Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Αν δεν αποτύγχανε ο λογιστής να βρει κοινά συμπεφωνημένη λύση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικας, στο ελληνικό ζήτημα της ευρωζώνης, δεν θα αναλάμβανε ποτέ ο οικονομολόγος και δεν θα είχε κεντρικό ρόλο και καθοριστικό λόγο ο πολιτικός!
Και, επιτέλους, ο λογιστής δηλώνει αδυναμία να «συμφωνήσει» σε λύση! Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό πολιτικώς: Η δημοκρατία μπορεί να περνά από το λογιστήριο, ωστόσο δεν ορίζεται – δεν μπορεί να καθορίζεται – από τον λογιστή. Το εμφανιζόμενο λογιστικό χάσμα μεταξύ της ελληνική προσέγγισης και αυτής των Θεσμών, που εκπροσωπούν παράτυπα και παράδοξα τους εταίρους-πιστωτές της Ελλάδας, και του ΔΝΤ, μπορεί να γεφυρωθεί ή καλύτερα να εξαφανιστεί με μέσα/Μηχανισμούς και μεθόδους που προσφέρει η σύγχρονη πολιτική οικονομία της ΕΕ.
Αυτό απαιτεί πολιτική βούληση και σημαίνει σε πρώτο στάδιο και πριν καταλήξουμε σε ριζική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους από τις λεγόμενες επίσημες πηγές, την άμεση χρησιμοποίηση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕSM) για την αγορά από αυτόν των ελληνικών ομολόγων που διακρατά η ΕΚΤ, με παράλληλη ευνοϊκή/ελαστική διευθέτηση της αποπληρωμής των δανείων του EFSF.
Είναι, επίσης, πρόδηλο πως το ΔΝΤ δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί ως επίσημος σύμβουλος και εταίρος της ευρωζώνης στο ζήτημα της ελληνικής προσαρμογής και πως πρέπει να αποχωρήσει αφού αποπληρωθεί εμμέσως, δια των Ευρωπαϊκών Χρηματοπιστωτικών Μηχανισμών, οι οποίοι δημιουργήθηκαν ακριβώς για να υποκαταστήσουν την ανάγκη προσφυγής χωρών της ευρωζώνης σε αυτό σε περίπτωση χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Άρα, βρισκόμαστε στη φάση ευέλικτης αξιοποίησης του ΕSM και του EFSF, των νέων θεσμών που δημιουργήθηκαν για να δίνουν πολιτικοοικονομικές λύσεις στα λογιστικά αδιέξοδα των Θεσμών, με τους οποίους εμφανίζεται να διαπραγματεύεται σε πολλά επίπεδα η ελληνική κυβέρνηση.
Αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για κάθε σοβαρό άνθρωπο που δεν έχει συμφέρον να σπεκουλάρει πάνω στο ζήτημα της ελληνικής, τεχνητά ασφαλώς προκληθείσης, συντεταγμένης πτώχευσης. Τα πράγματα είναι απλά και οι Μηχανισμοί ικανοί νομικώς και οικονομικώς να υποστηρίξουν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, χωρίς περεταίρω κοινωνική και κεφαλαιουχική καταστροφή, χωρίς διεύρυνση της εσωτερικής υποτίμησης και ασφαλώς χωρίς την μεγάλη παγίδα, ανηθικότητα και κορυφαία προσβολή της ευρωπαϊκής νομιμότητας μέσω της υιοθέτησης ενός «διπλού νομισματικού», εξαιρετικά για την Ελλάδα!
Πολιτική λύση, αγαπητέ αναγνώστη, σημαίνει λύση υπέρ της δημοκρατίας στην Ελλάδα και υπέρ της αλληλεγγύης και δημοκρατικοποίησης στην ΕΕ και μια τέτοια λύση απαιτεί σήμερα, εδώ και τώρα, την ομαλοποίηση του πολιτικοοικονομικού στάτους της χώρας μας, εντός της ευρωζώνης. Την ακύρωση στην πράξη του καθεστώτος εξαίρεσης που έχει επιβληθεί στην χώρα. Και αυτό μπορεί να συμβεί πραγματιστικώς με την ευέλικτη αναθεώρηση της παρέμβασης των ΕSM και EFSF στην λεγόμενη διάσωση της Ελλάδας.
Εδώ βρισκόμαστε: είτε θα συμβεί τώρα αμέσως αυτό, είτε θα πρέπει να διαλυθεί η Ευρωζώνη με την Ελλάδα να αναθεωρεί τον γεωπολιτικό της προσανατολισμό. Δεν νομίζω πως το δεύτερο είναι μια σοβαρή υπόθεση, αλλά και μόνον που θα μπορούσε να τεθεί ως δίλημμα για μια ευφάνταστη υπόθεση εργασίας είναι ένα «κακό», αν και ίσως δημιουργικό πράγμα για την εξέλιξη της νομισματικής ένωσης σε ολοκληρωμένη οικονομική ένωση, προς την μεταμόρφωση της ΕΕ σε μια πολιτική ένωση με την διάσταση της αποκεντρωμένης Ομοσπονδίας.
