Γράφει ο Δημήτρης Σούλτας
Χρόνια τώρα διαβάζω αναλύσεις, ξινισμένους αφορισμούς, σενάρια συνωμοσίας, ηθικοπλαστικές γενικότητες για οποιαδήποτε εξέγερση στον πλανήτη, για όποιο ξέσπασμα του κόσμου απέναντι σε έναν δικτάτορα ή και σε έναν εκλεγμένο. Το συνηθέστερο σχόλιο είναι ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να αντιστέκεται σε έναν εκλεγμένο. Είναι η άποψη για τη Δημοκρατία που θέλει τους πολίτες που κάνουν «γκεστ εμφάνιση» κάθε τέσσερα χρόνια. Η λατρεία της ακινησίας, του ανενεργού πολίτη απέναντι στην εκτελεστική εξουσία, ακόμα κι όταν αυτή είναι υπόλογη για παραβίαση βασικών δικαιωμάτων.
Και λίγο πιο μακριά από μας, αλλά τόσο κοντά, στην Αίγυπτο ή στην Τουρκία. Οι «υποκινούμενοι διαδηλωτές». Αυτοί που προφανώς περιμένουν τηλεφώνημα από τον πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών για να βγουν στο δρόμο. Ο Αιγύπτιος διαδηλωτής που βγήκε στο δρόμο απέναντι σε έναν πανίσχυρο δικτάτορα και τον έριξε. Και όταν εξελέγη κάποιος που ήθελε επίσης να γίνει δικτάτορας ξαναβγήκε στο δρόμο. Θα μου πείτε έγινε πραξικόπημα από το στρατό.
Ναι, αλλά αυτή η ποιότητα του διαδηλωτή θα ξαναβγεί στο δρόμο για να ρίξει και έναν αυριανό δικτάτορα. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα τον χειρότερο σενάριο. Αλλά η αποφασιστικότητα αυτού του απλού, του ανώνυμου, του αποφασισμένου ανθρώπου δε λέγεται «ήττα».
Οι νίκες δεν μετριούνται μόνο με όρους κατάληψης της εξουσίας. «Ηττημένος» αλλά νικητής είναι αυτός που κάθεται μπροστά σε ένα τεθωρακισμένο και δε κουνιέται από κει ακόμα κι όταν περνάει από πάνω του, «ηττημένος» αλλά νικητής είναι αυτός που ακινητοποιεί τεθωρακισμένα με μόνο όπλο το σώμα του, «ηττημένη» αλλά νικήτρια είναι η κοπέλα που κάθεται μπροστά στην αύρα με τα χέρια ανοιχτά και μοιάζει ανίκητη από την υδάτινη ριπή, «ηττημένος» αλλά νικητής είναι αυτός που κοιτά στα μάτια τον διώκτη του και είναι αυτός που αψηφά το φόβο και όχι ο διώκτης του, «ηττημένος» αλλά νικητής είναι αυτός που κάνει ενοχλητική τη φωνή του στο δρόμο και εκκωφαντική τη σιωπή του αν οδηγηθεί στα κρατητήρια.
Νικητές είναι αυτοί που νικούν το φόβο, είναι αυτοί που επιμένουν, αυτοί που μπορεί να ρισκάρουν τα πάντα για να κερδίσουν έστω μια ανάσα καθαρού αέρα. Και ας περάσουν πολλές «νύχτες» μέχρι να ανασάνουν.
Το είχε πει κι ο ποιητής άλλωστε: «Κι ήθελε ακόμα πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα…»
