Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
Γνωριμία πέντε χρόνων, αρχής γενομένης από μια συναυλία στο Θησείο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Ένας τυπάκος μετρίου αναστήματος, με φαρδύ κούτελο και ανοιχτόκαρδο χαμόγελο.
Χαθήκαμε ένα διάστημα, συνήθως έτσι συμβαίνει. Μετά, ξαναβρεθήκαμε σε ανοιξιάτικη αυλή και, εννοείται, με ανοιξιάτικη διάθεση. Έκτοτε, έχω περάσει πολλές μέρες και όχι λίγες βραδιές μαζί με αυτόν τον τραγουδοποιό από την Άρτα που κατέβηκε για να δοκιμαστεί στη δύσκολη Αθήνα και, ευτυχώς για εμάς, ξέμεινε εδώ. Ή μάλλον, καλύτερα, παρέμεινε κι επέμεινε.
Δεν έχω πολλούς φίλους καλλιτέχνες, έχω, όμως, λόγω δουλειάς, αμέτρητους γνωστούς. Με τη σνομπαρία τους, με τη δήθεν απλότητά τους, με τις χαριτωμένες τους γκρίνιες, τα χιλιόμετρα του αγώνα τους για επιβίωση κι επιβεβαίωση, τις πρόβες τους, τις φωτεινές καλλιτεχνικές τους στιγμές επί σκηνής, πάλκου κι ούτω καθεξής.
Ο Θωμάς Φώτης-φευ!- δεν είναι ο τυπικός «καλλιτέχνης». Είναι, βέβαια, στ ’αλήθεια μποέμ. Το αυτοκίνητό του μοιάζει με σπίτι, έχει μέσα τα πάντα, από περιοδικά, μπουκαλάκια νερού, πρσκλήσεις από lives του, καλαμάκια, πένες για την κιθάρα του, στη ζούλα και καμιά πένα από μακαρονάδα πακέτο. Ταξιδεύει για να παίζει σε όλη την Αθήνα και όλη την Ελλάδα, μπαινοβγαίνει στα στούντιο και κανονίζει μουσικές συνεργασίες. Είναι ντυμένος απλά, με τζιν και μπλουζάκια, με τζάκετ και αθλητικά παπούτσια.
Τα πρωινά και τα απογεύματα διδάσκει μουσική σε παιδιά, τα βράδια ζώνεται την κιθάρα του και πιάνει να τραγουδά.
Έχουμε ακούσει, η αλήθεια είναι, καλύτερες φωνές, πιο πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις και πιο «δυνατά» κομμάτια από τα δικά του. Όμως, δεν έχουμε δει πολλές καλύτερες μουσικές παραστάσεις από τη δική του, γιατί, όπου εμφανίζεται, ξεσηκώνει, ενώνει και εμπνέει το ακροατήριό του.
Μπλέκει μουσικά στοιχεία από την ιδιαίτερη πατρίδα του με το πολυαγαπημένο του ροκ, πειραματίζεται με στιχάκια λογής λογής, δικά του ή φίλων, χαμογελά ασταμάτητα και μοιάζει να μην κουράζεται ποτέ. Πίνει ένα δυο ποτά, δεν καπνίζει καθόλου πια, μόνο έχει τη συνήθεια να στρίβει ένα κομμάτι χαρτί σα να ήτανε τσιγάρο.
Αγαπά πολύ τις γυναίκες και αυτές ανταποδίδουν τα δέοντα. Όταν είναι ερωτευμένος, όπως ας πούμε αυτή την περίοδο, παθιάζεται πολύ με το πρόσωπο. «Κι αυτό βγαίνει στον κόσμο», που λένε. Το χιούμορ του και η θεατρικότητα στις κινήσεις του δεν είναι κάτι που φυλά αποκλειστικά για τις εμφανίσεις του. Και αυτό είναι κάτι που τραβά την προσοχή, με τρόπο όμορφο και ζηλευτό.
«Θέλω να παίζω, να παίζω. Μπορώ να παίξω παντού. Το έχω αποδείξει», μου λέει και το ξέρω πολύ καλά. Έχει εμφανιστεί από υπόγειους τεκέδες και μικρομάγαζα συνοικιακά, μέχρι σε μεγάλα μπιτσόμπαρα και ιδιωτικά πάρτυ σε βίλες, αλλά και μουσικές σκηνές και συναυλιακά stages. Για το φετινό καλοκαίρι, ο Θωμάς Φώτης μάλλον μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, μία εκ των οποίων αφορά σύμπραξή του με γυναίκα καλλιτέχνιδα, καθώς έχει πάρει σβάρνα τους άντρες (βλ. Γιάννη Γιοκαρίνη, Μιχάλη Κακέπη κ.ά) και παραπήγε το κακό, που λέει ο λόγος…
Όλη του η ζωή είναι μουσική και βιοπορίζεται από αυτήν, παρά τις δυσκολίες που έχει κατά διαστήματα περάσει. Του έχουν κλέψει το αρμόνιό του, του έχουν ακυρώσει τελευταία στιγμή εμφανίσεις, παλιοί του φίλοι από Άρτα που «μεγαλοπιαστήκανε», τον έχουν ολίγον τι φτυσμένο. Αυτά τα λέω εγώ, ο δικηγόρος του διαβόλου, ο Θωμάς δεν θα τα έλεγε ποτέ, δεν θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι ποτέ.
Δεν τον έχω ακούσει σχεδόν ποτέ να κακολογεί κάποιον ή να δείχνει φθόνο, κάτι που οι καλλιτέχνες της γενιάς του, οι μεταξύ 30 και 40, κάνουν συχνά πυκνά, καθώς αισθάνονται παραγκωνισμένοι από το σύστημα και αδικημένοι σε μια χώρα που έχει πήξει από «καλλιτέχνες».
Αυτός, αντί να γκρινιάζει, βάζει το κεφάλι κάτω και δημιουργεί. Το καινούργιο του τραγούδι, το «Πάρε να’ χεις», μου έχει γίνει κόλλημα και αυτό θα συνέβαινε και σε εσάς, αν έπαιζε από τα μεγάλα ραδιόφωνα που μας έχουν πήξει στον Πλιάτσικα και τη Μποφίλιου: «Μ είχες αφήσει κι είχα στεγνώσει /σαν τα εσώρουχα που χες απλώσει/ένα βραδάκι στα Κουφονήσια που μου ξηγήθηκες στα ίσια/ πως δε γουστάρεις ούτε τον ίσκιο μου /ούτε τη μάρκα απ το ουίσκι μου/και πως θα μ άφηνες για την Ελβίρα/που σου την έστειλε η μοίρα»
Δεν ξέρω αν ο Θωμάς Φώτης θα γίνει ποτέ αυτό που λέμε «διάσημος» -η αλήθεια είναι πως δεν διαθέτει, προς το παρόν, τα στοιχεία της εμπορικότητας εκείνης που καθιστά κάποιον άξιο να προσκληθεί στην εκπομπή του Αρναούτογλου, ας πούμε. Ξέρω, όμως, ότι ο φίλος μου ο Θωμάς, σε πείσμα των καιρών, θα συνεχίσει να παιζοτραγουδά, να δημιουργεί, να συνθέτει, να γράφει, να ταξιδεύει για τη μουσική, να διασκεδάζει τον κόσμο που έρχεται για να τον ακούσει.
Κι αυτό θα αρκεί για να τον κάνει οριστικά ευτυχισμένο. Κι εμένα, που τον αγαπώ πολύ.
