Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
Τη γνώρισα στο Internet. Πιο συγκεκριμένα, στο facebook. Χάρη στον Κώστα Λαδόπουλο, τη γνώρισα και από κοντά, όταν εκείνος μας ανέθεσε να πούμε δυο λόγια στην παρουσίαση του βιβλίου του «Το Σώμα Μετέωρο». Τι ωραία εκείνη η βραδιά στον Γαβριηλίδη! Έχει περάσει από τότε ένας χρόνος και.
Η Βέρα Φραντζή, στην ώριμη εφηβεία της, τουτέστιν 25+, απήγγειλε λιγάκι μαγκωμένη τα ωραία που είχε γράψει για το πόνημα του φίλου μας Κώστα. Μου φάνηκε πολύ όμορφη και παγωμένη, όπως μια πορσελάνινη κούκλα. Επίσης, λίγο μανταμέ. Φερμένη από άλλη εποχή… Θα έλεγα απόμακρη και βαριεστημένη στην επικοινωνία μας μετά το πέρας της παρουσίασης. Καμία σχέση με το εξώστρεφο, όπως το θεωρούσα εγώ τουλάχιστον, προφίλ της στο facebook.
Λίγο καιρό αργότερα, βρεθήκαμε να κάνουμε εκπομπή στο ίδιο ραδιόφωνο, το Clip Art Radio. Ξεχωριστές εκπομπές, αλλά κοινή η στέγη. Μια φορά, φευγαλέα, έτυχε να την ακούσω και κατάλαβα πως, τέλος, πρόκειται περί ξωτικού.
Η Βέρα Φραντζή καταπιάνεται με τις λέξεις, είναι τα εργαλεία της και το αντικείμενό της. Δεν είναι δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας. Είναι, καμιά φορά και τα δύο μέσω facebook, αλλά και κάτι πολύ περισσότερο από αυτά: είναι ιδρύτρια νέων νοημάτων κι εννοιών, χρησιμοποιώντας, όλα κι όλα, 24 γράμματα σε κάθε πιθανό συνδυασμό. Λεξιπλάθει, ζυμώνει, αρωματίζει, φτιάχνει κείμενα χορταστικά, πικρά, σκέτη λύσσα ή μπισκοτένια και ζαχαρωτά.
Παραδείγματα προς (συμ)μόρφωση, παρμένα από τον τοίχο της δεσποινίδος:
Οι πέστροφες στο φούρνο είναι το όπιο του λαού
Οι ανήθικοι είναι αθάνατοι
Οι ηθικοί είναι γλάστρες
Αν η τέχνη άρεσε σε όλους, θα ήταν σουβλάκι.
Ο άνθρωπος που σε αγαπάει σε χαϊδεύει στις γάμπες.
Δεν κάνει δημόσιες σχέσεις στο facebook, ούτε φωτογραφίζει κάθε τρεις και λίγο την θεσπέσια φάτσα της. Όποτε το κάνει, ορυμαγδός. Διάφοροι φίλοι με ρωτούν «ποια είναι αυτή;» και, εδώ και λίγους μήνες, ξέρω πια πώς να απαντώ: «Μια όμορφη και έξυπνη ποιήτρια».
Γιατί, η Βέρα Φραντζή πρόσφατα εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή. Είμαι βέβαιη ότι πρόκειται για εξαιρετικά δύσκολη ανθολόγηση διάφορων αξιόλογων πραγμάτων που έχει εμπνευστεί κατά καιρούς. Το γλυκό βιβλιαράκι της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bibliotheque και λέγεται «Γράμματα σε Νεκρό Εραστή». Έγινε μια ωραία παρουσίασή του στο Bios, στην οποία δυστυχώς, δεν κατάφερα να παρευρεθώ. Το βιβλίο, όμως, το προμηθεύτηκα από τη μικρή βιβλιόαση των εκδόσεων Bibliotheque που άνοιξε στην Πλατεία Εξαρχείων. Δεν μου το έχει υπογράψει ακόμα, γιατί αυτοί οι καφέδες που κανονίζουμε κατά καιρούς διαδικτυακά δεν πίνονται ποτέ.
Τη διαβάζω, όμως, τακτικότατα στο TheGreekCloud.com και στη Σιφινιέρα, τον προσωπικό της ιστότοπο-μπλογκ. Νομίζω ότι ξέρω πώς θα ήταν μια ημέρα με τη Βέρα: γλυκό κουταλιού, καθόλου άβολες πλην συμπαγείς σιωπές, κρεμ υφάσματα και ξυπόλητα πόδα πάνω σε ζεστό μωσαϊκό ηλιόλουστης βεράντας. Γύρω μας, μερικά γατιά, αινιγματικά σαν και δαύτην. Εγώ γεμάτη ερωτήσεις, κι αυτή με μπλαζέ ύφος να απαντά σιβυλλικά, σα να γράφει ακόμα ένα από τα τρελά κείμενά της, αυτή τη φορά αποκλειστικά για μένα. Ίσως πάλι, όλα αυτά (θέλω να) τα σκέφτομαι εγώ.
Γράφω για τη Βέρα Φραντζή, γιατί τη ζηλεύω που γράφει τόσο σούπερ, γιατί έχει μυτίτσα διακριτική και λευκές γάμπες πριγκίπισσας, γιατί έχει βρει το κοινό της, ενώ νέο κοινό συνεχώς την ανακαλύπτει: άντρες, γυναίκες, κοριτσόπουλα, διανοούμενοι περασμένης ηλικίας, τεκνά. Γράφω για αυτήν, για να της δηλώσω πως την σέβομαι και την εκτιμώ και πως αναμένω την υπογραφή της.
Θέλω, και της το λέω δημόσια, να με βολτάρει με πουά φουστάνι σε μια από τις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας ή του Πειραιά που τόσο αγαπάμε αμφότερες, να ρουφήξουμε γρανίτα φράουλα και να συζητήσουμε για εραστές που σκοτώσαμε μέσα μας κάποτε. Θέλω να επανέλθω σε κείμενο για την πάρτη της, φοβάμαι, όμως, μην την απομυθοποιήσω μόλις τη ζήσω λιγάκι περισσότερο.
Γιατί μια μέρα με τη Βέρα Φραντζή είναι προτιμότερο, σε πρώτη φάση, να περάσει εξ αποστάσεως με χάρτινες και ηλεκτρονικές γέφυρες νόστιμων λέξεων. Έχω καταβροχθίσει δεκάδες ποιητικά της πιάτα που αισθάνομαι πως, χωρίς να το γνωρίζει καλά καλά, έχει σερβίρει η δόλια αποκλειστικά για μένα.
