Γράφει η Μαρία-Μαγδαληνή Τσίπρα*
Όταν είσαι παιδί, τα όνειρα σου δεν έχουν όρια. Ο κόσμος σου δεν έχει σύνορα. Όλοι οι ορίζοντες είναι διάπλατα ανοιχτοί. Ονειρεύεσαι να γίνεις πυροσβέστης, αστροναύτης, αστυνομικός, ήρωας με κατακόκκινη μπέρτα. Κάθε επιλογή, κάθε τρελό όνειρο είναι πραγματοποιήσιμο, κάθε τι μεγάλο είναι εφικτό. Όλος ο κόσμος σου ανήκει και τον χτίζεις μέσα στο μυαλό σου ως έναν κόσμο δικαιοσύνης, που οι καλοί νικούν πάντοτε τους κακούς και τους κλείνουν φυλακή, που όσο δύσκολη και εάν είναι η κατάσταση, ο ήρωας σώζει πάντοτε τον κόσμο, παίρνει την δόξα και κερδίζει την αγάπη της όμορφης ηρωίδας. Ναι, είναι αλήθεια. Εάν το σκεφτείς τα παιδικά μας όνειρα θυμίζουν λίγο χολυγουντιανές ταινίες –υπερπαραγωγές.
Μεγαλώνοντας, η πραγματικότητα –αμείλικτη- βάζει σύνορα στον μέχρι την στιγμή εκείνη απέραντο κόσμο σου, δένεται σαν ατσάλινη μπάλα στο πόδι σου και στενεύει τα βήματα σου, καθοδηγώντας τα πια, στα λίγο ως πολύ προδιαγεγραμμένα για τον καθένα μας μονοπάτια της.
Ο ήρωας με την κόκκινη μπέρτα, που σώζει τον κόσμο χάνεται για να πάρει την θέση του, η αγωνία της επαγγελματικής αποκατάστασης. Η ανάγκη για δικαιοσύνη εξατμίζεται μπροστά στην ανάγκη για επιβίωση και τα όμορφα παιδικά όνειρα, συνθλίβονται κάτω από το βάρος μιας κοινωνίας, στην οποία οι κακοί δεν μπαίνουν πάντοτε στην φυλακή, αλλά αντιθέτως κερδίζουν αμύθητα ποσά, εκμεταλλευόμενοι τους αδύναμους, η ηρωίδα δεν φεύγει καλπάζοντας στο ηλιοβασίλεμα πάνω στο άσπρο άλογο του καλού ιππότη αλλά στο κατακόκκινο υπερπολυτελές όχημα του «δράκου» και ο καλός ήρωας δεν κερδίζει την δόξα αλλά τον χλευασμό και την απαξίωση, γιατί η ηθική και η αξιοπρέπεια δεν εξαργυρώνονται σε χρήμα και βίλες στα νότια προάστια.
Ώσπου, τελικά, ο χρόνος σκεπάζει την μνήμη με λήθη και όλα όσα ως παιδί ονειρεύτηκες γίνονται απλά «χαριτωμένες αναμνήσεις της παιδικής σου ηλικίας», που τις μοιράζεσαι στις ενήλικες παρέες σου χαριτολογώντας, με μια έντονη αίσθηση νοσταλγίας για τις όμορφες εκείνες ημέρες, που έχουν χαθεί αλλά και με μια πικρή γεύση της σκληρής πραγματικότητας, που πλέον αποτελεί τον ενήλικο κόσμο σου.
Και βέβαια, αρκετοί από εσάς, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα αναρωτιέστε τι νόημα έχουν όλα αυτά σε έναν κόσμο, που έχει αγγίξει το χειρότερο σημείο του, που η ανθρώπινη ζωή έχει ευτελιστεί, που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει μεταφραστεί σε χρήμα και όλα είναι αναλώσιμα, αρκεί να μπορείς να τα πληρώσεις με σκληρό νόμισμα.
Στην πραγματικότητα, εδώ και πολύ καιρό αναρωτιέμαι μήπως τα παιδικά μας όνειρα, η εικόνα του κόσμου, όπως την είχαμε παιδιά, δεν ήταν τελικά τόσο λάθος. Μήπως τελικά, οι ενήλικες παραδοχές μας είναι αυτές, που έχουν οδηγήσει την κοινωνία μας στο έσχατο σημείο της. Μήπως τελικά ο κόσμος, όπως τον ονειρευτήκαμε παιδιά, είναι αυτός ο κόσμος, που στα αλήθεια θα έπρεπε να έχουμε; Μήπως τα παιδικά μας όνειρα, θα έπρεπε στην πραγματικότητα να είναι η ενήλική επιδίωξη μας; Πως θα ήταν άραγε η κοινωνία μας, εάν όλοι μας απαξιώναμε αντί να θαυμάζουμε τους κακούς, εάν η ανάγκη για δικαιοσύνη δεν έδινε την θέση της στον επιφανειακό και γρήγορο πλουτισμό και στην κραυγαλέα χλιδή, εάν αρνιόμασταν στην καθημερινότητα μας τον συμβιβασμό και την αναξιοπρέπεια και επενδύαμε περισσότερο, σε αυτό, που για τα παιδικά παραμύθια είναι αυτονόητο: στον άνθρωπο;
Ίσως τότε, να μην υπήρχαν άνθρωποι- σκιές, που ζουν σε χαρτόκουτα και ψάχνουν για τροφή στα σκουπίδια, ίσως τότε να μην υπήρχαν παιδιά, που πεινούν, ίσως τότε να μην υπήρχαν γέροντες, που πεθαίνουν αβοήθητοι, να είχαμε έναν κόσμο καλύτερο και πιο φωτεινό.
Ίσως όλα αυτά, που με τόσο τραγικό και επώδυνο τρόπο ζούμε ως κοινωνία τα τελευταία τρία χρόνια-θύματα στο βωμό του κέρδους και της εξουσίας- θα έπρεπε να μας κάνουν να δούμε την ζωή μας αλλιώς, να επενδύσουμε σε όσα είναι πραγματικά σημαντικά, ν’ αλλάξουμε ό,τι είναι σκοτεινό και βρώμικο σε αυτήν την χώρα. Να ξυπνήσει ο καθένας μέσα μας, τον ξεχασμένο ήρωα με την κόκκινη μπέρτα και να δώσουμε όλοι μαζί την μάχη για την σωτηρία της ανθρώπινης ζωής, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του κόσμου, όπως θα έπρεπε να είναι, του κόσμου μας.
* Η Μαρία-Μαγδαληνή Τσίπρα είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος
