Συνέβη πολύ νωρίς, πολύ απότομα. Ως γενικός γραμματέας ακόμη, ο Νίκος Χαρδαλιάς αξιώθηκε επιφάνεια που οι περισσότεροι υπουργοί της κυβέρνησης δεν μπορούν καν να προσδοκούν. Χάρη στον ιό και την τηλεοπτική μονοκαλλιέργεια των ημερήσιων πανδημικών ανακοινωθέντων, ο παρτενέρ του εθνικού λοιμωξιολόγου απέκτησε ακτινοβολία λαϊκού ήρωα. Εγινε μιμίδιο στα κοινωνικά δίκτυα. Εξώφυλλο στα γκλόσι περιοδικά. Νούμερο στις θερινές επιθεωρήσεις.
Του Μιχάλη Τσιντσινή
Το δυσανάλογο φορτίο της ιστορικής συγκυρίας φάνηκε να βαραίνει και στο ύφος του γραμματέα που προβιβάστηκε γρήγορα σε υφυπουργό. Οι υγειονομικές ενημερώσεις άρχισαν να αποκτούν διαγγελματικό στόμφο και εκπυρσοκροτήσεις συναισθηματισμού. Στο μπουφανάκι του υπηρεσιακού παράγοντα είχε αρχίσει να παρεισφρέει ο πολιτικός που κυνηγάει την ατάκα· που έχει «δικό του» ακροατήριο και πρέπει να το συγκινήσει.
Το πρώτο κύμα της πανδημίας έφυγε. Οχι όμως και τα κατάλοιπα του μιντιακού της φορτίου. Ο υπεραναγνωρίσιμος Χαρδαλιάς έφθασε να ταυτίζεται με τον κρατικό μηχανισμό – με το κράτος όπως εννοείται στη φράση «πού είναι το κράτος;». Στην πανδημία, όπου το κράτος ήταν παρόν, η ταύτιση σήμαινε πολιτική υπεραξία. Στην Εύβοια, το κράτος, διά του Χαρδαλιά, εμφανίστηκε κατόπιν καταστροφής.
Για κανέναν δεν είναι εύκολο να εμφανίζεται ως «υπεύθυνος» στον τόπο μιας συμφοράς – ακριβώς τη στιγμή που όλοι, πάσχοντες και τηλε-συμπάσχοντες, έχουν ανάγκη να τη χρεώσουν σε κάποιον. Η δύσκολη αυτή θέση δυσχεραίνεται ακόμη περισσότερο όταν ο «υπεύθυνος» δείξει ότι επείγεται να ελαφρύνει τη δική του ευθύνη. Στη Μάνδρα, και κυρίως στο Μάτι, η κατακραυγή για την απόπειρα διαχείρισης του πολιτικού αντικτύπου ήταν μεγαλύτερη από τη δυσαρέσκεια για την ίδια τη φυσική καταστροφή, που θα μπορούσε ώς έναν βαθμό να αποδοθεί και σε ακραίες συνθήκες.
Η εξεζητημένη δικαιολογία Χαρδαλιά για το «112» και η βιαστική του ετυμηγορία περί μετεωρολογικής αστοχίας, διατυπωμένες όταν ακόμη δεν είχαν στεγνώσει οι λάσπες, θύμισε το άγχος των προκατόχων του για το πολιτικό κόστος. Ο άνθρωπος που ενσάρκωνε το κράτος εμφανιζόταν να μεριμνά πρώτα για το παιχνίδι της ενοχής. Τροφοδότησε, έτσι, ο ίδιος μια πολιτική αντιπαράθεση, την οποία θα μπορούσε να είχε προσπεράσει με επαγγελματική απάθεια, αφήνοντάς την για τη μεθεπόμενη ημέρα.
Τα κορωνο-γαλόνια του Χαρδαλιά δεν κινδύνεψαν από τη διαχείριση της πλημμύρας στην Εύβοια. Η προσωπική και εγκωμιαστική στήριξη που του παρέσχε ο πρωθυπουργός δείχνει ότι το Μαξίμου δεν μπήκε καν στη βάσανο του καταλογισμού.
Υπάρχει, βέβαια, και η αντίστροφη ανάγνωση: Στην πρώτη πλημμύρα και εν μέσω εθνικής κρίσης, χρειάστηκε να επιστρατευθεί το πολιτικό αδιάβροχο του ίδιου του πρωθυπουργού, για να προστατευθεί ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας. Τόσο ακλόνητος. Τόσο ευάλωτος.
