«Η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να φροντίσει να σωθεί η ζωή του Κουφοντίνα», αναφέρει η γενική γραμματέας Αντιεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου, προσθέτοντας ότι «γι’ αυτό εκδόθηκε εισαγγελική παραγγελία που, απευθυνόμενη προς τους γιατρούς, λέει να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε ιατρική ενέργεια και μάλιστα κατά παρέκκλιση της βουλήσεως του, ώστε να σωθεί η ζωή του».
Η ίδια σημειώνει ότι «υπάρχει μια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), σύμφωνα με την οποία συνιστάται η υποχρεωτική σίτιση προκειμένου να σωθεί η ζωή του κρατούμενου. Και μάλιστα αυτό δεν συνιστά παραβίαση του άρθρου 3 της Χάρτας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου».
Υπογραμμίζει επιπλέον ότι «ο Σωφρονιστικός Κώδικας με τα άρθρα 31 και 29 από τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, όταν απειλείται η ζωή του κρατούμενου, λόγω απεργίας πείνας, ο αρμόδιος εισαγγελέας μπορεί, αντίθετα με τη βούληση του κρατούμενου, να διατάξει να του παρασχεθεί κάθε πρόσφορο μέσο για την αποτροπή του θανάτου η σοβαρής βλάβης της υγείας του».
Η κ. Νικολάου, μιλώντας στο Πρώτο Θέμα, επαναλαμβάνει ότι ο «ο κρατούμενος δεν δικαιούται να επιλέξει φυλακή», υπενθυμίζοντας ότι ο Κορυδαλλός είναι φυλακή υποδίκων, και ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Δημήτρης Κουφοντίνας κάνει απεργία πείνας.
«Αν υποχωρήσουμε ανοίγουμε τον ασκό του Αιόλου»
«Είναι προσφιλής τακτική. Πολλές φορές το είχε κάνει και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οπως το 2015 είχε κάνει απεργία πείνας γιατί δεν ήθελε να είναι στην ίδια φυλακή με διεφθαρμένους πολιτικούς. Δεν ήθελε Κορυδαλλό. Τώρα κάνει απεργία πείνας με την ακριβώς αντίθετη επιθυμία. Πέρασε ένα διάστημα από τις Φυλακές Αυλώνα, που είναι ανηλίκων, και τοποθετήθηκε σε πτέρυγα εφήβων», σημειώνει χαρακτηριστικά για να προσθέσει:
«Ακόμα κι αν υπάρχουν ευθύνες για τη διαχείριση της υπόθεσης με κοινωνικές διαστάσεις και πάλι η Πολιτεία δεν μπορεί να υποχωρήσει εκβιαστικά σε ένα παράνομο αίτημα με μέσο την απεργία πείνας. Δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη. Αν υποχωρήσουμε ανοίγουμε τον ασκό του Αιόλου. Σκέψου αύριο να σου προκύψει ένας βιαστής η ένας πολυδολοφόνος με το ίδιο αίτημα και με την ίδια εκβιαστική τακτική. Ας πούμε στις φυλακές Δομοκού είναι εγκλεισμένα πολλά στελέχη της Χρυσής Αυγής. Τι θα γίνει αν αύριο με το ίδιο αίτημα μεταγωγής και με την ίδια εκβιαστική τακτική εμφανιστούν ο Κασιδιάρης η ο Μιχαλολιάκος; Ποια θα είναι η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ; Γι’ αυτό δεν ξεχωρίζουμε κανένα κρατούμενο. Μόνο η Δικαιοσύνη είναι αρμόδια αυτή τη στιγμή».
Υπογραμμίζει δε, ότι «ο κρατούμενος δεν δικαιούται να επιλέξει φυλακή. Εχει δικαίωμα να ζητήσει τη μεταγωγή του σε άλλη φυλακή, για συγκεκριμένους λόγους. Οπως ορίζει ο Σωφρονιστικός Κώδικας. Οπως, λόγου χάριν, να είναι κοντά στην οικογένειά του. Οπως να απολαμβάνει τη φροντίδα ενός πλησιέστερου νοσοκομείου. Και φυσικά κατόπιν δικαστικής αποφάσεως. Η αναφορά στον Νόμο “να επιστρέψει στην φυλακή από την οποία προήλθε” δεν του θεμελιώνει αυτοτελές δικαίωμα να πάει στο συγκεκριμένο σωφρονιστικό κατάστημα. Αυτό είναι αποκλειστικό δικαίωμα της Πολιτείας. Ούτε μπορεί να πιέσει, ούτε να εξαναγκάσει, ούτε να εκβιάσει. Μια τέτοια απόφαση είναι αποκλειστικό δικαίωμα της Πολιτείας».
«Με λέγανε Θάτσερ γιατί έσπασα το απόστημα των φυλακών»
Ερωτηθείσα για τα σχόλια (επιστολή Ραχιώτη) ότι «λαμβάνετε εντολές από τις ΗΠΑ», η κ. Νικολάου τα χαρακτηρίζει «πολύ προσβλητικά. Και μάλιστα αναφέρεται στη λαϊκή μου καταγωγή. Εγκαλεί τη λαϊκή μου καταγωγή. Εγώ θεωρούσα πως είναι προσόν. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι προσόν για τους αριστερούς».
Παράλληλα σχολιάζοντας τον χαρακτηρισμό «δήμιος του Κουφοντίνα» απαντά : «Από την αρχή με λέγανε Θάτσερ. Επειδή έσπασα το απόστημα των φυλακών. Κανείς δεν ήθελε να τα βάλει με τους ποινικούς. Δεν είναι καλά τα καλάσνικοφ».
Η κ. Νικολάου αναφέρεται στις απειλές που δέχεται «με τηλεφωνήματα, στο email, στο γραφείο μου, παντού. Ολοι αυτοί απειλούν να με σκοτώσουν», για να συμπληρώσει ότι δεν υποχωρεί: «Ποτέ. Αν είναι έτσι τότε καλύτερα να πάω σπίτι μου. Οι θέσεις αυτές έχουν το τίμημά τους. Αν φοβάσαι δεν αναλαμβάνεις. Τελεία και παύλα. Το κάνεις ή δεν το κάνεις. Το ολίγον έγκυος δεν μου πάει».
