Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος,
Ο νέος διπολισμός Νέας Δημοκρατίας – ΣΥΡΙΖΑ, δημοσκοπικά τουλάχιστον , δείχνει να έχει αυτή τη στιγμή τη δυναμική να κινηθεί σε ποσοστό που θα προσεγγίζει ή ακόμα και θα ξεπερνάει το 65% του εκλογικού σώματος. Έτσι, πιέζονται προς τα κάτω τα δημοσκοπικά ποσοστά όλων των υπολοίπων και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως παρατηρείται μεγάλος «συνωστισμός» γύρω από το ποσοστό του 5%, για κόμματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν αποδεχθεί να είναι συμπληρωματικές συνιστώσες είτε του ενός πόλου, είτε του άλλου, είτε και των δύο!
Το Ποτάμι είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Ξεκίνησε ως ένα απόλυτα προσωποπαγές κόμμα που φέρει τη σφραγίδα του ιδρυτή του και στο χρόνο που μεσολάβησε το μόνο που κατάφερε ήταν να μετεξελιχθεί σε έναν εκλογικό συνεταιρισμό για να «μείνουν στο παιχνίδι» οι γυρολόγοι της κεντροαριστεράς (Λυκούδης, Τατσόπουλος, Ψαριανός, κλπ) όπως και οι νεοφιλελεύθεροι της Δράσης αλλά και πρόσωπα που ευεργετήθηκαν από τη ΝΔ και τώρα στρίβουν δια του…. Ποταμιού, όπως ο διορισμένος στο Μέγαρο Μαξίμου, επικεφαλής του Επικρατείας του Ποταμιού Παναγιώτης Καρκατσούλης. Το ωραίο σε αυτή την περίπτωση είναι πως ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Ποταμιού σηματοδοτεί την έμπρακτη παραβίαση των κανόνων που το ίδιο το Ποτάμι έθεσε στον εαυτό του υποστηρίζοντας πως «όσοι ασκούν εξουσία σε γενικές γραμματείες και δημόσιους οργανισμούς δεν θα είναι υποψήφιοι αν δεν περάσουν 4 χρόνια από τη λήξη της θητείας». Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρεις… οι δεσμεύσεις πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων.
Οι αρχές, οι αξίες και οι κανόνες υπάρχουν όσο δεν αντιστρατεύονται την ιδιοτέλεια. Αυτό μας λέει το Ποτάμι. Αλλά αυτό το ξέραμε, δεν ήταν ανάγκη να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας για να μας το πει. Αποδεικνύεται λοιπόν περίτρανα πως το «επικοινωνιακό αμπαλάζ» του αρχηγού του Ποταμιού, πότε με τις σαγιονάρες στις παραλίες και πότε με το σακίδιο στα βουνά, είναι το μόνο «νέο» που έφερε το Ποτάμι. Κατά τα λοιπά το «κουτί» είναι άδειο.
Η λογική «ψηφίστε με» και θα συνεργαστώ με όποιον είναι πρώτος, είναι η επιτομή του πολιτικού καιροσκοπισμού. Κι εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο περίπλοκη μπορεί να γίνει η κατάσταση την επομένη των εκλογών, στο βαθμό που αυτός ο καιροσκοπισμός επιβραβευθεί και πάρει την τρίτη θέση. Διερευνητική εντολή στα χέρια του Ποταμιού θα σήμαινε διαιώνιση της βασικής παθογένειας του πολιτικού συστήματος που δεν είναι άλλη από τη διάσταση λόγων και πράξεων και τη συντήρηση της αναξιοπιστίας για προσωπικά και κομματικά οφέλη.
Πιστεύω πως έχουμε πληρώσει ακριβά τις «πολύφερνες νύφες» κι αυτό ο κόσμος έχει αρχίσει να το καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά. Γι αυτό και οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου κατά τη γνώμη μου θα είναι εκλογές «καθαρής λύσης». Μπορεί οι πάντες αυτή την ώρα να μιλάνε για συνεργασία αλλά οι πολίτες γνωρίζουν πως αυτό που προεκλογικά ονομάζεται «συνεργασία», μετεκλογικά μεταφράζεται σε παζάρια, ταξίματα και θέσεις εξουσίας. Έχουν αηδιάσει και θα προτιμήσουν το καθαρό «Ναι» ή το καθαρό «Όχι». Είναι κάποιες φορές που «στους δύο, τρίτος δεν χωρεί».
ΥΓ: Το 70% του «προγράμματος» του «κωλοτούμπα» Θεοδωράκη είναι copy paste από το πρόγραμμα της ΝΔ. Ειλικρινά λοιπόν δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να ψάχνει ένας ψηφοφόρος στο Ποτάμι… και δεν πάει κατευθείαν στην κάλπη της ΝΔ. Από την άλλη βέβαια, πάντα υπάρχει ένα ποσοστό ψηφοφόρων γύρω στο 10% που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Νομίζω πως είναι ένα φυσιολογικό ποσοστό. Οπότε 5% στον Θεοδωράκη κι άλλο ένα «πενταράκι» στη «Χρυσή Αυγή», κινείται στα όρια της αναμενόμενης πολιτικής αφασίας.
