Η σκέψη ότι θα επιλέξουμε το λάθος άτομο για να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας είναι κάτι που μας γεμίζει τρόμο και κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε αυτήν την «παγίδα» και να… επιλέξουμε σοφά.
Ωστόσο, όλες αυτές οι προσπάθειες είναι μάταιες. Η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη. Όλοι μας θα καταλήξουμε με το λάθος άτομο, ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής, οικονομικής κατάστασης και βιοτικού επιπέδου.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο Αλέν ντε Μποτόν, Ελβετός συγγραφέας και φιλόσοφος, σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα New York Times. Οι λόγοι που παραθέτει ο αρθρογράφος συνθέτουν μία διεισδυτική ματιά στα προβλήματα των σημερινών σχέσεων και οδηγούν σε ένα βασικό συμπέρασμα: Ότι πρέπει επιτέλους να πάψουμε να αναζητάμε το άλλο μας μισό.
«Είναι από εκείνα τα πράγματα που φοβόμαστε πιο πολύ ότι μπορούν να μας συμβούν. Κάνουμε τα πάντα για το αποφύγουμε, κι όμως τελικά πέφτουμε στην παγίδα που έπεσαν πολλοί πριν από εμάς: παντρευόμαστε τον λάθος άνθρωπο», αναφέρει ο αρθρογράφος, τονίζοντας ότι αυτό συμβαίνει, εν μέρει, γιατί αντιμετωπίζουμε μία πληθώρα προβλημάτων όταν προσπαθούμε να πλησιάσουμε τους άλλους,
«Φαινόμαστε πιο φυσιολογικοί μόνο σε εκείνους που δεν μας γνωρίζουν πολύ καλά. Σε μία πιο σοφή κοινωνία, σε μια κοινωνία με μεγαλύτερη αυτογνωσία, η ιδανική ερώτηση κατά το δείπνο ενός από τα πρώτα ραντεβού θα ήταν: Εσένα πού σε έχει “βαρέσει” η τρέλα;”. Ίσως έχουμε την λανθάνουσα τάση να γινόμαστε έξαλλοι με όποιον διαφωνεί μαζί μας ή να χαλαρώνουμε πραγματικά μόνο όταν δουλεύουμε. Ίσως δυσκολευόμαστε σε ό,τι αφορά την οικειότητα μετά το σεξ ή καταφεύγουμε στη σιωπή όταν νιώθουμε ταπεινωμένοι. Κανένας δεν είναι τέλειος. Το πρόβλημα είναι ότι πριν από τον γάμο, σπάνια αναλύουμε τις περιπλοκότητες του χαρακτήρα μας. Κάθε φορά που οι επιφανειακές σχέσεις απειλούν να αποκαλύψουν τα ψεγάδια μας, κατηγορούμε τους συντρόφους μας και την “κοπανάμε”. Όσο για τους φίλους μας, δεν νοιάζονται αρκετά ώστε κάνουν την αγγαρεία και να μας διαφωτίσουν για τα ελαττώματα μας», αναφέρει ο Αλέν ντε Μποτόν.
Όπως τονίζει, ακριβώς η ίδια έλλειψη αυτογνωσίας χαρακτηρίζει και τους συντρόφους μας. Εμείς ωστόσο προσπαθούμε να «τους μάθουμε» και να τους καταλάβουμε. Έτσι, επισκεπτόμαστε τις οικογένειες τους, κοιτάμε τις παλιές τους φωτογραφίες, γνωριζόμαστε με τους παλιούς τους συμφοιτητές.
