Η επαναφορά στο προσκήνιο της συζήτησης περί των γερμανικών αποζημιώσεων είναι άλλη μια απόδειξη των παθογενειών στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος για δεκαετίες. Ενώ είναι προφανές και το νομικό και το ηθικό δίκαιο της ελληνικής διεκδίκησης, εντούτοις έμεινε στα… αζήτητα.
Πρόκειται για ένα ακόμη μείζον θέμα υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων που θυσιάστηκε στο βωμό της γνωστής υποχωρητικότητας και του «Ευρώπη να’ ναι και ό,τι να’ ναι». Όσοι κατά καιρούς άνοιγαν το θέμα αντιμετωπίζονταν είτε ως γραφικοί, είτε ως επικίνδυνοι για τη διατάραξη των σχέσεων με τους Γερμανούς εταίρους μας. Έτσι φτάσαμε στο σημείο Γερμανοί ιστορικοί να γράφουν στο γερμανικό Spiegel «Εάν δεν πληρώσουμε, οι παλιοί λογαριασμοί θα εμφανιστούν ξανά».
Το γεγονός ότι αυτή τη φορά η συζήτηση γίνεται στα διεθνή μέσα είναι ο λόγος που θορυβήθηκε τόσο ο Σόιμπλε και προσπάθησε να κλείσει αμέσως το θέμα. Η ωμή άρνηση αναγνώρισης υποχρεώσεων που αγγίζουν τα 162 δις ευρώ, αντανακλά τους χειρότερους φόβους του. Ξέρει πως το θέμα αυτό μπορεί να αποδειχθεί η άκρη της κλωστής που θα ξηλώσει τη γερμανική ευημερία, καθώς είναι βέβαιο πως μετά την Ελλάδα μπορεί να εγείρουν το ίδιο θέμα και άλλες χώρες και να υπάρξει μάλιστα σύμπραξη ενός μετώπου χωρών που θα διεκδικήσουν τα χρωστούμενα από τους Γερμανούς.
Η απάντηση του Υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου δεν ήταν κακή. Κι αυτό διότι επισήμως πλέον η ελληνική κυβέρνηση αφήνει ανοιχτό το θέμα σημειώνοντας πως άπτεται του διεθνούς δικαίου και των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων. Το θέμα είναι να μη μείνουμε πάλι στις διπλωματικές διατυπώσεις.
Η διεκδίκηση των οφειλών από τη Γερμανία απαιτεί μια ολοκληρωμένη στρατηγική σε νομικό, πολιτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Είναι προνομιακό πεδίο για τη σύναψη συμμαχιών, όπως επίσης πρέπει να αξιοποιηθεί το «κλίμα» που αρχίζει να διαμορφώνεται στα διεθνή μέσα. Μέχρι πριν λίγο καιρό η Ελλάδα ήταν ένα «μαύρο πρόβατο» που ο «τσοπάνης» – Σόιμπλε προσπαθούσε να το μαζέψει για να μην το φάει ο «λύκος» της χρεωκοπίας. Σιγά – σιγά ωστόσο , ο υπόλοιπος κόσμος αντιλαμβάνεται πως η Γερμανία έχει μια δική της εθνική ατζέντα για να μαζέψει τον πλούτο στα δικά της θησαυροφυλάκια και πως είναι βαθύτατα υποκριτικό να μιλάει για αξιοπιστία μια χώρα που δεν έχει ανταποκριθεί στις δικές της οικονομικές υποχρεώσεις.
Μια σωστή επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος από την πλευρά της Ελλάδας θα μπορούσε να πάρει με το μέρος της την παγκόσμια κοινή γνώμη, στο βαθμό που θα αναδείκνυε μια αναμέτρηση «Δαβίδ και Γολιάθ». Και η σωστή στιγμή είναι τώρα. Την ώρα δηλαδή που η αλαζονεία οδηγεί τους Γερμανούς σε λάθη, όπως το να φτάνει ο Σόιμπλε να κουνάει το δάκτυλο στον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών, ξεχνώντας προφανώς ποιος «καθάριζε» μέχρι σήμερα για να μην πληρώσει η Γερμανία τα χρέη της.
Επικοινωνιακή διαχείριση πάντως δεν σημαίνει μια διαδικασία για να γίνει ο Αβραμόπουλος «μάγκας». Να μπούμε δηλαδή σε ένα πλαίσιο λογικής «Ελγινείων», όπου θα έχουμε πολλά λόγια και μηδέν αποτέλεσμα. Εδώ τα λεφτά τα έχουμε ανάγκη. Και πρέπει να τα πάρουμε από αυτούς που μας τα ζητάνε. Οπότε ένας συμψηφισμός είναι δίκαιος.
ΥΓ: «Κάναμε την καλύτερη δυνατή διαπραγμάτευση» είπε ο Γιάννης Στουρνάρας για το κλείσιμο της συμφωνίας με την τρόικα. Μπορεί να μας πει τι ακριβώς κερδίσαμε;
