Στις εχθρικές κινήσεις της Τουρκίας όχι πλέον κατά εχθρών, αλλά εναντίον συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ αναφέρονται οι New York Times.
Σε άρθρο της με τίτλο «Η τουρκική επιθετικότητα είναι ο “Ελέφαντας στο δωμάτιο” του ΝΑΤΟ», η εφημερίδα υπενθυμίζει τις ναυτικές προκλήσεις κατά γαλλικής φρεγάτας, το παρ’ ολίγον θερμό επεισόδιο στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, όταν η Άγκυρα εξέδωσε NAVTEX για την δέσμευση περιοχής νοτιοανατολικά του Καστελορίζου, αλλά και την εμπλοκή της στη Λιβύη.
Ευρωπαίοι διπλωμάτες αναγνωρίζουν το πρόβλημα που προκαλεί στο ΝΑΤΟ η «ολοένα και πιο διεκδικητική, φιλόδοξη και απολυταρχική Τουρκία», που λίγο έλειψε να προκαλέσει σύγκρουση προ δύο εβδομάδων στο Αιγαίο. Ωστόσο, όπως λένε, «είναι ένα θέμα που λίγοι θέλουν να συζητήσουν».
Σύμφωνα με τους NYT, η Τουρκία μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952 είναι «πολύ μεγάλη, ισχυρή και στρατηγικά σημαντική –βρίσκεται στο σταυροδρόμι μεταξύ Ευρώπης και Ασίας– για να επιτραπεί μια ανοιχτή αντιπαράθεση μαζί της», όπως αναφέρουν αξιωματούχοι.
Ωστόσο, απορρίπτει κάθε κριτική ως αδικαιολόγητη. Την ίδια ώρα, πρέσβεις του ΝΑΤΟ θεωρούν ότι η Τουρκία πλέον αποτελεί ανοιχτή πρόκληση στις δημοκρατικές αξίες και στη συλλογική άμυνα της Συμμαχίας. Επιθετικότερη, πιο εθνικιστική και στραμμένη στη θρησκεία, η Τουρκία βρίσκεται ολοένα και περισσότερο σε αντίθεση με τους δυτικούς συμμάχους της αναφορικά με τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, τη Ρωσία και τους ενεργειακούς πόρους στην Ανατολική Μεσόγειο. Η μεταστροφή της μετά από 17 χρόνια εξουσίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει θορυβήσει άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
«Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς την Τουρκία ως σύμμαχο των ΗΠΑ», δήλωσε ο Φίλιπ Χ. Γκόρντον, σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής και πρώην βοηθός υπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητα θέματα Τουρκίας επί διακυβέρνησης Ομπάμα.
nyt_nato_turkey
Όμως, η Τουρκία δείχνει να αποκτά το ελεύθερο των κινήσεων, υποστηρίζουν αναλυτές, καθώς ο δρόμος μένει ανοιχτός για εκείνη λόγω μιας έλλειψης συνεκτικής πολιτικής στην ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, την οποία οξύνει ακόμα περισσότερο η περιφρόνηση του προέδρου Τραμπ για το ΝΑΤΟ και ο θαυμασμός του για τον Ερντογάν, αναφέρει το άρθρο.
Η αγορά των S-400 από τη Ρωσία
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο ρήγμα μεταξύ χωρών του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας, που έχει διευρυνθεί από τη στήριξη της Άγκυρας προς ένοπλες δυνάμεις στη Συρία, από την αγορά S-400 από τη Ρωσία, παρά τις αντιδράσεις των ΗΠΑ και άλλων μελών. Η Άγκυρα παραβιάζει το εμπάργκο όπλων στη Λιβύη, προχωρεί σε επιθετικές γεωτρήσεις στην ανατολική Μεσόγειο, δαιμονοποιεί το Ισραήλ και ασκεί κρατική παραπληροφόρηση. Ωστόσο η ανεκτικότητα αξιωματούχων του ΝΑΤΟ, μεταξύ αυτών και του ΓΗ Γενς Στόλτενμπεργκ, δεν βοήθησε την κατάσταση, επισημαίνουν οι συντάκτες του κειμένου.
«Η τελευταία σοβαρή συζήτηση μεταξύ πρεσβευτών του ΝΑΤΟ αναφορικά με την πολιτική της Τουρκίας έγινε στα τέλη του προηγούμενου έτους, παρά την αγορά του αντιαεροπορικού συστήματος S-400. Άλλες χώρες, όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, υπολείπονται επίσης στην κλίμακα αξιών, υποστήριξε ο Νίκολας Μπερνς, πρώην πρεσβευτής του ΝΑΤΟ, που βρίσκεται τώρα στο Χάρβαρντ. Αλλά μόνο η Τουρκία εμποδίζει τις βασικές δράσεις της Συμμαχίας», αποκλείοντας την ανάπτυξη εταιρικών σχέσεων με χώρες που δεν της αρέσουν όπως το Ισραήλ, η Αρμενία, η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ επί πολλούς μήνες μπλοκάρει σχέδιο του ΝΑΤΟ για την υπεράσπιση της Πολωνίας και των κρατών της Βαλτικής, που συνορεύουν με τη Ρωσία, ενώ επέμεινε να χαρακτηρίσει η Συμμαχία ως «τρομοκρατικές» διάφορες ένοπλες κουρδικές ομάδες, οι οποίες αγωνίστηκαν για την ανεξαρτησία τους και μερικές εκ των οποίων είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του ISIS και της Αλ Κάιντα στη Συρία και το Ιράκ.
Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, αν αναπτυχθούν οι S-400 Ρώσοι μηχανικοί θα αποκτήσουν πρόσβαση σ’ ένα σύστημα αεράμυνας μέλους του ΝΑΤΟ και σε πολύτιμες γνώσεις αναφορικά με τις δυνάμεις της Συμμαχίας, ενώ απειλείται και η ικανότητα ακριβού μαχητικού πέμπτης γενιάς F-35. «Η υπόθεση είναι ότι ο Ερντογάν, που έγινε πολύ πιο ύποπτος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 εναντίον του, θέλει να μπορεί να καταρρίψει αμερικανικά και ισραηλινά αεροσκάφη, σαν αυτά που χρησιμοποίησε η δική του πολεμική αεροπορία στην απόπειρα του πραξικοπήματος. “Όποτε συζητούμε για τη Ρωσία” στο ΝΑΤΟ “όλοι σκέφτονται τους S-400 και ουδείς λέει κάτι”, λέει ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης, ο οποίος μίλησε με την προϋπόθεση της ανωνυμίας για να συζητήσει ένα ευαίσθητο θέμα. “Είναι μια σημαντική παραβίαση της αεροπορικής άμυνας του ΝΑΤΟ και δεν συζητείται καν”. Αντίθετα το ΝΑΤΟ υποθέτει ότι με κάποιο τρόπο θα επιλύσουν το πρόβλημα οι συνομιλίες Ουάσιγκτον- Άγκυρας, αλλά η πρώτη είναι διχασμένη και ο Ερντογάν μιλά μόνον με τον Τραμπ», σημειώνουν οι ΝΥΤ.
Η γαλλοτουρκική κόντρα για το εμπάργκο όπλων
Αναφορά γίνεται και στην ασαφή πολιτική της ΕΕ και του ΟΗΕ έναντι της Τουρκίας ή της Λιβύης, όπου η Άγκυρα με τη στρατιωτική της υποστήριξη σε μια «αποτυχημένη» κυβέρνηση αποσπά ως αντάλλαγμα μερίδιο από τους πλούσιους ενεργειακούς πόρους της Λιβύης. Η ΕΕ έχει αποστολή να ενισχύσει την τήρηση του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη. Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο και για το ΝΑΤΟ.
Τον Ιούνιο τρία τουρκικά πολεμικά πλοία ήρθαν αντιμέτωπα με τη γαλλική φρεγάτα Courbet κοντά στη Λιβύη. Η Tουρκία υποστήριξε ότι το πλοίο της δεν μετέφερε όπλα, αλλά βοήθεια και αρνήθηκε ότι παρενόχλησε τη φρεγάτα, το θέμα ερευνάται από το ΝΑΤΟ, αλλά ο Εμανουέλ Μακρόν επωφελήθηκε για να επαναλάβει ότι το ΝΑΤΟ πλησιάζει τον «εγκεφαλικό θάνατο» αφού δείχνει ανίκανο να επιβληθεί στην Τουρκία ή να δράσει με συντονισμένο πολιτικό τρόπο – κατηγορία που είχε διατυπώσει για πρώτη φορά το περασμένο φθινόπωρο, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ – μετά από τηλεφώνημα με τον Ερντογάν – αποφάσισε να αποσύρει τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις από τη βόρεια Συρία, όπου το ΝΑΤΟ πολεμά το ΙSIS.
Σύμφωνα με τον πρώην Αμερικανό πρέσβη στο ΝΑΤΟ, Ίβο Ντάλντερ, η γαλλοτουρκική κόντρα στο ΝΑΤΟ χρονολογείται από το 2011, όταν η Συμμαχία αποφάσισε να επέμβει στη Λιβύη κατά του Μουαμάρ Καντάφι. “Η Γαλλία με την πολιτική της εκκοσμίκευσης φοβάται ότι η επανένταξη από τον Ερντογάν του Ισλάμ στην πολιτική ατζέντα θα εξαπλωθεί στη βόρεια Αφρική, θα ενθαρρύνει τις ισλαμικές πολιτοφυλακές και θα βλάψει τη γαλλική σφαίρα επιρροής”, όπως επισημαίνει ο Σονέρ Τσαγαπτάι, διευθυντής του τουρκικού ερευνητικού προγράμματος του Ινστιτούτου Πολιτικής της Εγγύς Ανατολής στην Ουάσιγκτον.
Οι ενεργειακές βλέψεις στην ανατολική Μεσόγειο
Το τελευταίο επεισόδιο ανάφλεξης έγινε μετά το τουρκικό αίτημα για μοιρασιά των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ανακαλύφθηκαν το 2015 στην ανατολική Μεσόγειο και οδήγησαν σε συμφωνίες και συμμαχίες μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου.
Οι διεκδικήσεις για τη θαλάσσια δικαιοδοσία αμφισβητούνται από την Τουρκία και «ο Ερντογάν παραπονέθηκε τον Ιούνιο ότι “στόχος τους ήταν να φυλακίσουν τη χώρα μας, που διαθέτει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο, σε μια παράκτια λωρίδα, από όπου μόνον ψάρια με καλάμι μπορείς να ψαρέψεις”. Έστειλε μετά σκάφη παρακολούθησης και γεωτρύπανα για έρευνες ανοιχτά της Κύπρου για να κάνουν έρευνες, προκαλώντας ευρωπαϊκές κυρώσεις κι είπε ότι θα έκανε το ίδιο και κοντά στη Ρόδο, ωθώντας τους Έλληνας να απειλήσουν με πόλεμο. Την περασμένη εβδομάδα η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ παρότρυνε τον Ερντογάν να βάλει φρένο όσο διαρκούν οι συνομιλίες, γράφουν οι ΝΥΤ.
Παρελθόν το μετριοπαθές δημοκρατικό μοντέλο της Τουρκίας
Η εφημερίδα πραγματοποιεί και σύγκριση με το παρελθόν. Αν και πολλοί έβλεπαν την Τουρκία ως μετριοπαθές δημοκρατικό πρότυπο, η γειτονική χώρα έχει αλλάξει από τον Ερντογάν.
«Πιστός μουσουλμάνος ο Ερντογάν έγινε πιο εθνικιστής και αυταρχικότερος, ειδικά στον απόηχο της απόπειρας πραξικοπήματος του 2016, όπου εξαπέλυσε πογκρόμ και φυλάκισε πολλούς Τούρκους θιασώτες του κοσμικού μοντέλου, δικαστές, δημοσιογράφος και διοικητές στο στρατό.
Διέρρηξε οριστικά τις σχέσεις με την τουρκική εκκοσμίκευση, όπως φάνηκε και από την πρόσφατη απόφασή του να μετατραπεί η Αγία Σοφία από μουσείο σε τζαμί, ενώ προωθεί τις νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες του στην περιοχή υποβαθμίζοντας παλαιότερες συμμαχίες για να προωθήσει τουρκικά συμφέροντα», γράφει το άρθρο.
