…και να μεταλλαχτεί το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, είναι ο μοναδικός όρος για «b2b» μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων!
Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Έχω δει, ζήσει και μελετήσει άθλια ΜΜΕ, έχω ιστορική γνώση για τον αμοραλισμό και την αβελτηρία πελατειακών και επαρχιώτικων αστικών τάξεων υπό την απειλή πλήρους καταρρεύσεως, αλλά τέτοια κατάντια σαν την σημερινή στην Ελλάδα, ειλικρινά, δεν την φανατιζόμουν!
Τι απαιτούν σήμερα οι πολλαπλώς και διαρκώς ηττημένοι την τελευταία περίοδο, στο επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας, ντερμπεντέρηδες που προκάλεσαν και διαφήμισαν – με το αζημίωτο ασφαλώς – ως ολυμπιακό άθλο της ισχυρής Ελλάδας την ελληνική «ευρωφούσκα», για να συνταχθούν στη συνέχεια πίσω από ένα απολύτως καταστροφικό – τόσο για την ελληνική κοινωνία, όσο και για την αγορά – πρόγραμμα διάσωσής τους υπό την τρόικα, το οποίο μάλιστα οι καραγκιόζηδες αυτοί δεν ντράπηκαν να παρουσιάσουν ως success story;
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα νέο σχέδιο διάσωσης της ελληνικής εθνικής οικονομίας, πολύ πιο επώδυνο για τα δύο τρίτα του λαού ασφαλώς, από το προηγούμενο του «ατομικού μηχανισμού», το οποίο σύμφωνα με όλους τους «ειδικούς» στο Ελληνικό Ζήτημα, επέφερε στο εσωτερικό τις συνέπειες μιας κανονικής πτώχευσης κράτους, με μια, ωστόσο, βήμα-βήμα διαδικασία με την μορφή της συντεταγμένης πτώχευσης που στηρίχτηκε στην εσωτερική υποτίμηση αντί της εξωτερικής και προκάλεσε μια πρωτοφανή σε διάρκεια, στα ιστορικά χρονικά, ύφεση!
Είναι παλαβοί και προετοιμάζουν τον ελληνικό λαό να ανεχτεί, μέσα στην εύλογη απελπισία του, ένα τέτοιο σταλινικού χαρακτήρα σχέδιο από τις Βρυξέλλες, σαν και αυτά τα προγράμματα του Στάλιν που κατέστρεφαν την αγροτική περιφέρεια της ΕΣΣΔ, για να οικοδομηθούν τα βιομηχανικά της κέντρα και να ενδυναμωθεί η ηγεμονία μιας υποκριτικής, απάνθρωπης και κυνικής γραφειοκρατίας πάνω στους λαούς, εκείνης της σοσιαλιστικής στην όψη, αυτοκρατορίας;
Δεν ξέρω αν είναι όντως παλαβοί, σίγουρα όμως είναι παλαβωμένοι και κατατρομαγμένοι! Λες, αναγνώστη μου, αυτά τα, σε μεγάλο βαθμό, (εμμέσως ή αμέσως) κρατικοδίαιτα ανθρωπάκια του μικροσυμφέροντος, της αρπαχτής, των καταπατήσεων, της παραοικονομίας, των «golden boys and girls» στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, του αγοραίου lifestyle και των υπερτιμολογήσεων από 100% έως 2000 % (καλά διαβάζεις, έτσι προμήθευαν κάποιοι με υλικό τα νοσοκομεία πριν από το «Καστελόριζο») να παραφρόνησαν μαζικώς και να μετουσιώθηκαν σε ευρωσαδομαζοχιστές;
Δεν το αποκλείω για όλους, αν και δεν το θεωρώ πιθανόν για τους περισσότερους από αυτούς, που ως το σύνολο της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς μετρήθηκαν προχθές και βγήκαν λειψοί, μόλις 38,69%, με τα ΜΜΕ δικά τους, με τις τράπεζες μάλιστα κλειστές, με την τρομοκρατία να βασιλεύει και με το σύμπαν της ευρωζώνης στο πλευρό τους!
Δεν βαρέθηκαν, δεν σιχάθηκαν τον Εαυτό τους να θέτουν επί τόσο χρόνια ένα ψευδοδίλημμα, το οποίο η ζώσα πραγματικότητα στην χώρα μας έχει κάνει να χάσει το νόημα του: «Ευρώ ή δραχμή» ή το απολύτως … (επίπεδου «Αλιάγα») «Ευρώπη ή δραχμή»; Επιμένουν, αυτοί που στην συγκυρία μόνον να κερδίσουν οικονομικώς από ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών, «διπλό νομισματικό» – θα είχαν – μια και όπως τα έφεραν οι «τροϊκανοί» και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, αυτή είναι η πιθανότητα και όχι η δαιμονοποιημένη δραχμή! Δεν τρομάζουν προφανώς από την οικονομική διάσταση της «δραχμής». Συγκλονίζονται, ωστόσο, από την πολιτική της διάσταση: Έτσι και εδώ που βρίσκεται αυτή την στιγμή η ελληνική οικονομία, όλοι αυτοί οι ντερμπεντέρηδες δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από ένα grexit που θα πρόσθετε σε μία μικρή σχετικά χρονική περίοδο τόση εξωτερική υποτίμηση, όση είναι η συνολική εσωτερική υποτίμηση της τελευταίας πενταετίας.
Τους σοκάρει η ιδέα πως μία τέτοια εξέλιξη θα πίεζε προς την κατεύθυνση της πολιτικής τους περιθωριοποίησης για τα επόμενα χρόνια. Αυτό πράγματι είναι ικανό να ταράξει οποιαδήποτε κρατικοδίαιτη αστική τάξη στον κόσμο. Έτσι θα ανέτειλε η σοβαρή πιθανότητα να «χάσουν το κράτος» και να υποστούν μία ταξικού χαρακτήρα ήττα με κοινωνικοπολιτικούς όρους και όχι απλώς στο επίπεδο των εκλογικών αναμετρήσεων ή δημοψηφισμάτων.
Η αναμέτρηση μεταξύ ΟΧΙ και ΝΑΙ, αγαπητέ αναγνώστη, είναι μία αντιπαράθεση με σαφώς ταξικά χαρακτηριστικά, που αντιστοιχεί σε κάποιο βαθμό – όχι απόλυτα – στην αντιπαράθεση για το Ελληνικό Ζήτημα εντός της ευρωζώνης, εντός της ΕΕ και διεθνώς. Οι ηττημένοι καραγκιόζηδες της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, στηριγμένοι στον επικοινωνιακό μηχανισμό της διαπλοκής, επιζητούν αυτή την στιγμή μία ταξικού χαρακτήρα ρεβάνς – με την ιδέα και μόνο της παγίωσης της ταξικής τους ήττας – μέσω της μετανεωτερικής «πολιτικής της κανονιοφόρου», που ασκείται από την μεγαλύτερη οικονομική, ηπειρωτική δύναμη που είναι το Γερμανικό Σύστημα Ευρωπαϊκής Ηγεμονίας, το οποίο κινείται στο πλαίσιο ενός win-win game συνεργατικά με το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Κάπως έτσι, οι έλληνες εκείνοι οι οποίοι φέρουν ακέραια την ευθύνη για την πτώχευση και φτωχοποίηση της χώρας, θεωρούν πατριωτικό τους καθήκον στην συγκυρία να κάνουν ο, τι μπορούν για να ενισχύσουν την σύγχρονη μορφή της «πολιτικής της κανονιοφόρου» με ναυαρχίδα την γερμανική καγκελαρία, όχι ακριβώς για να υπάρξει μία Συμφωνία που θα επέφερε τις αναγκαίες εκείνες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που θα ευνοούσαν την απαραίτητη παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας με παράλληλη αντιμετώπιση του μείζονος Κοινωνικού Ζητήματος, που προκάλεσε η στρατηγική της τρόικας, αλλά για να εξευτελιστεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, που αμφισβητεί, έστω και θεωρητικώς, την ηγεμονία τους στο εσωτερικό.
Πλέον το «πάση θυσία στο ευρώ» δεν σημαίνει απλώς πάση λαϊκή θυσία για το ευρώ, που παραπέμπει στην μεταβιομηχανική προλεταριοποίηση των δύο τρίτων του ελληνικού λαού, αλλά πάση θυσία εξευτελισμός των ευρωπαϊστών της αριστεράς και των ευρωσκεπτικιστών από αριστερά και δεξιά, οι οποίοι στηρίζονται στην πρόσφατη ετυμηγορία του ελληνικού εκλογικού σώματος με το ΟΧΙ του σχεδόν 62%!
Αυτό με δύο κουβέντες είναι και το «ζητούμενο» από την πλευρά της συντηρητικής και νεοσυντηρητικής ευρωπαϊκής ελίτ, η οποία ελέγχει τις διαδικασίες και τους θεσμούς στην ΕΕ και οι οποίοι έκδηλα πλέον βρίσκονται στην φάση μιας «αντιδραστικής ασάφειας», στον αντίποδα της «δημιουργικής ασάφειας» που πρότεινε ως μεθοδολογία των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Ελληνικού Ζητήματος της ευρωζώνης, ο Γιάνης Βαρουφάκης. Πώς είπατε; Απαιτούν συγκεκριμένες προτάσεις από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα για να προσφέρουν την αλληλεγγύη τους; Λάθος! Δεν ζητούν «προτάσεις» από την ελληνική πλευρά… Προσφέρουν «προτάσεις», δηλαδή αυταρχικού χαρακτήρα μέτρα φτωχοποίησης των δύο τρίτων του ελληνικού πληθυσμού, με αντάλλαγμα να αυτομαστιγωθεί ενώπιον των 28 ο κ. Τσίπρας την Κυριακή και να μεταλλαχτεί το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, έτσι ώστε να συνεχίσει αδιατάρακτα το πείραμα του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού στην ΕΕ και να εμπεδωθεί βαθύτερα στο ευρωσύστημα ο νέος γερμανισμός μέσω μίας business-to-business (:b2b) διαδικασίας, που αφορά στην συνεργασία ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και όχι ασφαλώς κοινών επιχειρήσεων της αγοράς.
Τι σημαίνει αυτό; Πως μία κυβέρνηση πολιτικοοικονομικά ισχυρής χώρας «πουλάει» εξαναγκαστικώς χρήμα, όπως και δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική τεχνογνωσία με αντίστοιχες υπηρεσίες, σε μια χώρα εταίρο που βρίσκεται υπό πιστωτική κρίση (: χονδρική πώληση), όχι για να τα αξιοποιήσει η τελευταία με κριτήριο την ανάπτυξη του Κράτους Δικαίου και Ευημερίας, αλλά για να μεταπωληθούν σε πελάτες λιανικής, μέσω, ασφαλώς, του επίσης υπό πτώχευση τραπεζικού συστήματος της δεύτερης. Ποιος οργανώνει αυτή την business-to-business διαδικασία που χαρακτηρίζει αυτή την στιγμή εμφατικώς την σχέση των υπολοίπων 18 κυβερνήσεων της ευρωζώνης με την ελληνική κυβέρνηση – την σχέση, δηλαδή, πιστωτή-εταίρου με δανειστή-εταίρο; Μα, φυσικά, οι λεγόμενοι Θεσμοί, με προεξάρχοντα τον άτυπο θεσμό του eurogroup. Αυτοί είναι που νομιμοποιούν απολιτικώς την «πολιτική της κανονιοφόρου» στην σημερινή δημοκρατικοφανή Ευρώπη μας.
Αυτό, όμως, δεν είναι πλέον αρκετό στην γερμανική ηγεσία για να επισφραγίσει το ηγεμονικό της προνόμιο, το οποίο τόλμησε να αμφισβητήσει ο ελληνικός λαός με το ΟΧΙ του και την άρνησή του στις πολιτικές λιτότητας. Στο «θέατρο» επαναβύθισης μετά από εξευτελισμό του ελληνικού σκάφους, έτσι όπως αυτό εκφράζεται από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, θα πρέπει να συμμετέχουν και οι υπόλοιποι αρχηγοί κυβερνήσεων της ΕΕ. Στο παιχνίδι «the gauntlet» με θύμα τον Αλέξη Τσίπρα, οφείλουν κατά την γερμανική ηγεσία, να συμμετέχουν και οι 28 ηγέτες της ΕΕ: Οι περισσότεροι για να ικανοποιηθούν-δικαιωθούν από την σαδιστική διαδικασία, μεγεθύνοντας έτσι την πολιτική τους νομιμοποίηση στις χώρες τους, ενώ κάποιοι άλλοι για να παραδειγματιστούν και να συμμορφωθούν, εγκαταλείποντας οποιαδήποτε αντικομφορμιστική προς την γερμανική κυβέρνηση, συμπεριφορά μαζί με οποιαδήποτε «τρελή ιδέα» για δημοψήφισμα με παρόμοιο χαρακτήρα με το πρόσφατο ελληνικό. Για να μην εκπυρσοκροτήσουν τα όπλα της «κανονιοφόρου» και ερειπώσουν με μιας την ήδη βαθιά πληγωμένη κοινωνικώς και στην αγορά Ελλάδα, θα πρέπει ο Αλέξης Τσίπρας να τιμωρηθεί ενώπιον όλων παραδειγματικώς.
Αυτό, ασφαλώς, θα προσφέρει και την μέγιστη ικανοποίηση στους παλαιοκομματικούς της Ελλάδας, στην διαπλοκή και στον κάθε αντιδραστικό συμπολίτη μας, που θεωρεί πως πρέπει να τιμωρηθούν όσοι ψήφισαν ΟΧΙ για να βάλουν μυαλό και να μην αμφισβητήσουν ξανά τις οδηγίες της ελληνικής ολιγαρχίας, της ιεραρχίας της εκκλησίας και του υπόλοιπου επαγγελματικού πληρώματος του σκάφους, που ναυάγησε πριν από μία πενταετία, προς τους ναυαγούς επιβάτες του.
Άκου εκεί, αναγνώστη μου, ένα «ατυχές περιστατικό» με το ναυάγιο ενός «ευρωπαϊκού σκάφους» το οποίο, ως γνωστόν, ως μέρος του στόλου της ευρωζώνης «ποτέ δεν θα ναυαγούσε», να απειλεί με ταξική αναδιάρθρωση, ολόκληρη την ΕΕ! Μέχρι την Κυριακή θα έχει διανεμηθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη το αντίδοτο για το ταξικό/τοξικό ΟΧΙ των ελλήνων. Αν νομίζετε ότι αυτό θα διανεμηθεί δωρεάν, θα διαπιστώσετε από το φθινόπωρο κιόλας, το λάθος σας!…
