Γράφει ο Γιώργος Μαρίνος Παπανικολάου
Στο ερώτημα μένουμε ή φεύγουμε από την Ευρώπη η απάντηση ήταν και παραμένει πάντα η ίδια, αφού ακόμα και οι όψιμοι αντιευρωπαϊστές κάθε άλλο παρά εννοούν τις τάσεις φυγής τους. Το ζήτημα είναι αν μας θέλει ακόμα η Ευρώπη και πόσο νερό μπορεί να βάλει στο κρασί της. Από την άλλη το νόμισμα είναι ένα άλλο ζήτημα, αφού μέρος της Ευρώπης μπορείς να είσαι και χωρίς Ευρώ. Το πρόβλημα όμως για τους Έλληνες πολίτες είναι, ότι δεν υπάρχει μια πειστική και ρεαλιστική απάντηση για την εναλλακτική, συνεπώς αν δεν είσαι εμμονικός ευρωσκεπτικιστής ή καταθέτης του εξωτερικού η θέση σου είναι μια και έχει όνομα «Μένουμε Ευρώπη».
Έχουν οι συγκεντρώσεις Μένουμε Ευρώπη το επιθυμητό αποτέλεσμα; Μπορεί η κυβέρνηση να δει τι πραγματικά ζητάει η «σιωπηλή πλειοψηφία» και όχι μέρος του κομματικού ακροατηρίου της; Σίγουρα η μεγάλη συγκέντρωση της Πέμπτης στο Σύνταγμα δεν πέρασε απαρατήρητη. Πιθανόν η κυβέρνηση δεν περίμενε το μέγεθος της, βλέπεις ο αστικός κόσμος δεν συνηθίζει να εκφράζεται έτσι. Ήταν όμως η «σιωπηλή πλειοψηφία» που διαδήλωσε υπέρ της ευρωπαϊκής Ελλάδας; Σίγουρα όχι, ήταν όμως μια μεγάλη μερίδα κόσμου, που μέχρι τώρα αντιδρούσε παθητικά και επιτέλους βγήκε στη σέντρα φωνάζοντας τη παρουσία της.
Η αντίδραση του αντίπαλου στρατοπέδου ήταν άμεση μετά το αρχικό μούδιασμα. Δημοσιογράφοι και trolls σε εντεταλμένη υπηρεσία εξαπέλυσαν προπαγάνδα και χλεύη. Κακά τα ψέματα οι διαδηλωτές του «Μένουμε Ευρώπη» έδωσαν και δίνουν πολλά δικαιώματα. Αν μπορούμε μια φορά να γελάσουμε με αυτούς, που πιστεύουν, ότι η Ευρώπη θα καταστραφεί χωρίς εμάς, το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και με αυτούς, που προτιμούν να παίρνουν σύνταξη 200€ αρκεί η χώρα να είναι στο Ευρώ. Ανέκαθεν σαν λαός ήμασταν των άκρων, αυτό που έλειπε πάντα ήταν το μέτρο, η χρυσή τομή.
Αν ή αντίδραση των αντί – Μένουμε Ευρώπη έμενε μόνο στα ειρωνικά δημοσιεύματα τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι οι απειλές τους, τόσο από βουλευτές (βλ. Πετράκος) όσο και από αυτόκλητους υπερασπιστές της κυβέρνησης, που καλούν σε αντισυγκέντρωση σήμερα το απόγευμα στο Σύνταγμα. Οι αντισυγκεντρώσεις ήταν πάντα ο καλύτερος μηχανισμός προβοκάτσιας και καταστολής. Τι θα γίνει λοιπόν αν βρεθούν αντιμέτωποι οι φιλοευρωπαϊστές διαδηλωτές με τους αντιευρωπαϊστές; Είναι έτοιμοι οι πρώτοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Έχουν μυρίσει ποτέ δακρυγόνο; Έχουν δεχτεί ποτέ ρίψη αντικειμένων; Ακόμα χειρότερα τους έχουν επιτεθεί ποτέ με μολότοφ ή έχουν έρθει στα χέρια με άλλους; Είναι γεγονός, ότι οι φιλοευρωπαϊστές είναι άμαθοι από κινηματικές δράσεις και αυτό θα φανεί τραγικά σε μια πιθανή αντισυγκέντρωση, που οι αντίπαλοι θα χρησιμοποιήσουν όση βία κρίνουν απαραίτητο για να μην σηκωθούν ξανά από το καναπέ τους οι «φιλελέδες».
Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος «Και τι πρέπει να κάνουν οι φιλοευρωπαϊστές; Να χρησιμοποιήσουν βία αν είναι απαραίτητο;» Όχι η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη μια πλατεία Μαϊντάν! Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γίνουμε Ουκρανία. Δεν γίνεται να χωριστούμε ξανά σε καλούς και κακούς. Αν οι φιλοευρωπαϊστές θεωρούν, ότι αντιπροσωπεύουν τη λογική πρέπει και να το διαφυλάξουν. Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να είναι έτοιμοι για όλα, θα πρέπει να ξέρουν πώς να περιφρουρήσουν τη συγκέντρωση και να θυμούνται, ότι κάποιες φορές είναι απαραίτητο να αντιμετωπίσεις το φόβο σου στα ίσια για να νικήσεις.
