Η Ρεάλ επικράτησε στο clasico για το Κύπελλο, η Μπαρτσελόνα μπορεί να νικήσει στο επόμενο – άμεσο – ραντεβού των δύο ομάδων στο Μπερναμπέου. Μικρή σημασία έχει. Αυτό που μετράει ως μεγάλη νίκη του ποδοσφαίρου, από την κάθε άλλο παρά άτρωτη φετινή εικόνα των Καταλανών, είναι ο θρίαμβος του προπονητή.
Όχι του Μουρίνιο, επειδή η ομάδα του πέρασε σαν σίφουνας από το Καμπ Νου. Όχι, πριν από μερικές μέρες, του Αλέγκρι επειδή η Μίλαν μπλόκαρε το «σύστημα» και ξεχαρβάλωσε την Μπάρτσα. Του προπονητή, γενικότερα.
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα είχε εκτιμηθεί ως ένας προπονητής που δημιούργησε αυτή την ομάδα-κομπιούτερ των τελευταίων ετών, αλλά είχε επίσης αμφισβητηθεί ως τεχνικός διότι πολλοί θεωρούσαν ότι έβαζε τον αυτόματο πιλότο.
Αποδείχτηκε ότι δεν είναι έτσι…
Και επί Γκουαρδιόλα ο Μέσι δεν ήταν πάντα σε «εξωγήινη» φόρμα, ο Μουρίνιο και άλλοι προπονητές τον είχαν δυσκολέψει, οι γκολκίπερ της ομάδας ήταν πάντοτε πιο λίγοι από το μέγεθός της, είχαν ξαναγίνει γκάφες από τον Πουγιόλ και από άλλους.
Η διαφορά ήταν ότι με προπονητή στον πάγκο, η Μπαρτσελόνα είχε μεν ένα προμελετημένο παιχνίδι και βασιζόταν στην κλάση και ομοιογένεια των αστεριών της, αλλά όταν το πράγμα πήγαινε να «στρβώσει» ο Πεπ το ίσιωνε. Έκανε κινήσεις από τον πάγκο, ανακάτευε την τράπουλα, έβγαζε στο γήπεδο εναλλακτικές επιλογές και συνήθως κέρδιζε.
Κι αν δεν κέρδιζε, ποτέ δεν πάθαινε το απόλυτο στραπάτσο και ποτέ δεν άφηνε τον Μουρίνιο, τον Ρονάλντο και άλλους πολύ μεγάλους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου να στήνουν πάρτι μέσα στο σπίτι της…
