Με οδύνες και αντιφάσεις οι «γάτες Ιμαλαΐων» κατάφεραν να ψελλίσουν τη «μισή αλήθεια» για τη κατάντια τους. Το Μέγαρο Μαξίμου έδειξε να μην λησμονεί το «νόμο της δημοσιογραφίας περί χρυσών εφεδρειών» – με τον οποίο το απειλούσαν οι «γάτες» – και έτσι πρότεινε «οικουμενική για τον ΔΟΛ», υπό τον Βασίλη Μουλόπουλο!
Ξέρεις ποιο είναι το παράδοξο, αναγνώστη μου; Πως θα υποστηρίξω τις αμετροεπείς, σοβαροφανείς γάτες με τη φουντωτή ουρά που υπερηφανεύονταν πως ήταν ικανές (και ειδικές) στο να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, ενώ σήμερα νιαουρίζουν για σωτηρία και συμπάθεια.
Η αλήθεια θα ήταν «ολόκληρη», αν τολμούσαν να γράψουν αντί για το «αλίμονο αν η ενημέρωση της κοινής γνώμης αφεθεί στον οχετό των ανώνυμων blogs ή στις θεωρίες συνωμοσίας που ευδοκιμούν στα social media», το ακριβές: «Τα εμετικά blogs και τα εκχυδαϊσμένα social media είναι η ουρά ή η παράπλευρη συνέπεια του οχετού, του κιτρινισμού, της παραπληροφόρησης και της συνομωσίας που ορίζει την ύπαρξη και λειτουργία του σημερινού Τύπου στην Ελλάδα. Εμείς είμαστε ο αυθεντικός οχετός και η γνήσια συνωμοσία στην Ελλάδα. Οι άλλοι απλώς μας μιμούνται άγαρμπα, κακότεχνα ή πρωτόγονα, χωρίς στιλ εγκυρότητας». Αυτό θα ήταν η απροκατάληπτη περιγραφή της πραγματικότητας. Η πληροφορία.
Όταν η ηγεσία μιας έγκριτης εφημερίδας κυνικώς και θρασέως δικαιολογεί ένα κατάπτυστο ρεπορτάζ που αφορά στο περιεχόμενο της συνάντησης και στην ανταλλαγή απόψεων μεταξύ δύο πρωθυπουργών, οι οποίοι, ωστόσο, δεν συναντήθηκαν τελικώς, ως κάτι «φυσιολογικό και συνηθισμένο», τότε αλήθεια πόσο επιπλέον θράσος απαιτείται για να κατηγορήσεις τη σπεκουλαδόρικη φαντασιοπληξία ορισμένων blogs;
Αν οι πληττόμενοι από τη κρίση δημοσιογράφοι τολμούσαν μια παλικαρίσια αυτοκριτική, θα ήταν πράγματι δικαιολογημένη η επίκληση των δημοκρατικών και φιλελεύθερων αρχών, οι οποίες ασφαλώς δεν έχουν σχέση με τα «μαύρα» και τη μαυρίλα του δημοσιογραφικού χώρου. Ο πλουραλισμός και το δημοκρατικό φρόνιμα απεχθάνονται το «μαύρο χρώμα», τις συνωμοτικές δομές, τις δολοπλοκίες και τους αποκλεισμούς που αυτά επιφέρουν. Έτσι δεν είναι; Ίσως, κάποιοι από τη δημοσιογραφική «ηγεσία» να ανακαλύψετε σύντομα και βιωματικώς πως πράγματι έτσι είναι. Θα είναι κάτι (θετικό) αυτό! Όπως θετικό ήταν και είναι για κάποιους άλλους ο οχετός, οι ντερμπεντέρηδες και οι συνωμότες του Τύπου.
Όχι για να κάνουμε τις δουλειές μας μέσω αυτών, ή για να δικαιολογούμε τις βρωμοδουλειές μας, με τη θετική ή αρνητική επίκληση του παραδείγματός τους, αλλά απλώς για να ασκούμαστε στη κριτική. Στη κοινωνική κονστρουκτιβιστική κριτική. Στον ρεαλιστικό κονστρουκτιβισμό. Στην έντιμη, σοβαρή και όχι σοβαροφανή κριτική, ως ενδοδιηγητική πράξη, όπου τα δημοσιογραφικώς κατασκευασμένα γεγονότα συνιστούν μεταδιήγηση (: σύμφωνα με τν θεωρία του αφηγηματικού λόγου του Gérard Genette).
Αυτός ο «άτιμος» γάλλος θεωρητικός φταίει, μαζί με τον Wittgenstein, τον Kraus, τον Connolly και τη Mouffe, όπως και κάτι που έχω μέσα στη καρδιά, που οδηγούμε σήμερα στο παράδοξο να ισχυρίζομαι: Ναι, να σωθεί ο οχετός, οι ντερμπεντέρηδες και οι συνωμότες του Τύπου, πάση θυσία! Τους έχουμε ανάγκη για να ακονίζουμε κάπου το μυαλό μας και τον χαρακτήρα μας. Για να θυμώνουμε μαζί τους και να προβληματιζόμαστε! Για να μαθαίνουμε, όχι τα νέα, αλλά μέσω αυτών την εσωτερική άρθρωση του συστήματος που αναλύουμε ή σχολιάζουμε.
