Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Οι προοπτικές μιας ευρύτερης συμμαχίας με το Ισραήλ και την Κύπρο δείχνουν έπειτα από αρκετά χρόνια να βρίσκονται στην σωστή κατεύθυνση, με τις τρεις χώρες την δεδομένη χρονικά στιγμή να είναι πολύ κοντά μεταξύ τους.
Η συνάντηση στην Θεσσαλονίκη ουσιαστικά επιστέγασε και έθεσε προ των πυλών όλες τις μελλοντικές εξελίξεις και τις πιθανές συνεργασίες ανάμεσα στις τρεις χώρες, με αποκορύφωμα των διεργασιών να επικεντρώνονται στον περίφημο East Med Pipeline.
Ο αγωγός αυτός συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες να υλοποιηθεί στο εγγύς μέλλον, ιδιαίτερα μετά και τις θετικές εξελίξεις που είδαν το φως της δημοσιότητας όσον αφορά την feasibilιty study (μελέτη από οικονομικής και τεχνικής βιωσιμότητας/πλευράς).
Ειδικότερα το σχέδιο θα περιελαμβάνει έναν ενιαίο αγωγό όπου θα ξεκινάει από το Ισραήλ και τα κοιτάσματα της Λεκάνης της Λεβαντίνης και μέσω αγωγού θα φτάνει αρχικά στην Κύπρο(Βασιλικά), με επόμενο σταθμό την Κρήτη και μετέπειτα την Δ.Πελοπόννησο, ενώ θα καταλήγει στην Ιταλία μέσω του λεγόμενου αγωγού Poseidon.
Επιπροσθέτως ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο Κυπριακό ζήτημα, καθώς η μελλοντική του διευθέτηση θα έχει ως κύριο σκοπό και την τελική εκμετάλλευση όλων εκείνων των πλουτοπαραγωγικών πηγών, πολλώ δεν μάλλον εκείνων που υποθαλάσσια κρύβουν πόρους αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.
Παράλληλα, δεδομένης της κρισιμότητας του αγωγού θα πρέπει διπλωματικώς να αποφευχθούν οι εναλλακτικές επιλογές διοχέτευσης μέσω τρίτων χωρών, καθώς ναι μεν από οικονομικής άποψης συμφέρει το Ισραήλ να δρομολογήσει τον αγωγό μέσω Τουρκίας, αλλά από γεωγραφικής αλλά και γεωπολιτικής σκοπιάς κάτι τέτοιο με τις ανακατατάξεις στην Μ.Ανατολή θα έθετε πολλά εμπόδια στο μέλλον.
Ακριβώς αυτός είναι και ο λόγος όπου η συμμαχία Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ οφείλει να προωθηθεί και σε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά και σε πληθώρα θεμάτων όπως η διπλωματία, η ασφάλεια, η εκπαίδευση και φυσικά η τρομοκρατία.
Εν κατακλείδι με την μελλοντική υλοποίηση του αγωγού επιτυγχάνονται αφενός η διαφοροποίηση των πηγών και των οδεύσεων της ενέργειας και αφετέρου η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου μέσα στα επόμενα 25 χρόνια θα κληθεί να αντιμετωπίσει το δίλημμα από την μια της συνεχιζόμενης ‘’ενεργειακής πενίας’’ δεδομένης της σχέσης εξάρτησης με τις χώρες παραγωγούς και από την άλλη την ανάδυση και το μεγάλο comeback των Η.Π.Α στην παγκόσμια αγορά ενέργειας με το σχιστολιθικό αέριο.
