Γράφει ο Κων/νος Μανίκας,
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Μόλις ο Τσίπρας αποφάσισε να αποδεχτεί την σκληρή συμφωνία που του πρότειναν στη Σύνοδο Κορυφής χρησιμοποιώντας μάλιστα ως βασικό επιχείρημα τις καταστροφικές επιπτώσεις ενός Grexit δεν ήταν λίγοι αυτοί που άρχισαν να μιλούν για ολοκληρωτική στροφή στον ρεαλισμό που θα μπορούσε σε βάθος χρόνου και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις να τον μετατρέψει από αριστερό ριζοσπάστη στο σοσιαλδημοκράτη ηγέτη που αναζητεί αυτός, ο κατακερματισμένος πλέον χώρος, εδώ και χρόνια. Αντέχει όμως η πολιτική ιστορία και οι ιδεολογικές προσλαμβάνουσες του Τσίπρα μια τέτοια ριζική μετάλλαξη;
Ένας άνθρωπος που γαλουχήθηκε με τα μαρξιστικά διδάγματα και τις ιδεοληπτικές εμμονές περί μοναδικής αλήθειας στις συνελεύσεις της ΚΝΕ διαθέτει την απαιτούμενη ελαστικότητα σκέψης και πρωτοβουλιών ώστε να κατορθώσει το μεγάλο και οριστικό πέρασμα από τον περιχαρακωμένο λόγο στην πιο διαλλακτική σκέψη και την πιο επιλεκτική πράξη; Δίνουν οι μέχρι σήμερα κινήσεις του πρωθυπουργού τα εχέγγυα μιας ειλικρινούς «μεταμέλειας» και της προσαρμογής στις απαιτήσεις ενός νέου διευρυμένου και πολύ πιο απαιτητικού ρόλου;
Η στάση του μετά τον συμβιβασμό στο θέμα της υπογραφής ενός νέου τριετούς προγράμματος προσαρμογής αφήνει θεμελιώδη ερωτηματικά σχετικά με το κατά πόσο διαθέτει την δυνατότητα και κυρίως την βούληση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων αναλαμβάνοντας πλήρως τις νέες του ευθύνες. Δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει ένα συγνώμη από την κοινωνία που την παρέσυρε σε ένα μυθοπλαστικό παιχνίδι αλλαγής ολόκληρης της Ευρωπαϊκής δομής εν μια νυκτί εξαιτίας της επιθετικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έδειξε το σθένος που απαιτείται για να αναγνωρίσεις την στήριξη της αντιπολίτευσης, ακόμα κι αν δεν ευθύνεται αυτή για την διαρκή επιδείνωση των όρων της συμφωνίας. Δεν λύνει τον εσωκομματικό γόρδιο δεσμό προσποιούμενος ότι συμπάσχει με τους συντρόφους του για το… Ευρωπαϊκό πραξικόπημα!
Όσο δεν δίνει ξεκάθαρες και αμετάκλητες απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα, τέτοιες που να τον καθιστούν διακριτό πόλο εξουσίας, σε απόσταση από τους δραχμολάγνους και τους «αρρωστημένα» κρατικοδίαιτους τόσο θα απομακρύνεται η πιθανότητα να εκληφθεί από την κοινωνία ως ένας μεταρρυθμιστής ηγέτης ικανός να συσπειρώσει πειστικά σχεδόν το σύνολο της κεντροαριστεράς. Όσο δρα νωχελικά και ισορροπιστικά με κάθε ακραία και ιδεοληπτική άποψη τόσο καθυποτάσσει, την προοπτική να μετεξελιχθεί σε παραταξιακό ποιμένα, στα αναχώματα του παρελθόντος που τον βαραίνουν.
Όντως ο Τσίπρας δεν διαθέτει ακόμα ούτε τις παρακαταθήκες, ούτε την πυγμή για να περάσει στην επόμενη φάση. Συνθλίβει την ανάγκη που εμφανίζεται μπροστά του για χάρη της προστασίας της «ιερής» ιδεολογικής διαθήκης. Αν με την πάροδο του χρόνου αρχίσει να απαλλάσσεται από ορισμένες από τις ενοχές και τις αγκυλώσεις του, τότε ο δρόμος για την ολοκληρωτική κατάληψη της κεντροαριστεράς θα είναι ανοιχτός. Πόσο μάλιστα που η σημερινή διαίρεση του χώρου μετατρέπει τα κόμματα που τον εκφράζουν σε παρακολουθητή των εξελίξεων και αδύναμα να θέσουν σε σύντομο διάστημα θέμα ανάληψης της εξουσίας με πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα.
