Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Αυτό που συνέβη χθες έχει τα χαρακτηριστικά μιας εξέγερσης των νοικοκυραίων. Γι αυτό και είναι ιστορική και κομβική ημέρα όχι μόνον για τη Νέα Δημοκρατία αλλά πιστεύω συνολικά για το πολιτικό σύστημα.
Η μαζική αθρόα προσέλευση 400.000 πολιτών στις κάλπες, όταν μάλιστα ήταν αναγκασμένοι να περιμένουν μια, δυο ή ακόμη και τρεις ώρες για να ψηφίσουν, μόνον ως μια εξέγερση διαμαρτυρίας μπορεί να ερμηνευτεί. Μπορεί το 2009, η προσέλευση να ήταν κατά 300.000 υψηλότερη, όμως αν σκεφτεί κανείς τι έχει ζήσει η χώρα και η παράταξη αυτή τα τελευταία έξι χρόνια, κατανοεί πως η χθεσινή προσέλευση υπήρξε πραγματικά εντυπωσιακή και στο μεγαλύτερο μέρος της υπήρξε αυθόρμητη και όχι προϊόν κινητοποίησης των προεκλογικών μηχανισμών των υποψηφίων.
Χθες σηκώθηκε από τον καναπέ και την τηλεόραση ένα μεγάλο τμήμα αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «σιωπηλή πλειοψηφία». Δεν είναι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους, δεν κλείνουν τους δρόμους, δεν τα κάνουν γυαλιά καρφιά. Είναι αυτοί που αγαπούν την τάξη, κοιτάζουν τις δουλειές τους, προσπαθούν να δημιουργήσουν για να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Είναι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούν απογοητευμένοι τη φθορά της χώρας, την καταλήστευση της μεσαίας τάξης, τον πόλεμο που γίνεται σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια. Και όλα αυτά τα υπέμειναν, με την προσδοκία πως θα δουν φως στην άκρη του τούνελ.
Η συμπλήρωση σχεδόν ενός χρόνου διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε και τα τελευταία αποθέματα ανοχής και αντοχής αυτού του κόσμου. Η ελπίδα όχι μόνο δεν ήρθε όπως είχε υποσχεθεί ο Τσίπρας αλλά αντίθετα ήρθαν τα capital controls, η «μονιμοποίηση» του ΕΝΦΙΑ, οι περικοπές των συντάξεων, τα κλιμακούμενα αδιέξοδα στην υγεία και την παιδεία, το «τσουνάμι» των μεταναστών και των προσφύγων και η διαχείρισή του με όρους «λιασίματος». Το φως δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα, καθώς οι αποτυχημένες πολιτικές διαιωνίζουν τα προβλήματα.
Ένα μεγάλο μέρος λοιπόν αυτής της σιωπηλής πλειοψηφίας κατανοεί πλέον πως αν συνεχίσει να είναι σιωπηλή, να απέχει και να περιμένει έτοιμες λύσεις στο καναπέ, διακινδυνεύει την αξιοπρέπειά της αλλά ακόμη και την επιβίωσή της. Και γι αυτό αποφάσισε στην πρώτη ευκαιρία που βρήκε μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη να αντιδράσει. Να εξ – εγερθεί από την πολυθρόνα και τον καναπέ. Να κάτσει και μέσα στο κρύο στην ουρά, ακόμη και για να ψηφίσει λευκό. Διότι το ζήτημα χθες δεν ήταν ποιος θα βγει αρχηγός. Αυτό ήταν μόνον η αφορμή. Η αιτία είναι η απαίτηση αυτού του κόσμου να τον πάρουν στα σοβαρά, να ακούσουν τη φωνή του, να νιώσουν τις αγωνίες του.
Και το μήνυμα αυτό έχει σαφέστατα ως αποδέκτη πρωτίστως τον ίδιο τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Είναι ένα μήνυμα προειδοποίησης πως κινείται στη λάθος κατεύθυνση και πως η πολιτική του δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Γι αυτό και ο κόσμος αυτός με τη συμμετοχή του θέλησε να τονίσει την αξία του να υπάρχει μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, ικανή να περάσει αυτό το μήνυμα αποδοκιμασίας των πολιτικών της κυβέρνησης και ταυτόχρονα να συμβάλει στο να διορθωθούν αυτές οι πολιτικές πριν να είναι αργά και για την οικονομία και για τη χώρα.
Φαίνεται λοιπόν πως η Νέα Δημοκρατία παρά τα προβλήματά της και την κατάσταση στην οποία περιήλθε το τελευταίο διάστημα, έχει από τον κόσμο αυτό μια «δεύτερη ευκαιρία». Να ανασυγκροτηθεί σε όλα τα επίπεδα και να δώσει σοβαρή και υπεύθυνη μάχη για να τον εκπροσωπήσει πραγματικά. Ο κόσμος αυτός που θα ξαναπάει στην κάλπη της 10ης Ιανουαρίου θέλει να δώσει τη δυνατότητα στη ΝΔ να έχει αποφασιστικό ρόλο και λόγο στη διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος. Όχι ξανά σαν αναγκαίο κακό αλλά σαν πολιτική πρόταση για μια Ελλάδα ικανή να κερδίζει και όχι μονίμως να χάνει όπως συμβαίνει από το 2009 κι έπειτα.
Αυτό είναι πλέον και το στοίχημα για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Να πείσει ο καθένας πως είναι αυτός που μπορεί να μπει μπροστάρης σε αυτή την εξέγερση των νοικοκυραίων.
