Γράφει η Κέλυ Βικάτου
Δεν έχω καμία σχέση με την λογοτεχνία πέραν αυτή του αναγνώστη. Θα το διαπιστώσετε και παρακάτω. Πρόσφατα όμως με πληροφόρησαν ότι επειδή είμαι ξανθιά μπορώ να λέω την άποψη μου άφοβα.
Άφοβα, αβίαστα και αβάδιστα λοιπόν στέκομαι εδώ για να παραδεχτώ κάτι που πολλές «γουόναμπι εντελεκτουέλς» δεν θα το έκαναν ούτε αν τους έταζαν αναίμακτη βλεφαροπλαστική εντελώς δωρεάν.
Οι 50 αποχρώσεις του γκρι (το γνωστό “σαδομαζό” βιβλίο της στρουμπουλής αγγλίδας που έκανε πάταγο σε πολλές παραλίες πέρσι το καλοκαίρι) μπορεί να μην είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα – ίσα ίσα – κατάφερε όμως και δημιούργησε πολλά συναισθήματα, τα περισσότερα των οποίων, από πολλές γυναίκες θεωρούνταν κρυφά ή ακόμα και ξεχασμένα (ναι, ακόμη και για τον οργασμό μιλάω).
Πρόσφατα διάβασα μια έρευνα η οποία κατέληγε ότι το 30% των γυναικών που το διάβασαν παράτησαν γάμους, παιδιά, σκυλιά, γατιά για να βρουν τον δικό τους Κρίστιαν Γκρέυ (ο μάτσο πρωταγωνιστής του βιβλίου). Από αυτή την έρευνα ορμώμενη λοιπόν, αποφάσισα και εγώ να διαβάσω αυτή την τριλογία, η οποία μου πήρε 5 ημέρες, για να καταλήξω στα δικά μου «σαντρέ» συμπεράσματα.
Από όσο ξέρω, λίγο-πολύ, οι περισσότερες γυναίκες και δη οι Ελληνίδες έχουμε μεγαλώσει με κάποιες συγκεκριμένες νόρμες. Να διαβάζεις παιδί μου, να μπεις στο πανεπιστήμιο, να κάνεις καριέρα, να μην έχεις κανέναν ανάγκη. Να βρείς ένα καλό παιδί, να σε αγαπάει, να σε φροντίζει, να έχει λεφτά, να μπορεί να σε ζήσει, να μην χρειάζεται να δουλεύεις για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Όλη αυτή η αντιφατικότητα πιστεύω ότι υπάρχει σε πολλά γυναικεία μυαλά, όπου το «καλό» και το «κακό» παλεύουν αέναα χωρίς αποτέλεσμα. Έρχεται λοιπόν ένα παραμύθι σαν και αυτό και νιώθεις ότι σε ξυπνάει από τον λήθαργο που νομίζεις ότι είσαι και ξαφνικά το υποσυνείδητο σου φωνάζει «Τα βλέπεις; Κάθεσαι και τρως φασόλια τόσο καιρό ενώ εκεί έξω μοιράζουν χαβιάρι!» Βάζεις λίγο ρουζ, κάνεις τον μπιντέ σου, βάζεις και δύο αλλαξιές σε μια βαλιτσούλα που την είχε δώρο ένα περιοδικό και με ευφράδεια ανακοινώνεις: ΦΕΥΓΩ.
Χρόνια τώρα λέω πως η φυγή δεν είναι μαγκιά. Δεν είναι λάθος να σκεφτόμαστε ό, τι θέλουμε. Δεν είναι λάθος να αναπολούμε ιδανικά ρομάντζα ή ακόμα και να τα επιδιώκουμε. Δεν είναι λάθος να βάζουμε στόχους. Εξάλλου πάντα διαβάζεις για 20, αν θες να γράψεις 17. Το λάθος κατά την γνώμη μου είναι που πολλές φορές, πολλοί άνθρωποι , συγκρίνουμε τους άλλους με το ιδανικό μοντέλο και όχι με τους εαυτούς μας. Αν όλες αυτές οι γυναίκες που χώρισαν, ψάχνοντας το τέλειο, έκαναν την αυτοκριτική τους και έθεταν στον εαυτό τους το ερώτημα κατά πόσο εκείνες ταιριάζουν με την Αναστάζια (την παρθένα, ήρεμη, θηλυκή, πανέμορφη πρωταγωνίστρια του βιβλίου) πιστεύω θα κατέληγαν σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα. Αντί για την φυγή, θα μπορούσαν απλά να αλλάξουν μικρά ψεγάδια του χαρακτήρα ή της συμπεριφοράς τους με αποτέλεσμα να αλλάξει η καθημερινότητα προς το καλύτερο χωρίς χολιγουντιανές αντιδράσεις και μη αναστρέψιμα σκηνικά.
Υ.Γ : Ο στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι ούτε για να διαφημίσει το βιβλίο, ούτε για να νουθετήσει κάποιον. Απλά ταιριάζει τέλεια το κόκκινο μανικιούρ μου στο καινούργιο λευκό πληκτρολόγιο του iMac μου.
