Με το να «γλείφουμε μπότες» δεν πρόκειται να βρεθούμε σε καλύτερη μοίρα και να βγούμε από τα αδιέξοδα στα οποία μας έχει οδηγήσει το «ναι σε όλα» απέναντι στους δανειστές μας. Συνεπώς το καλύτερο που έχει να κάνει η παρούσα κυβέρνηση είναι σε κάθε υπουργείο να αναδείξει μία, άντε το πολύ δύο προτεραιότητες, που όμως θα τα δώσει όλα για να γίνουν πράξη και να φέρουν συγκεκριμένο και μετρήσιμο αναπτυξιακό αποτέλεσμα. Αλλιώς θα πελαγοδρομούμε μεταξύ μνημονιακών υποχρεώσεων και αυτοσχεδιασμών χωρίς ορατά αποτελέσματα και χωρίς να μπορεί η πολιτική τάξη να κοιτάξει την κοινωνία στα μάτια.
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, οι μεγάλοι οδικοί άξονες έχουν καταλυτική σημασία για την οικονομία. Θα ξαναζωντανέψουν τον κατασκευαστικό τομέα, θα δώσουν δουλειές, θα διευκολύνουν την ανάδειξη της χώρας σε κόμβο logistics και θα δώσουν πρόσθετα πλεονεκτήματα στον τουρισμό, καθώς ένα επαρκές οδικό δίκτυο θα βοηθήσει στην ανάπτυξη ενός τουριστικού ρεύματος με ΙΧ από τις γειτονικές μας χώρες.
Συνεπώς είναι αυτονόητο πως οι μπουλντόζες για την κατασκευή των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων πρέπει να αρχίσουν να μαρσάρουν κανονικά και όχι στα λόγια. Δυστυχώς όμως εδώ και δυο χρόνια βρισκόμαστε σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις, επίσημες και παρασκηνιακές, μεταξύ του Δημοσίου και παραχωρησιούχων, χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Έχουν λεχθεί κι έχουν γραφτεί πολλά, όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι εργολάβοι έχουν αδειάσει τα εργοτάξια και όλα τα έργα έχουν «παγώσει» μέχρι να βρεθεί το «χρυσό deal».
Αυτή ήταν η δουλειά που υποτίθεται πως είχε αναλάβει ο μέχρι πρότινος αναπληρωτής υπουργός Υποδομών και Δικτύων Σταύρος Καλογιάννης. Όπως και άλλη φορά στο παρελθόν που συνέβη να κάθεται σε υπουργική καρέκλα έτσι και στο διάστημα της τελευταίας θητείας του, κατάφερε μόνο να κάνει μια ….τρύπα στο νερό. Για αυτό και πολύ σωστά πήγε σπίτι του.
Τώρα το Υπουργείο Υποδομών ανέκτησε την οργανωτική και επιχειρησιακή αυτονομία του και έχει ως πολιτικό προϊστάμενο τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη. Είναι η τελευταία ευκαιρία πιστεύω για την επανεκκίνηση των μεγάλων οδικών αξόνων. Γνωρίζοντας την προσωπικότητα και το στυλ δουλειάς του Χρυσοχοίδη διατηρώ την αισιοδοξία πως θα πετύχει εκεί που απέτυχαν οι προκάτοχοί του και γέμισε η χώρα με «εργοτάξια – φαντάσματα». Ο άνθρωπος που έκατσε στο τραπέζι με πανίσχυρες μυστικές υπηρεσίες και βρήκε την άκρη στο σκοτεινό λαβύρινθο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, θέλω να πιστεύω πως μπορεί να βρει την άκρη και με τους παραχωρησιούχους που «ζητάνε της Παναγιάς τα μάτια» και με τις κακομαθημένες τράπεζες που έχουν διακόψει τη χρηματοδότηση από το 2010 και με τη «νομενκλατούρα» των Βρυξελλών που θα πρέπει να εγκρίνει την όποια συμφωνία και με το πολιτικό σύστημα οριζόντια ώστε να υπάρχει συναίνεση και όχι παραφωνίες που θα υπονομεύσουν το εγχείρημα. Και όλα αυτά υπό ένα δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα που θα λέει πως η ολοκλήρωση των μεγάλων οδικών αξόνων πρέπει να έχει γίνει ως το τέλος του 2015.
Μπορεί να το πετύχει αυτό ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης; Θέλω να πιστεύω πως μπορεί. Κατ’ αρχήν έχει σύμμαχο το Μαξίμου καθώς ο πρωθυπουργός έχει εκτεθεί δημόσια αναγγέλλοντας την επανεκκίνηση. Ο Χρυσοχοίδης πρέπει να την κάνει. Άλλωστε αυτή πρέπει να είναι η βασική ικανότητα κάθε πολιτικού που φιλοδοξεί να αφήσει αποτύπωμα στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Να μπορεί να μοιράζει την πίτα με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι, πιστεύοντας ο καθένας πως έχει πάρει το καλύτερο κομμάτι.
Για αυτό, το καλύτερο που έχει να κάνει ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης είναι να αντιληφθεί τον εαυτό του ως τον σύγχρονο Υπουργό Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνο Καραμανλή στην κυβέρνηση Παπάγου (1952-1955) και να πράξει αναλόγως τα δέοντα.
ΥΓ: Το τραίνο της ευκαιρίας του εν δυνάμει πρωθυπουργού πέρασε από τον σταθμό του Μιχάλη Χρυσοχοίδη όταν εξάρθρωσε τη 17 Νοέμβρη. Τότε δεν επιβιβάστηκε. Τώρα είναι η δεύτερη ευκαιρία. Για αυτό και το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούσουμε από τα χείλη του πότε παραδίδεται κάθε οδικός άξονας. Όλα τα υπόλοιπα είναι σαν να μιλάει ο Λαφαζάνης.
