Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα εισέρχεται από σήµερα σε µία νέα περίοδο, η οποία θα εμφανιστεί πως θα φέρει µεταβολές στο περιεχόµενο και στη διάταξη της ύλης της.
Πρόκειται για σοβαρές δομολειτουργικές αλλαγές που συνδυάζονται µε πολλαπλασιασµό των υπηρεσιών προς όλους τους ενδιαφερόμενους παράγοντες εσωτερικού και εξωτερικού, που σέβονται αποδεδειγμένα την ανταποδοτική σχέση: την αρχή του δούναι και λαβείν.
Η κυβέρνηση, έτσι, επιβεβαιώνει και ενισχύει τη θέση της: πρώτη στη µάχη της ακαταμάχητης ιδέας του κυβερνητισμού. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει κυβερνητισμός από το «δούνε και λαβείν», έτσι ώστε η αποτελεσματικότητα να υποκαταστήσει ως είδηση την παραγωγή (αριστερής) πολιτικής;
Ποια αποτελεσματικότητα; Αυτή των όμορφων και κομψών μαθηματικών συναρτήσεων και ακόμα πιο γοητευτικών εκτιμήσεων που αντιφάσκουν απολύτως με την ασχήμια και το κιτς της πραγματικής ζωής, όπως και με τις νέες μορφές παραγωγικών σχέσεων που θυμίζουν κάτι από εργασία και κάτι από επιχείρηση της παλαιάς αφήγησης ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, εισερχόμαστε ως συνολική, φαντασιακά ομογενής πολιτική κοινότητα (: έθνος-λαός) στη Νέα Εποχή, κατασκευάζοντας με κανόνα τον ορθολογικό εγωτισμό του κυβερνητισμού τη Νέα (κοινωνικοπολιτική) Ενοχή.
Κάθε εποχή και μια νέα ενοχή! Μια καφκικού τύπου ενοχή, κατά την οποία ολόκληρος ο ελληνικός λαός θα εμφανιστεί ξανά μπλεγμένος στα γρανάζια μιας αδυσώπητης δύναμης (: γερμανοί) που τον τιμωρεί για κάτι που υπάρχει στο υποσυνείδητό του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται πλέον φιλόδοξα να εκφράσει αυθεντικά αυτό το υποσυνείδητο, για την κατασκευή του οποίου συνεργάζονται τα χρόνια της κρίσης παραδόξως – και συνήθως χωρίς συνεννόηση – ακροδεξιοί, νεοφιλελεύθεροι και «ασυνείδητοι» αριστεροί. Πρόκειται για τον αγώνα κάθε ορθολογιστή συμφεροντολόγου να αποδείξει ότι είναι αθώος. Μάταια όμως! Ο αγώνας του ορθολογιστή στη σημερινή Ελλάδα καθίσταται τελικά άκαρπος μπροστά στην παρατεταμένη ασάφεια του παραλόγου που σχεδόν μεταφυσικά τον περιβάλλει. Αυτό το παράλογο είναι που καλλιεργείται πλέον από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως επιβεβαίωση της αποτελεσματικής του κυβέρνησης.
Η Νέα Ενοχή της Νέας Εποχής, παράγεται από την προβαλλόμενη αναζήτηση μιας λύσης ή διεξόδου από την πλευρά του «ήρωα» μας (Τσίπρας ή Ψυχάρης, δεν έχει σημασία), με τα αλλεπάλληλα εμπόδια που συναντάει να του δίνουν την αίσθηση ενός ολοζώντανου εφιάλτη, όπου την αγωνία διαδέχεται η ελπίδα, αλλά και η παρεπόμενη διάψευση. Του «ήρωα» μας ή του αναγνώστη / τηλεθεατή του μυθιστορηματικού αφηγήματος της Νέας Εποχής; Ασφαλώς του δεύτερου, καθώς ο πρώτος είναι ρόλος – ένας καφκικός χαρακτήρας μιας περασμένης εποχής που δυστυχώς παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ της πατρίδας μας σαν να είναι νέα.
Τι λέω; Πως με τα υλικά μιας παλαιάς εποχής, που αναπαριστάται στα ΜΜΕ σαν Νέα Εποχή, κατασκευάζεται αυτή την ώρα η Νέα Ενοχή στην Ελλάδα. Με μια διαφορά: Αυτή τη φορά ο κόσμος καρικατούρα που εμφανίζει ο κυβερνητισμός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ο κόσμος του Λαλιώτη, αλλά ένας απολύτως σχιζοφρενικός κόσμος. Ένα στην πραγματικότητα απολιτικό σύμπαν από ενόχους και ενοχές (μας) που φιλοδοξεί να περάσει από τις σελίδες της ψυχανάλυσης σε εκείνες της πολιτικής.
Ο κυβερνητισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ζήτημα ψυχανάλυσης, αναγνώστη μου, και όχι πολιτικής. Δεν ερμηνεύεται πολιτικά. Και στο βαθμό που το επιχειρήσουμε, θα μπλέξουμε εμείς οι ίδιοι σε μια νέα μορφή της «Δίκης του Φραντς Κάφκα». Να με συμπαθείς, αλλά δεν πρόκειται να μπλέξω προσωπικά με τους εσωτερικούς δαίμονες του πολιτικού μας συστήματος, τους εφιάλτες του ΣΥΡΙΖΑ και το ενοχικό υποσυνείδητο που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Τα σημειώματά μου είναι πολιτικά κείμενα και δεν «παίζουν» με την έννοια της ενοχής ή εκείνη της δίκης.
Αν αφεθείς να σε παρασύρει το αφήγημα της Νέας Εποχής, θα καταλήξεις αναπόδραστα να υιοθετείς την ιδιότητα του ενόχου, την οποία στην αρχή και με πάθος αρνήθηκες. Μέσω αυτού του μοιρολατρικού αφηγήματος, η αρχική άρνηση της ενοχής στο «όλοι μαζί τα φάγαμε» (στο χρεοκοπημένο κράτος ή στην χρεοκοπημένη τράπεζα, ή επιχείρηση) καταλήγει να εμφανίζεται σαν υποσυνείδητη παραδοχή της ενοχής. Είμαστε τελικά ένοχοι, αλλά με ποιο δικαίωμα μας δικάζουν οι ένοχοι στην ενοχή μας (συνέταιροι /συνένοχοί μας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη ή στις μπίζνες); Ρωτά ο ασθενής τον ψυχαναλυτή του, στο πρόσωπο του οποίου βλέπει σήμερα τον Τραμπ, ενώ μέχρι χθες έβλεπε τον Πούτιν.
Και αυτό δεν είναι παράλογο. Και οι δυο είναι χρήσιμοι ίσως σαν ψυχαναλυτές, αλλά όχι σαν πολιτικοί παράγοντες μιας Νέας Εποχής για την Ελλάδα. Και οι δυο μάλλον απολαμβάνουν τον ελληνογερμανικό σαδομαζοχισμό που διαρκεί περισσότερο από επτά χρόνια. Αυτή η ανωμαλία δεν έχει τέλος και έχει πάψει πλέον να κάνει πολιτική. Είναι σκέτη ψύχωση και αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους υπονοούμενο για τους ψυχάρηδες ή για τους έλληνες ή γερμανούς ψυχάκηδες.
