Γράφει ο Νίκος Ι. Νικολόπουλος*
Μία από τις βασικές παραδοχές στην πολιτική επιστήμη είναι πως μπορεί τα κόμματα να έρχονται και να παρέρχονται, αλλά οι ιστορικοί ιδεολογικοί χώροι συνεχίζουν να υπάρχουν, ανεξάρτητα από τους πολιτικούς φορείς που τους εκπροσωπούν άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε όχι.
Η δεξιά, το κέντρο και η αριστερά, είναι οι βασικοί ιδεολογικοί χώροι γύρω από τους οποίους στριφογυρίζουν κόμματα και πολιτικοί στον δυτικό κόσμο, ενώ στη σύγχρονη ελληνική ιστορία δύο κυρίως χώροι εκφράστηκαν με εξαιρετικά μαζικό τρόπο: Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά.
Λόγω μεγέθους της χώρας, ιστορικών καταβολών, κοινωνικο – οικονομικών συνθηκών, αλλά και των χαρισματικών πολιτικών προσωπικοτήτων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, οι δύο αυτοί χώροι εκπροσωπήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες από τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Όμως, η φθορά που πάντα προκαλεί σε «οργανισμούς» ο χρόνος, προκάλεσε τη νομοτελειακή γήρανση των δύο αυτών πολιτικών φορέων, την οποία επιτάχυνε καταλυτικά η μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα την τελευταία εξαετία, αν και τα σημάδια της είχαν γίνει φανερά αρκετό καιρό νωρίτερα.
Έτσι, εδώ και αρκετό καιρό έχει ξεκινήσει μία μεγάλη συζήτηση (και αναζήτηση) για τους δύο ιδεολογικούς χώρους και την εκπροσώπησή τους σε μία εποχή που έχει άρδην αλλάξει και σε μία κοινωνία που έχει πλέον νέα ζητούμενα, νέες ανάγκες και νέες προσδοκίες.
Ως πολιτικός που γαλουχήθηκε με τις ιδέες και τα οράματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού του Κωνσταντίνου Καραμανλή θεωρώ πως η συζήτηση που γίνεται για την ελληνική κεντροδεξιά και το ερώτημα που τίθεται για το εάν υπάρχει χώρος πολιτικής έκφρασης νέων κομμάτων στον κεντροδεξιό χώρο πρέπει να υπερβεί τα πρόσωπα και τις τρέχουσες συνθήκες, κυρίως δε να υπερβεί τις λογικές των «συγκολλήσεων» για λόγους εκλογικούς ή πρόσκαιρα πολιτικούς.
Έχω τονίσει κατ΄ επανάληψη πως δεν ενδιαφέρει κανέναν πολίτη αυτής της χώρας σήμερα, εάν στην επόμενη Βουλή θα είναι ο ένας ή ο άλλος πολιτικός. Ενδιαφέρει πάρα πολλούς, όμως, εάν μπορεί να γεννηθεί στη σημερινή Ελλάδα ένα κόμμα που να εκφράζει τον κοινωνικό φιλελευθερισμό με την ριζοσπαστική και συνάμα ρεαλιστική πνοή με την οποία ίδρυσε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τη Νέα Δημοκρατία.
Τότε, ένας ηγέτης δημιούργησε έναν πολιτικό φορέα που τράβηξε την Ελλάδα μακριά από τις στάχτες της δικτατορίας και της εθνικής καταστροφής, εμπέδωσε την δημοκρατία και την εθνική συμφιλίωση και οδήγησε την χώρα στην αγκαλιά της Ευρώπης των λαών και του εκσυγχρονισμού.
Κάτι αντίστοιχο χρειάζεται και σήμερα. Ένας πολιτικός φορέας που να κάνει ακριβώς το ίδιο στις συνθήκες της εθνικής καταστροφής που και σήμερα – με άλλους τρόπους – βιώνουμε. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε τη γέννηση ενός νέου πεφωτισμένου ηγέτη, ας το κάνουμε συλλογικά με συμφωνία θέσεων και αρχών.
Είμαι πεπεισμένος ότι είναι αναγκαία μία νέα πολιτική έκφραση στον χώρο της κεντροδεξιάς, που θα απευθυνθεί στην πλατιά λαϊκή βάση και θα ενώσει τα όνειρα των αγροτών, των εργατών, των αστών, των επιχειρηματιών και γενικότερα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Όμως, αυτή η νέα έκφραση δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα συγκυριακών συμμαχιών, ούτε «κονσόρτσιουμ προσώπων». Πρέπει να είναι ένα κόμμα που θα κατανοεί το σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον και με σταθερές εθνικές και ιδεολογικές θέσεις να προκαλέσει ένα νέο «εθνικό κίνημα» για να ανασυγκρότηση της πατρίδας.
Το ζήτημα της ελληνικής κεντροδεξιάς είναι ο νέος πατριωτισμός, που έχουμε ανάγκη.
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος.
