Γράφει η Πέρσα Τσονάτου
Να σας πω πως το βλέπω εγώ.
Ψήφισαν, έκλεισε.
Καλό, κακό, αυτό είναι.
Και εννοώ -για να μην παρεξηγηθώ- απ’ τη στιγμή που εγώ προσωπικά δεν καλύπτομαι από καμιά άλλη εναλλακτική που κυκλοφορεί, από όπου, δεν έχω κάτι καλύτερο να προτείνω, δέχομαι την κατάσταση.
Που σημαίνει κοιτάω ΜΠΡΟΣΤΑ και με ότι “έχω” προχωράω.
Μπορεί να μην είναι αυτό που θα ήθελα ή αυτό που προσδοκούσα διακαώς.
Αλλά υπάρχει μια κίνηση προς μια κατεύθυνση κι αυτό είναι σημαντικό, συγκρινόμενο με την ακινησία των προηγούμενων μηνών.
Πολλοί θα σπεύσουν να πουν, να κατηγορήσουν, να ρίξουν ευθύνες, στον Τσίπρα, στην Κυβέρνηση, στους απέναντι, στους αποστάτες… όπου.
Εγώ θα προτιμήσω το δρόμο της σιωπής, γιατί συνειδητοποίησα ότι κάθε Τσίπρας, κάθε Γιάνης, Ζωή, Βαγγέλας, Φώφη η όπως κι αν τον λένε, είμαστε ΕΜΕΙΣ.
Ναι!
Εμείς!
Εμείς τους βάλαμε εκεί πάνω.
Κι αυτούς και τους προηγούμενους κι όσους έρθουν μετά απ’ αυτούς.
Κι “εμείς” είμαστε κι εσείς κι εγώ.
Μαζί.
Όλοι.
Και δεν μπορώ με τίποτα να σας παραβλέψω.
Ζω μαζί σας, ζείτε μαζί μου.
Οφείλω να σέβομαι τις επιλογές σας κι ας μη μ’ αρέσουν.
Το ίδιο κι εσείς για μένα.
Εκεί είναι όλη η ουσία.
Όταν καταλάβουμε ότι μόνο σεβασμό χρειαζόμαστε για να συνυπάρξουμε ομαλά, μόνο τότε, θα μπορέσουμε να φτιάξουμε το γύρω μας.
Και ο σεβασμός δεν ισχύει μόνο για τα πολιτικά μας φρονήματα, αλλά για άλλα πολύ πιο σημαντικά, απ’ αυτά.
Μ’ αυτό το σκεπτικό, αποφάσισα να κοιτάξω μπροστά.
Το πίσω έγινε και δεν αλλάζει όσο κι αν θρηνήσω.
Με ότι έχω, κοιτάω μπροστά και προσπαθώ να βελτιώσω εμένα, τη ζωή μου και όσων συνδέονται με μένα.
Πιστεύω, ότι κανονικά όλοι είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας, με μια αόρατη κλωστή ας πούμε.
Κι ότι σκέφτομαι, νιώθω η κάνω εγώ μπορεί να επηρεάσει κάποιον που βρίσκεται τόσο μακριά από μένα κι όμως τόσο “δίπλα” μου συγχρόνως.
Εγώ, άλλες φωνές, διαμαρτυρίες και δήθεν επαναστάσεις, δεν αντέχω.
Πίσω δεν γυρνάω σε κανένα που έχω πειστεί πως με έχει εκμεταλλευτεί ασύστολα.
Κόμματα που είναι τόσο φθαρμένα που έχουν πεθάνει και δεν τους το έχουν πει, δεν εμπιστεύομαι ποτέ ξανά.
Αυτοί εδώ είναι καλύτεροι;
Θα σας γελάσω και δεν το θέλω!
Μαζί τους ψηφίσαμε!
Ας αποδεχτούμε, λοιπόν, την επιλογή μας κι ας σταματήσουμε τον τόσο σαματά πια, γιατί έχει φτάσει να είναι φαιδρό που γίναμε όλοι ειδήμονες ενός αντικειμένου που ακόμα κι αυτοί που το ξέρουν καλά, σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Είναι ζόρικα τα πράγματα.
Αλλά κι εμείς πιο ζόρικοι απ’ αυτά.
Το “μαζί” μας διαφεύγει, αλλά εγώ έχω πίστη πως θα το βρούμε, στην πορεία.
Αρκεί να μη σταματήσουμε να περπατάμε.
Το μεγαλείο της ζωής, βρίσκεται στα “βήματα” που κάνουμε για περάσουμε από μέσα της.
