Γράφει η Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου
Σε ένα ποίημά του ο κάμινγκς (με ένα μικρό αρχικό ‘κ’ πολύ σπουδαίο) γράφει:
«καλύτερα να μάθω από ένα πουλί πώς να τραγουδάω
παρά να διδάξω δέκα χιλιάδες αστέρια πώς να μην χορεύουν»
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απλές. Τόσο απλές που δεν μπαίνουμε πια στον κόπο. Τόσο απλές που θεωρούμε αυτονόητο πως όλοι μπορούμε να έχουμε, πως είναι το μόνο εύκολο για τον καθένα. Και έτσι κάπου χάθηκε η ειλικρίνεια, χάθηκε η συμπάθεια- πόσω μάλλον η αγάπη για τον διπλανό-, χάσαμε και τον εαυτό μας.
Η Ελλάδα πολλές φορές έχει χαρακτηριστεί ως «η χώρα των πολλών ταυτόχρονων μονολόγων». Να προσθέσω, καθόλου αδίκως. Γιατί δεν μας νοιάζει να πειστούμε· μας νοιάζει να πείσουμε. Δεν μας νοιάζει να μας πουν· μας νοιάζει να πούμε.
«Εγώ», «εγώ», «εγώ». Αν προσπαθήσει κανείς να κρατήσει λογαριασμό για το πόσο συχνά ακούει αυτή την λέξη, θα τον χάσει γρήγορα και ισοπεδωτικά.
Και επιστρέφω στον κάμινγκς: Πολύ συχνά, όταν κάποιος διαβάζει τους μεγάλους λογοτέχνες και ποιητές, ξεχνάει πως πρόκειται για καθημερινούς ανθρώπους, να, σαν και εμάς.
«Τι ήθελε να πει ο ποιητής;»
Ίσως και τίποτα. Ίσως απλώς έγραφε κάτι για να περάσει τον χρόνο του, κάτι για να ακουστεί όμορφα.
Ίσως από την άλλη ήθελε να πει πως καμιά φορά, πότε πότε, αντί να προσπαθούμε να επηρεάσουμε εκατό με την ισχυρογνωμοσύνη (ενίοτε και την αλαζονεία και τον εγωισμό μας) είναι καλύτερο να ακούσουμε έναν και να κερδίσουμε και οι δύο.
Ίσως με αυτόν τον τρόπο η κοινωνία μας να αποκτούσε στόχο, να πηγαίναμε κάπου συνολικά και οργανωμένα, σε μεγαλύτερο πλαίσιο από την εξυγίανση μιας (κατά τους λόγους πολλών) “οικονομικής κρίσης”. Ίσως η κοινωνία μας να γινόταν ένα (αν όχι καλύτερο) πιο βιώσιμο μέρος και εμείς οι ίδιοι πιο γεμάτοι.
Τολμώ να σκεφτώ
-Πως καμιά φορά, με το να δίνεις συνεχώς, ξεχνάς πόσο σημαντικό είναι να παίρνεις.
-Πως το να δίνεις είναι μια δική σου συνεχής προβολή στον έξω κόσμο και δεν αλλάζει κανείς από την πράξη αυτή.
-Και πόσο λιγότερο μόνους θα μας έκανε η πραγματική επικοινωνία.
