Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι θα διεκδικήσουν τον τίτλο στο φετινό μαραθώνιο του αγγλικού πρωταθλήματος, με την πρώτη κόντρα τους πολύ νωρίς – Αυγουστιάτικα και δίχως απόλυτη ετοιμότητα – να ήταν αναγνωριστική και γεμάτη διστακτικότητα.
Φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Ή κάπως έτσι, διότι η Γιουνάιτεντ ήταν πιο επιθετική στην έδρα της, προσπάθησε περισσότερο για τη νίκη, αλλά η Τσέλσι έδειξε ότι η μεγάλη δύναμή της θα είναι στην τρέχουσα σεζόν η αμυντική γραμμή.
Ο Ντέιβιντ Μόγιες, στην πρώτη κόντρα του με τον Ζοζέ Μουρίνιο σε τέτοιο επίπεδο, κέρδισε τις εντυπώσεις κυρίως γιατί η ομάδα που παρουσίασε είχε πολλά χαρακτηριστικά από το γνωστό καλό στιλ της Μάντσεστερ. Σε πίεση, κυκλοφορία μπάλας, κατοχή.
Ο special one ήταν τυχερός επειδή ο διαιτητής δεν έδωσε καθαρό πέναλτι σε βάρος της ομάδας του στο χέρι του Λάμπαρντ, σε φάση που αν είχε γίνει ανάποδα ακόμη θα ενοχλούσε τα αφτιά των υπευθύνων της αγγλικής ομοσπονδίας η γκρίνια του Πορτογάλου. Ή αν στη θέση του Μόγιες στον πάγκο της Μάντσεστερ ήταν ο… προκάτοχος.
Είχε όμως η Τσέλσι στο πρώτο ντέρμπι της επιστροφής Μουρίνιο, τη σφραγίδα του Πορτογάλου. Καταπληκτικές αμυντικές αντιδράσεις, απομόνωση του Φαν Πέρσι που δεν πήρε ποτέ την μπάλα στην περιοχή, απομάκρυνση του Ρούνεϊ από επικίνδυνες για τον Τσεχ αποστάσεις. Έβαλε μια ομάδα για να εμποδίσει την Μάντσεστερ να απειλήσει, τα κατάφερε σχετικά εύκολα, στο τέλος πήγε με την αλλαγή του Τόρες να «κλέψει» το ματς, δεν του βγήκε, αλλά ήταν ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα που τον βοηθάει να συνεχίσει στην κορυφή και δίχως προβλήματα γοήτρου, τα οποία θα επέφερε μια ήττα στο Ολντ Τράφορντ.
Ο Μόγιες ήταν, λοιπόν, ευχαριστημένος από την εικόνα της Μάντσεστερ, ο Μουρίνιο από τις αμυντικές επιδόσεις των παικτών του και το αποτέλεσμα, αλλά ο (τηλε)θεατής του βρετανικού ντέρμπι δεν είχε κανένα λόγο να ενθουσιαστεί.
Αυτό που κυρίως έλειπε από ένα τέτοιο ματς ήταν η ένταση. Σε γήπεδο και εξέδρα. Μπορεί να μη βοήθησαν οι ομάδες με το ρυθμό και τις φάσεις τους, ωστόσο η μεγάλη απουσία έμοιαζε να είναι αυτή του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και όλης της αύρας που έφερνε στα μεγάλα παιχνίδια της Γιουνάιτεντ, στους παίκτες του και στον κόσμο.
