Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος*
Επίμονα και μονότονα επαναλάμβανα σε όσους με ρωτούσαν πως δεν βλέπω να στήνεται σκηνικό ρήξης και δεν βλέπω εκλογές άμεσα, αφού η Κυβέρνηση είχε εξασφαλίσει την σύμφωνη γνώμη των δανειστών και πως δεν θα υπάρξουν κοινοβουλευτικές ανατροπές.
Και να που φτάνουμε, επιτέλους, μετά πολλών βασάνων και δακρύων, στην περίφημη ολοκλήρωση της αξιολόγησης και πλέον η Κυβέρνηση μπαίνει σε μία πολύ δύσκολη φάση, καθώς καλείται να εφαρμόσει τα πολύ επώδυνα μέτρα που ψήφισε.
Ασφαλώς, μια παράδοση άνευ όρων δεν θα ήταν και ότι καλύτερο …μάλλον σίγουρα θα ήταν εξευτελιστικό.
Η αποδοχή από την πλευρά των δανειστών της μη ψήφισης του συμπληρωματικού πακέτου και η επιβεβαίωση των διακηρυγμένων προθέσεων του eurogroup σημαίνει την έναρξη της διαδικασίας αναδιάρθρωσης και της πρόσβασης στις αγορές της ελληνικής οικονομίας.
Μετά από έξι χρόνια βρισκόμαστε και πάλι μπροστά από ένα πλαίσιο ελπίδων αισιοδοξίας και αίσιου τέλους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η οικονομία μπαίνει σε έναν ενάρετο κύκλο.
Υπό το πρίσμα αυτό οι «ΜΑΞΙΜΑΙΟΙ» να αφήσουν τους πανηγυρισμούς, και ας μην ξεχνούν πώς ο λαός απάντησε στο success story των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, με τους συχνούς επικοινωνιακούς ελιγμούς και πανηγυρισμούς, αυτοπαγιδεύεται και αφήνει τον χρόνο να κυλά εις βάρος της.
Συνδέει το δικό της «νέο» με την παλιά και αποτυχημένη συνταγή της φοροκαταιγίδας και την παρουσία της με μέρες και νύχτες γεμάτες αβεβαιότητα και άγχος…
Τα δεδομένα είναι ομολογουμένως διαφορετικά. Οι διαφορές του τότε και του σήμερα είναι πολλές. Τότε, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε υπογράψει κανένα μνημόνιο. Η κοινωνία δεν παρουσίαζε την σημερινή κόπωση.
Το κυβερνητικό στρατόπεδο είναι κουρασμένο και έχει ανάγκη από ένα νέο αφήγημα που να δίνει μία νέα ελπίδα και πολιτική προοπτική. Πρέπει όλοι να δούμε κατάματα την ωμή αλήθεια.
Και αυτή είναι πως κανένας δεν πιστεύει ότι τα σφαγιαστικά μέτρα που ψηφίστηκαν θα αποδώσουν. Επίσης, κανείς δεν πιστεύει πως δόθηκε οριστική λύση στο eurogroup της 9ης Μαΐου. Ανάπτυξη «αναζητείται» και, όμως, είναι «άφαντη».
Μέχρι τώρα 5-6 κυβερνήσεις την σχεδιάζουν, την επιζητούν, την πλησιάζουν, αλλά καμία μέχρι σήμερα δεν έχει πετύχει τον… επαναπατρισμό της.
Για να έρθει, όμως, η ανάπτυξη χρειάζεται να βρεθούν απαντήσεις στις παθογένειες της Εθνικής οικονομίας μας.
Μιλήσαμε αρκετά για αυτό που «ήμασταν» ώστε υπάρχει ο κίνδυνος αντί για ορθές αλλαγές να προκαλέσουμε την ισοπέδωση των πάντων. Γιατί οι προτάσεις για έξοδο από την κρίση δεν μπορούν να προέλθουν από το ΔΝΤ ούτε από την ΕΕ.
Αυτή η ώρα της μεγάλης αλήθειας έφτασε και πρέπει να απαντήσουμε. Η Ελλάδα μπορεί να πάρει αποφάσεις που θα οδηγούν σε έξοδο από την κρίση και ταυτόχρονα σε κοινωνική σταθερότητα; Είναι σε θέση η Ελλάδα να μπει σε μια δημοσιονομική ισορροπία, σε φάση ανάπτυξης ώστε να «επιστραφούν» πίσω κάποιες από τις θυσίες των πολιτών;
Είναι ικανό το πολιτικό σύστημα, λοιπόν, και όσοι αποφασίζουν για την πορεία της χώρας, να διασφαλίσουν αυτή τη φορά πως δεν θα χαθεί και αυτή η ευκαιρία μαζί με τις θυσίες των πολιτών;
Μία νέα πολιτική πρόταση οικονομικής ανασυγκρότησης πρέπει να διαμορφωθεί, η οποία σε συνδυασμό με τις «υποσχέσεις « για ποσοτική χαλάρωση, σχέδιο Γιούνκερ, ΣΕΣ, ρευστότητα σε τράπεζες, επενδύσεις και στο βάθος αναδιάρθρωση χρέους θα μπορέσει να δημιουργήσει ανάπτυξη και να δώσει ένα τέλος στην μεγάλη μας περιπέτεια.
Δύσκολο εγχείρημα, όμως, στα δύσκολα κρίνονται οι ηγέτες. Από την άλλη κανείς δεν περιμένει το ΔΝΤ να αλλάξει, άμεσα ακόμα και εάν δυνητικά θα μπορούσε να περιοριστεί σε ρόλο τεχνικού συμβούλου.
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
