Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
Μεσημέρι. Θεμιστοκλέους και Κωλέττη, κοντοστέκεται μια ψηλή Χιονάτη της Αθήνας: με τα μαλλιά μαύρα και τα χείλη κόκκινα επάνω στον λευκό καμβά του προσώπου της, η Αλεξάνδρα Κόνιακ.
Προχωρά προς το μέρος μου χαμογελαστή και απόκοσμη, όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι που πονάνε και γι’ αυτό κάνουν τέχνη.
Το μυαλό μου τρέχει στο καλοκαίρι του 2010 στην Ίο, όπου χόρευα με έναν Γιάννη το «Μέσα σου» των Stavento. Ήταν εκείνη η φωνή που γλυκονιαούριζε «τίποτα άλλο δεν θα σου ζητούσα» ίδια με αυτή της κοπέλας που τώρα μου σφίγγει το χέρι; Έχουν περάσει δέκα χρόνια σχεδόν από εκείνο το τραγούδι…
Ναι, αυτή είναι.
Από τους Stavento, στον Χρήστο Δάντη, στις μουσικές σκηνές της Αθήνας, στα θέατρα, στα στούντιο, στην εταιρεία Polymusic. Φέτος, Σταυρό του Νότου. Τα δικά της τραγούδια, κυρίως αυτά που εμπνεύστηκε ο αγαπημένος της συνεργάτης Χρίστος Σερενές, τραγουδιούνται ήδη. Σουξέ δεν τα λες, αλλά δεν πειράζει.
Η Αλεξάνδρα Κόνιακ είναι μόνο 26 χρονών (λέων στο ζώδιο) και δουλεύει ήδη πολύ σκληρά. Παραδίδει μαθήματα φωνητικής, μαγειρεύει παράξενες συνταγές, τραγουδάει, τραγουδάει, τραγουδάει. Κάπου ανάμεσα, παίζει και λίγο θέατρο, μόνο στη σκηνή όμως. Όλα ξεκίνησαν από το βιολί που μάθαινε όταν ήταν πολύ πολύ μικρή. Κάπου στην πορεία, το βιολί κρύφτηκε μες στον λαιμό της κι έγινε φωνή.
Η Αλεξάνδρα Κόνιακ είναι ερωτευμένη. Τελεία.
Το youtube κατακλύζεται από covers της live και όχι live, το σπαρακτικό της και, κατά την άποψή μου, εντελώς avant guard τραγούδι «Άνοιξέ μου» σκίζει από views. Ο στιχουργός αυτού και δημοσιογράφος, Νίκος Μπόβολος, εύστοχα χαρακτήρισε την Αλεξάνδρα Κόνιακ «το next big thing της μουσικής και όχι μόνο Αθήνας».
-Κόνιακ ή κονιάκ;
-Ας με λένε όπως θέλουν…
Από τη συνεργασία της με τον Χρήστο Δάντη έχει τις καλύτερες αναμνήσεις. Δεν έχει τραγουδιστές -πρότυπα και είδωλα, σημειώνει, όμως, πως εκτιμά και σέβεται τη Νατάσσα Μποφίλιου και όλο αυτό που βγάζει η συγκεκριμένη τραγουδίστρια προς τα έξω. Επιτέλους! Διαφωνώ και κάπου μαζί της.
Έπειτα, συζητάμε λιγάκι για τα αρώματα. Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις άρωμα! Ένα πράγμα όπως οι σταθμοί στο ραδιόφωνο: δύσκολα ξεκολλάς. Η Αλεξάνδρα Κόνιακ φοράει εδώ και λίγο καιρό ένα εντελώς καινούργιο, λιγάκι βαρύ, μεθυστικό και ιδιαίτερο. Μυρίζω.
«Μου αρέσει που είμαι με τη μπάντα μου. Τα παιδιά αυτά, αυτοί οι καλλιτέχνες! Καλές και οι συνεργασίες. Αλλά, με τη μπάντα μου είναι αλλιώς…»
Τα δελτία τύπου αναγράφουν την ομάδα της ως εξής:
Πιάνο/ Πλήκτρα/ Ενορχηστρώσεις: Χρίστος Σερενές
Τύμπανα: Νίκος Παγώνης
Μπάσο: Γιάννης Νάτσιος
Κιθάρα: Αλέξης Ζορμπάς
Ηχοληψία: Παύλος Πανταζόπουλος
Η Αλεξάνδρα όλο γελάει. Και νομίζω πως βλέπω τη σταρ που θα είναι σε μια δεκαετία από τώρα. Είμαι τυχερή που την έχω στο τραπέζι απέναντί μου. Μια φωνή της νέας γενιάς που δεν σουινγκάρει-φευ-πάνω στον Τσιτσάνη, που δεν φοράει πουά φουστανάκια, ούτε ασχολείται με τα social media περισσότερο από όσο με την τέχνη της. Μια γυναίκα κλασική και, στα σημεία, εκτός εποχής. Αυτό το κράμα που φέρει απάνω της, το εναποθέτει πάνω σε όποια σκηνή τη βάλεις να τραγουδήσει, λένε. Μέχρι στιγμής, μέχρι εκείνης της στιγμής, live δεν την έχω δει, εξαιρουμένης μιας τηλεοπτικής της εμφάνισης πριν λίγα χρόνια.
-Πολλά είπαμε;
-Πολλά, λίγα… ώρα να φεύγουμε. Το βράδυ θα έρθεις να μας ακούσεις;
Το βράδυ πάω Σταυρό. Και τι να δω; Η Αλεξάνδρα ανάμεσα στον Διόνυσο (βλ. Παρασκευάς Θεοδωράκης) και τον Πάνα (βλ. Αλέξανδρος Μίχος)! Ροκ, ψυχεδέλειες, μελωδικές «σιωπές», κρεσέντα και πολυφωνίες, μια μουσική φιέστα με τόπο διεξαγωγής τις φλέβες του κάθε ακροατή. Οι δικές μου έτριζαν παρέα με τα ηχεία και το αίμα κελάρυζε ζεστό σε κάθε φωνήεν της Αλεξάνδρας. Την ώρα του παραδοσιακού προγράμματος με τα παράξενα πνευστά και τις φωνάρες των δυο συνεργατών της επί σκηνής, η Κόνιακ έρχεται δίπλα μου. Η Χιονάτη, έγινε μάγισσα απόψε, όχι κακιά, καλή, πολύ καλή. Τα δικά της μήλα είναι ροκ, είναι θεατράλε, είναι αυθεντικά και θρεπτικότατα. Τα κορίτσια τη ζηλεύουν γλυκά που είναι αισθησιακή και αθώα μαζί. Τα αγόρια την ποθούν με τακτ, θαμπωμένα μπροστά στο ταλέντο της, που είναι υπεράνω σεξουαλικότητας. Μια βότκα ακόμη, παρακαλώ. Ή, μάλλον, χειμώνας είναι. Ένα κονιάκ, καλύτερα.
Η νύχτα κοντεύει να ξημερώσει. Αποχωρώ από το μαγαζί κι ώσπου να κλείσω την πόρτα, η Αλεξάνδρα Κόνιακ συνεχίζει ακάθεκτη. Αυτές τις μέρες, ασχολείται με τον επόμενο δίσκο της. Ψάχνει στίχους. Ποιος δικός μου να της κάνει; Ποιος είναι ο συνδυασμός της και ποιες λέξεις θα γίνουν ένα με τη χροιά της την εξωτική;
«Πρέπει να κοιμηθώ. Για να ξυπνήσω και να γράψω κάτι για την Αλεξάνδρα.», είπα εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη.
