερες και εύκολες λύσεις του τύπου «Give Greece a chance».
