Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Ο υπέροχος στίχος των CHARMS (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1973) μου ήρθε στο νου διαβάζοντας το κείμενο της φίλης μου Ε.Μ. Βεβαίως, ο όμορφος στίχος ταιριάζει σε έναν άλλο κόσμο, γιατί ο πραγματικός, αυτός που με αδρά χρώματα περιγράφει το άρθρο που ακολουθεί, είναι ένας κόσμος σκληρός, άδικος και αδίστακτος!
Όμως, όπως είπα και στην φίλη μου Ε.Μ. -και, βεβαίως, την πίκρανα και την απογοήτευσα- όσα περιγράφει δεν είναι καινούργια! Η εκμετάλλευση και η κακομεταχείριση των παιδιών είναι τόσο παληά όσο και η ανθρωπότητα. Γυναίκες, παιδιά και γέροι, ως οι πλέον αδύναμοι, είναι τα πλέον συνήθη θύματα της ανανδρίας και της αδικίας. Δυστυχώς, θύματα όχι μόνο της ανάλγητης και απρόσωπης εξουσίας, αλλά του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, που αναζητά εύκολα και ανυπεράσπιστα -άρα «ασφαλή»- θύματα για να εκτονώσει τα συμπλέγματα και την ανανδρία του. Μάλιστα, στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο, που η παιδική εργασία έχει πάψει να αποδίδει υπεραξίες, ο κίνδυνος για τα παιδιά ζει ανάμεσά μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι που τα αφήνουμε έρμαια και ανυπεράσπιστα επειδή ως γονείς δεν έχουμε χρόνο, επειδή ως δάσκαλοι είμαστε αδιάφοροι και ανίκανοι…
«Τα σχολειά χτίστε!», φώναζε πριν 100 χρόνια ο αείμνηστος Κωστής Παλαμάς. Σήμερα κτίρια έχουμε, αλλά δεν βγάζουμε, πια, Παλαμάδες… κι όμως, ο Παλαμάς είναι πιο επίκαιρός παρά ποτέ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΩΣΤΕ!!!
Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο της καλής μου φίλης Ε.Μ.
Σύμφωνα με την Συνθήκη του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα των Παιδιών, ως παιδί ορίζεται «κάθε ανθρώπινο ον μικρότερο της ηλικίας των 18 ετών, εκτός εάν ο ισχύων νόμος για τα παιδιά ορίζει την ενηλικίωση νωρίτερα». Και στα περισσότερα λεξικά με τον ίδιο τρόπο ορίζεται η λέξη «παιδί», με βάση δηλαδή την ηλικία.
Όλα τα παιδιά έχουν δικαιώματα , τα οποία είναι απολύτως απαραίτητα προκειμένου να αναπτυχθούν σωματικώς και πνευματικώς, να είναι υγιή και να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού είναι ο πρώτος παγκόσμιος -νομικώς δεσμευτικός- κώδικας για τα δικαιώματα που όλα τα παιδιά πρέπει να απολαμβάνουν. Θέτει στοιχειώδεις αρχές για την ευημερία των παιδιών στα διάφορα στάδια εξέλιξής τους και αποτελείται από 54 άρθρα. Η Σύμβαση ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Πολωνικής Κυβέρνησης και της UNICEF, υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου 1989 και τέθηκε σε ισχύ το 1990. Μέχρι σήμερα έχει επικυρωθεί σχεδόν από όλες τις χώρες του κόσμου, ενώ στην Ελλάδα επικυρώθηκε το 1992 (ΦΕΚ 192/2.12.92)
Περιλαμβάνει τρεις μεγάλες κατηγορίες δικαιωμάτων:
i. Προστασία (από κάθε μορφής κακοποίηση, εκμετάλλευση, διάκριση, ρατσισμό, κ.λπ.)
ii. Παροχές (δικαίωμα στην εκπαίδευση, την υγεία, την πρόνοια, την ψυχαγωγία, κ.λπ.)
iii. Συμμετοχή (δικαίωμα στην έκφραση γνώμης, την πληροφόρηση, τον ελεύθερο χρόνο, κ.λπ.)
Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες που γίνονται με βάση τις συνθήκες και με γνώμονα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τα θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών καταπατούνται βάναυσα.
Δυστυχώς, ενώ η πλειοψηφία των παιδιών των αναπτυγμένων χωρών ζουν και βιώνουν την απόλυτη ευδαιμονία, οι αριθμοί και οι εικόνες από την απόλυτη εξαθλίωση χιλιάδων άλλων παιδιών, σε λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, είναι τόσο απελπιστικά που σοκάρουν, καταδεικνύοντας την παγκόσμια κοινωνική αυτή αδικία και καταρρίπτοντας τα άρθρα της όποιας Σύμβασης! Γιατί όλα τα παιδιά:
– Έχουν Δικαίωμα στην Οικογένεια, αλλά εκατομμύρια γεννιούνται ορφανά και παραμελημένα!
– Έχουν Δικαίωμα στην Ισότητα, αλλά εκατομμύρια βιώνουν το ρατσισμό λόγω καταγωγής, θρησκείας, χρώματος κλπ!
– Έχουν Δικαίωμα στην Προστασία, αλλά εκατομμύρια κακοποιούνται και πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, διακίνησης και δουλείας!
– Έχουν Δικαίωμα στην Αγάπη, αλλά εκατομμύρια βιάζονται και εξαναγκάζονται από την τρυφερή ηλικία στον αγοραίο έρωτα και στην πορνογραφία!
– Έχουν Δικαίωμα στην Επιβίωση, αλλά εκατομμύρια πεθαίνουν από την ασιτία ή τρώνε σκουπίδια και πίνουν νερό από λασπωμένες γούρνες μαζί με τα ζώα ή πεθαίνουν από μολυσματικές ασθένειες λόγω ανεπαρκούς ή ανύπαρκτης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης!
– Έχουν Δικαίωμα στην μόρφωση, αλλά εκατομμύρια αγνοούν γραφή και ανάγνωση και στερούνται βασικής παιδείας!
– Έχουν Δικαίωμα στη Ζωή, αλλά εκατομμύρια ακρωτηριάζονται και πεθαίνουν στους πολέμους , καταφεύγουν ως πρόσφυγες και πνίγονται στις θάλασσες!
– Έχουν Δικαίωμα να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους, αλλά… εκατομμύρια παιδιά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!!!
Κάποιοι άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτά πριν καν γεννηθούν ότι δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα! Ότι είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού και που απλώς καταναλώνουν άσκοπα τους φυσικούς πόρους. Ότι δεν πρέπει να χαμογελούν, να κάνουν όνειρα ούτε καν να απαιτούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ότι πρέπει να προσφέρονται θυσία στον βωμό της «ανθρώπινης» αδηφαγίας. Ότι πρέπει να γίνουν πειραματόζωα και θύματα του άκρατου καπιταλισμού των ανεπτυγμένων χωρών και της συνακόλουθης απληστίας του.
Και αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ… γιατί όλοι όσοι επιτρέπουμε να συμβαίνουν όλα αυτά έχουμε περάσει τα 18. Τελικά αυτό το όριο της ηλικίας μετατρέπει μια αθώα ψυχή σε ένα κακόβουλο απαθές τέρας που ευθύνεται για τα κοινωνικά εγκλήματα;
Γιατί σταματούμε να μένουμε παιδιά και να μην βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους; Να χαιρόμαστε με απλά καθημερινά πράγματα ; να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο; Γιατί γινόμαστε τόσο άπληστοι; γιατί γινόμαστε τόσο απάνθρωποι; Επειδή απλώς ενηλικιωθήκαμε; Έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης σε αυτήν την κοινωνική αδικία και αντί να το αντιληφθούμε, εφησυχάζουμε επειδή απλώς δεν συμβαίνει στα δικά μας παιδιά.
Λένε ότι η πιο σημαντική ερώτηση στον κόσμο είναι: -γιατί κλαίει το παιδί; Ποιο όμως παιδί και σε ποιον ακριβώς κόσμο; Γιατί στον δικό μου κόσμο ορισμένα παιδιά δεν έχουν ούτε καν το δικαίωμα να κλάψουν….
Ο Χαλίλ Γκιμπράν έγραψε κάποτε:
«Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας αλλά δεν προέρχονται από εσάς και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Mπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως τις σκέψεις σας γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε».
Ας δώσουμε λοιπόν σε όλα τα παιδιά μια «στέγη» και ας σώσουμε τις ψυχές τους, μαζί και τις ψυχές μας! Για ένα καλύτερο κόσμο… Για ένα καλύτερο αύριο…
Η Ε.Μ. είναι άνεργη και ασχολείται με την ανατροφή της μικρής της κόρης.
