Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
«Είμαι συγκινημένος που ήρθα στη Νίσυρο. Είχα έρθει ως φοιτητής με σλίπινγκ μπανγκ. Ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τον Πάνο Καμμένο και ο ίδιος δεν το ξέρει. Ήταν το πανηγύρι της Παναγίας, ήταν πολύ συγκινητικά με κρέας και βραστές πατάτες. Τότε, ο Πάνος ήταν ένας πολιτευτής της δεξιάς και είχα την αίσθηση ότι ήταν ένα μπούλης».
Αυτά είπε ο πρωθυπουργός χθες από τη Νίσυρο, όπου είχε πάει περιοδεία. Είναι να απορεί κανείς ποιο ήταν το χρώμα του Πάνου Καμμένου μετά από όσα άκουσε. Μπορεί να ήταν κόκκινος, μπορεί να ήταν και μελιτζανί, σαν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τον παλιό προπονητή του μπασκετικού ΠΑΟ, όποτε νευρίαζε. Μπορεί, βέβαια, να ήταν και πολύ ευτυχισμένος, γιατί ο φίλος του Αλέξης έκανε δημόσια επίδειξη της οικειότητας που έχουν μεταξύ τους.
Είναι απορίας άξιο πώς αυτή η χώρα στέκεται ακόμα όρθια, η οποία κυριαρχείται από την παντελή έλλειψη σοβαρότητας. Εντάξει, καταλαβαίνω, ορισμένοι θα θεωρήσουν τραβηγμένο το γεγονός ακόμα και πως γίνεται άρθρο με αφορμή τη συγκεκριμένη αναφορά του κ. Τσίπρα. Το ζήτημα όμως είναι πως κυριαρχεί παντού μια χαλαρότητα, η οποία διαβρώνει τους θεσμούς και τις λειτουργίες τους θεμελιωδώς.
Την ίδια στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας παίζει το βασικό του χαρτί για να παραμείνει στην εξουσία με διαχειρίσιμους όρους. Θα προσπαθήσει να διαπιστώσει τις διαθέσεις των πολιτικών κέντρων της Ευρώπης-αν δηλαδή επιθυμούν πολιτική σταθερότητα στην Ευρώπη ή αν είναι έτοιμοι να ρισκάρουν με μια δική του αποχώρηση και έναν νέο γύρο σύγκρουσης.
Διότι, αν ο κ. Τσίπρας συγκρουστεί, θα συγκρουστεί με αφήγημα αποχώρησης ακόμα και από το ευρώ. Από την άλλη, πιέζεται τόσο από τον κ. Σόιμπλε όσο και από το ΔΝΤ, το οποίο στη θεωρία λέει ορθολογικά πράγματα και όταν έρχεται η ώρα της διαπραγμάτευσης όλο και δεν πατάει το πόδι εκεί που θέλει και μετά εμφανίζεται παραπονούμενο. Και, ακόμα και αν συμβιβαστούν αυτοί οι δύο, κανείς δεν εγγυάται στον κ. Τσίπρα την παραμονή του στην εξουσία, διότι μπορεί οι όροι που θα τεθούν να είναι μη βιώσιμοι γι’ αυτόν.
Το ζήτημα είναι πως, παρά τους τακτικισμούς, παρά τις κινήσεις στη σκακιέρα, στο εσωτερικό ο κόσμος εθίζεται στην μπαρούφα. Κουβέντες για μπούληδες, λίγος χαβαλές, λίγη σύγκρουση με τους έξω για να λησμονήσει ο κόσμος τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματός του και άλλα τέτοια, απλά να κλοτσάμε το τενεκεδάκι παρακάτω και να περιμένουμε, μήπως και μας σώσει η ΕΚΤ με το QE.
Στρατηγική για τη χώρα ακόμα αναζητείται, όσο οι ξένοι αποφασίζουν για άλλη μια φορά, όπως κάθε έξι μήνες, τι θέλουν να κάνουν με την περίπτωσή μας. Αλλά, στην πιο υπέροχη χώρα του κόσμου, συζητάμε για μπούληδες, βραστές πατάτες και άλλα τινά.
Υ.Γ. Είναι μυθική η επικοινωνιακή διαχείριση του Μαξίμου. Ο κ. Τσίπρας είπε «μπούλη» τον κ. Καμμένο, θυμήθηκε και τη βραστή πατάτα της Νισύρου και κανείς δεν ασχολήθηκε με τον μειωμένο ΦΠΑ. Μετά, η κυβέρνηση πάλι θα κλαίγεται πως τα «κακά ΜΜΕ» δεν παίζουν τις σημαντικές επιτυχίες της σε όλους τους τομείς.
