Tα ευρήματα από την επεξεργασία του 30% των σεισμικών απεικονίσεων από τις έρευνες που διεξήγαγε η νορβηγική εταιρεία Petroleum Geo Services (PGS) στις ελληνικές θάλασσες του Ιονίου και της Νότιας Κρήτης είναι θετικά για την ύπαρξη εκμεταλλεύσιμων ποσοτήτων υδρογονανθράκων. Το γεγονός αυτό θα λειτουργήσει πλέον σαν κράχτης για τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες που θα θελήσουν να μπουν στο παιχνίδι, όπως η γαλλική Total και η αμερικανική ExxonMobil, οι οποίες σύμφωνα με πληροφορίες βρίσκονται σε συζητήσεις με τους Νορβηγούς για να αγοράσουν τα δεδομένα.
Αυτά είναι τα καλά νέα της ημέρας. Τα κακά νέα είναι ότι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην ελληνική οικονομία κι αν δεν αλλάξει ο στρατηγικός προσδιορισμός του τι είναι εθνικό συμφέρον για τη χώρα, τίποτα δεν αποκλείει σε ένα πέμπτο… έκτο… ή έβδομο μνημόνιο, τα ελληνικά δικαιώματα επί των διαπιστωμένων πλέον κοιτασμάτων να εκχωρηθούν αντί «πινακίου φακής» στους δανειστές μας. Θα έχει «σωθεί» και τότε η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας αλλά θα έχουμε ξεπουλήσει τον πλούτο της πατρίδας.
Είναι σαφές πλέον πως η ιδιότητα του κράτους – μέλους της ευρωζώνης αντιστρατεύεται το πραγματικό εθνικό συμφέρον. Διότι απλά μαθηματικά είναι. Καλύτερα να έχεις στην τσέπη μία δραχμή παρά να μην έχεις καθόλου ευρώ. Κι αυτό αρχίζει να το συνειδητοποιεί όπως έγραψα και χθες ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι πλέον μια άποψη των «άκρων», ούτε στέκουν τα περί «λόμπυ της δραχμής», όταν στην ουσία την άποψη αυτή θα την έχει σε λίγο η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Μάλλον για λόμπυ του ευρώ θα πρέπει να μιλάμε και όχι το αντίθετο.
Το ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει να καταστρώσει ένα εναλλακτικό σχέδιο, είτε το πούμε Plan B, είτε το πούμε πιο σωστά κατά τη γνώμη μου Σχέδιο Εθνικής Σωτηρίας. Κανονικά όφειλε να το έχει στα συρτάρια της η σημερινή κυβέρνηση. Διότι με την εξέλιξη των πραγμάτων στην ευρωζώνη τίποτα δεν αποκλείεται. Αύριο μπορεί να «σκάσει» μια μεγάλη ευρωπαϊκή τράπεζα ή να ξεφύγει η κατάσταση στην Ιταλία, και να καταρρεύσουν τα πάντα. Δεν θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να έχει ένα σχέδιο διαχείρισης της κρίσης; Θα τρέχει στο «και πέντε» μέσα στον πανικό; Και πιστεύει πως έτσι θα μπορέσει να διαφυλάξει την ασφάλεια και τα συμφέροντα της χώρας;
Οφείλει τουλάχιστον να το κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση. Οφείλει να καταστρώσει και να εκφράσει πολιτικά ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα. Τουτέστιν, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, τις περιουσίες των Ελλήνων και τον εθνικό μας πλούτο. Τους πυλώνες δηλαδή πάνω στους οποίους μπορεί να βασιστεί οποιοδήποτε εγχείρημα επανεκκίνησης της ανάπτυξης και οι οποίοι βρίσκονται σε κίνδυνο με τη στρατηγική που ακολουθείται σήμερα.
Το παράδειγμα της Τουρκίας, στο οποίο επίσης αναφέρθηκα χθες, είναι η απόδειξη πως τα εθνικά συμφέροντα προστατεύοντα όταν υπάρχει εθνική στρατηγική. Η Τουρκία επί των ημερών της κας Τσιλέρ ήταν μια χώρα χρεωκοπημένη, υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ και γονυπετής στον προθάλαμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η στροφή Ερντογάν ξανάστησε την Τουρκία στα πόδια της. Διότι έναντι της «ευρωπαϊκής ταυτότητας» πρόταξε το εθνικό συμφέρον της χώρας. Όπως το έχει γράψει και ο Νταβούτογλου «το βαθύ κράτος συνάντησε το βαθύ έθνος».
Αλλά για να επιτευχθεί αυτό, ο Ερντογάν συγκρούστηκε κι έφερε τα πάνω κάτω σε όλα τα επίπεδα της τουρκικής κοινωνίας. Αν δεν συγκρουστείς με όσους έχουν συμφέρον να μείνουν τα πράγματα «ως έχουν» δεν μπορεί να ανοίξεις καμιά πόρτα για το μέλλον των εθνικών συμφερόντων της χώρας σου.
Το ζητούμενο λοιπόν για τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι αν μπορεί να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου, όπως λένε διάφοροι φωστήρες της πολιτικής ανάλυσης. Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο Τσίπρας να γίνει Ερντογάν. Αν μπορέσει θα γράψει ιστορία. Αν δεν μπορέσει, κινδυνεύει να του φορτώσουν όλες τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος.
ΥΓ: Μια τέχνη την μαθαίνεις καλά βλέποντας από κοντά κάποιον που τα έχει καταφέρει και έχει διακριθεί σε αυτή. Θα πρότεινα στον Αλέξη Τσίπρα να κόψει τα μεγάλα ταξίδια και να πάει καμιά βόλτα από Τουρκία. Κάτι παραπάνω θα μάθει…
