Του Μάκη Ανδρονόπουλου
Η απόφαση να κταργηθεί το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) μετά από 19 χρόνια εθνικής προσφοράς, αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια ακόμη δραματική εξέλιξη στην τραγική πορεία της χώρας. Δεν παρακολουθώ την πολιτική στον πολιτισμό, γιατί νομίζω πως δεν υπάρχει πολιτική σε κανένα τομέα, απλώς παλιά γινόταν μοιρασιά των δανεικών στους εκάστοτε ημέτερους και τώρα, γίνεται μοιρασιά της μιζέριας και της βλακείας.
Το ΕΚΕΒΙ ιδρύθηκε το 1994 από το υπουργείο Πολιτισμού ως ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, με σκοπό τον καθορισμό, τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της εθνικής πολιτικής για την προώθηση του βιβλίου και της ανάγνωσης στην Ελλάδα και προώθηση του ελληνικού βιβλίου στο εξωτερικό, καθώς και την καταγραφή των φαινομένων του χώρου (Παρατηρητήριο του Βιβλίου). Από το σχετικά ρεπορτάζ φαίνεται πως η απόφαση για “λουκέτο” στηρίζεται στα εξής:
• Το ΕΚΕΒΙ έφτασε πλέον σε σημείο που δεν επιτύγχανε τον στόχο του.
• Δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα να διασπάται η κρατική δράση σε δημόσια νομικά πρόσωπα.
• Οι αυτόνομοι θύλακες λήψης αποφάσεων μάλλον σύγχυση προκαλούν.
• Στο εξής, η κρατική πολιτική για το βιβλίο θα ασκείται από τη Διεύθυνση Γραμμάτων του υπουργείου Πολιτισμού.
• Αναζητείται νομοθετική ρύθμιση, προκειμένου οι εργαζόμενοι στο ΕΚΕΒΙ να απορροφηθούν από άλλους οργανισμούς.
• Έχουν ληφθεί πρόνοιες για το πρόγραμμα «Φιλαναγνωσία», που προκάλεσε την απομάκρυνση της διευθύντριας του ΕΚΕΒΙ, Κατρίν Βελλισάρη, και του προέδρου του, Θανάση Βαλτινού.
Η απόφαση είναι εθνικά προκλητική και πολιτικά βλακώδης. Είναι εθνικά προκλητική, γιατί σε αυτή τη μαύρη περίοδο που η χώρα υποχρεώθηκε να εκχωρήσει κρίσιμη εθνική κυριαρχία εξ αιτίας της ανικανότητας και της υποκρισίας των πολιτικών, η κατάργηση του ΕΚΕΒΙ που συμβολίζει το βιβλίο, τη σκέψη και τον πολιτισμό, μπορεί να εκληφθεί ως μία ακόμη ξενοκίνητη ενέργεια που εξυπηρετεί στρατηγικά τον ευνουχισμό του εναπομείναντος εθνικού φρονήματος. Είναι και πολιτικά βλακώδης, καθώς τα επιχειρήματα διαπνέονται από έντονο κρατικισμό, ενώ αγνοούν το αυτονόητο– αφού πρόκειται για ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα- την ιδιωτικοποίηση του ΕΚΕΒΙ. Σε ότι αφορά την κρατική πολιτική για το βιβλίο, αυτή είναι γνωστή από τα χρέη του κράτους προς τους εκδότες. Από εκεί και πέρα, δεν υπήρξε ούτε μία γραμμένη σελίδα πολιτικής, εκτός ίσως από την δήλωση του Παύλου Γερουλάνου, σύμφωνα με την οποία θα «εθνικοποιούσε» τον Καζαντζάκη…
Επί της ουσίας. Θα ήταν μάλλον δημιουργικό να ανακληθεί η απόφαση και να προσκληθούν οι 100 μεγαλύτεροι εκδότες και βιβλιοπώλες, καθώς και η Ακαδημία Αθηνών και να αναλάβουν αυτοί το ΕΚΕΒΙ με μια σύμβαση εκχώρησης (ιδιωτικοποίηση). Αυτοί με τη σειρά τους θα μπορούσαν να αποταθούν σε χορηγούς, αλλά και να δημιουργήσουν ένα Ταμείο παρακρατώντας 10 λεπτά από κάθε πώληση βιβλίου γι΄αυτό.
Τέλος θα μπορούσαν να κάνουν μία μεγάλη καμπάνια, προς τους ομογενείς, αλλά και τους «φορολογικούς μετανάστες» που διαθέτουν δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες του εξωτερικού, να στείλουν εμβάσματα σε ένα τραπεζικό λογαριασμό που θα ανοίξει το ιδιωτικό πλέον ΕΚΕΒΙ στο εξωτερικό για την στήριξή του. Έτσι, με λίγη φαντασία και λίγη δουλειά, μπορεί το ΕΚΕΒΙ να συντηρηθεί και να λάμψει μια νέα αντίληψη δημιουργικότητας στην πολιτική.
