Ο Νικόλας Σεβαστάκης, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο ΑΠΘ, είναι ένας από τους πιο σοβαρούς διανοούμενους που κινούνται στο χώρο της ελληνικής Αριστεράς και τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκαν κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Fractal, είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον:
Κατά καιρούς, ιδιαίτερα όμως τα πυκνά χρόνια από το 2008 ως το 2012 έδωσα έμφαση σε κείμενα δραστικής κοινωνικής κριτικής και πολιτικής παρέμβασης. Προσπάθησα, όπως και πολλοί άλλοι, να διαβάσω τη συγκυρία και την εμπειρία της ελληνικής κρίσης. Νιώθω ότι αστόχησα σε ορισμένες πολιτικές μου εκτιμήσεις και σε κάποιες, πιο θεωρητικές, ερμηνείες. Έκανα την υπόθεση λόγου χάρη ότι η ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά μπορούσε να απαντήσει στη δομική κρίση του συστήματος διακυβέρνησης βοηθώντας στην ανάδυση ενός νέου δημοκρατικού παραδείγματος. Αμφιβάλω πλέον γι αυτή τη δυνατότητα. Νομίζω ότι ο μέσος αντιμνημονιακός ριζοσπαστισμός παγιδεύτηκε στη «στιγμή της αγανάκτησης» ή επαναπαύτηκε με την χρεοκοπία των αντιπάλων του.
Ο σοσιαλκρατισμός, οι μυθολογίες της Λατινικής Αμερικής, η διαρκής επίκληση της εαμικής στιγμής (ακόμα και για το ζήτημα του χρέους όπου μπερδεύεται αδικαιολόγητα το θέμα των… Γερμανικών Αποζημιώσεων), δείχνουν πολύ μεγάλη αδυναμία αναστοχασμού των σημερινών όρων της κατάστασης. Χωρίς ριζικές αλλαγές στην πολιτική κουλτούρα και στους κώδικές του, ο ριζοσπαστισμός μοιάζει με επιστροφή σε εξαντλημένες σκηνές του προηγούμενου αιώνα.
