Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Όταν όχι απλώς ο στόχος αλλά η εμμονική σκέψη των ηγετών μιας κυβέρνησης δεν είναι η σωτηρία της χώρας αλλά η σωτηρία της ίδιας, τότε έρχεται η στιγμή που κάποιοι άλλοι θα αποφασίσουν. Η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί την πιο θεαματική επιβεβαίωση αυτής της διαπίστωσης.
Η κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου πολιτεύτηκε εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο με μοναδικό γνώμονα την πολιτική της σωτηρία. Από τα τέλη του 2013 και ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου 2014, διαπραγματευόταν ευθέως με τους δανειστές τη μετάθεση για το διάστημα ύστερα από τις ευρωεκλογές της λήψης των μέτρων στα οποία η ίδια είχε δεσμευτεί. Παρ’ όλα αυτά, ζήτησε “προκαταβολή” τις αντίστοιχες εκταμιεύσεις και εξασφάλισε τη στήριξη των δανειστών, ιδιαίτερα δε την “εγγύηση” του ΔΝΤ, για να βγει στις αγορές…
Έτσι, απέφυγε μια συντριπτική ήττα, βάφτισε την εκλογική ήττα… ισοπαλία και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο. Με το βλέμμα πλέον στον επόμενο πολιτικό “κάβο”, την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ανέστειλε… επ’ αόριστον την υλοποίηση των δεσμεύσεων και εξαπάτησε το ΔΝΤ ζητώντας να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα μετά το Δεκέμβριο.
Ο όρος “πολιτική διαπραγμάτευση” απέκτησε έτσι ένα… διαστροφικό περιεχόμενο: έπαψε να σημαίνει την πολιτική διαπραγμάτευση για τα συμφέροντα της χώρας και σηματοδοτούσε την απαίτηση για σωτηρία της κυβέρνησης. Δεν έπρεπε να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις για μέτρα και μεταρρυθμίσεις, όχι για να ανακουφιστεί η χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, αλλά για να μη θιγεί το προφίλ της κυβέρνησης. Με αυτό τον τρόπο όμως, για να επιβιώσει πολιτικά η ίδια, η κυβέρνηση παρέδωσε τα “κλειδιά” της χώρας στην τρόικα και τους δανειστές! Στην ουσία, παραχώρησε το έδαφος, κάλεσε ή μάλλον εκλιπάρησε τους δανειστές, να συνωμοτήσουν από κοινού ενάντια στη χώρα, σε ένα σχέδιο πολιτικής αξαπάτησης! Έφτασε στο έσχατο σημείο να τους εκλιπαρεί να εκβιάσουν την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας τους, ζητώντας και τη δική της υπογραφή στις δικές τους συμφωνίες με την τρόικα! Αντί να εξασφαλίσει, για λογαριασμό της χώρας, την υπερηφάνεια ότι “το πώς θα κυβερνάται αυτή η χώρα είναι υπόθεση μόνο δική μας και του λαού της”, έκανε τους δανειστές “συνιδιοκτήτες” στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Μέχρι και την παραμονή του πρόσφατου Eurogroup, εκλιπαρούσε να προσαρμοστεί το χρονοδιάγραμμα των διαπραγματεύσεων και της υλοποίησης του προγράμματος στις δικές της ανάγκες πολιτικής επιβίωσης. Πλην όμως, με τούτα και με κείνα, έπεισε τους δανειστές ότι “οι Έλληνες είναι πολιτικοί απατεώνες”! Έκανε το φιλικό -μέχρι πριν λίγους μήνες- ΔΝΤ σκληρό και άτεγκτο στις απαιτήσεις του. Όχι μόνο δεν πέτυχε στην “πολιτική διαπραγμάτευση” για τη δική της σωτηρία, αλλά κατέστρεψε κάθε έννοια διαπραγμάτευσης, οδηγώντας τους δανειστές στο να μη συζητούν τίποτε!
Αναπόφευκτα, στο τέλος ήταν οι δανειστές που πήραν τις πολιτικές αποφάσεις. Όταν το Eurogroup αποφάσισε τη δίμηνη παράταση του μμνημονίου, οι συνοδευτικές απαιτήσεις ήταν σαφείς: λύστε τώρα τον πολιτικό “γόρδιο δεσμό”. Εξαγγέλλοντας την πρόωρη εκκίνηση της διαδικασίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Σαμαράς απλώς εκφώνησε τις απαιτήσεις των δανειστών. Αναπόφευκτη συνέπεια της επιλογής του να σωθεί ό ίδιος πολιτικά παραδίδοντας τα “κλειδιά” της χώρας σε αυτούς.
Τώρα, το θεμελιώδες αίτημα να ξαναπάρουμε τα “κλειδιά” της χώρας από τα χέρια των δανειστών, όπου τα παρέδωσε η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, πρέπει να υψωθεί σε πανδημοκρατική απαίτηση. Και όσοι, με πράξεις ή παραλείψεις, πρωταγωνίστησαν σε αυτή τη “συνωμοσία”, πρέπει να παραμεριστούν αποφασιστικά.
Αλλά πρέπει και να αναγνωρίσουμε την ουσιαστική βάση αυτής της “συνωμοσίας”, χωρίς την οποία ούτε αναγκαία για κάποιους θα ήταν ούτε εφικτή. Η πολιτική αστάθεια (πολιτικό ρίσκο στη γλώσσα των δανειστών και των αγορών) στην Ελλάδα προέρχεται από το γεγονός ότι η πολιτική των μνημονίων δεν μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειωδώς κοινωνικές συναινέσεις, με αποτέλεσμα να διαλύει τις βάσεις του πολιτικού συστήματος. Όταν η πολιτική εκφυλίζεται σε σκέτη κυριαρχία που επιβάλλεται με τον αυταρχισμό και τη βία, παύει να είναι στην κυριολεξία πολιτική και γίνεται ωμή επιβολή. Αν μάλιστα οι δανειστές παίρνουν τις αποφάσερις και η κυβέρνηση απλώς τις επιβάλλει με “αντάλλαγμα” τη δική της σωτηρία, τότε το πράγμα προσομοιάζει πολύ σε καταστάσεις πολιτικού επαρχείου μέσα στην αυτοκρατορία…
Είναι αυτό ακριβώς που δεν δικαιούμαστε να επιτρέψουμε. Πρέπει να ξαναπάρουμε πίσω τώρα τα “κλειδιά” της χώρας από τους δανειστές.
